یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند
بسم الله الرحمن الرحیم
در صراط دوستی ادراک یعنی هوش باش
حرف مردم را به دل گیر و زلب خاموش باش
شراب تلخ میخواهم که مرد افکن بود زورش
که تا یکدم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
شــهــریــارا بــی حــبــیــب خــود نـمـی کـردی سـفـر
ایـــن ســـفـــر راه قــیــامــت مــیــروی تــنــهــا چــرا
آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجاهست خدایا به سلامت دارش
شد خزان گلشن آشنایی
بازهم آتش به جان زد جدایی
عمر من ای گل طی شد بهر تو
وز تو ندیدم جز بدعهدی و بی وفایی
بسم الله الرحمن الرحیم
یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
میسپارم به تو از چشم حسود چمنش
شراب صوفی سوز بنیادم بخواهد برد
لبم بر لب نه ای ساقی و بستان جان شیرینم
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدائی
نروم جز به همان ره که توام راهنمائی
بری از رنج و گدازی ، بری از درد نیازی
بری از بیم و امیدی بری از چون و چرائی
از حكيم سنائي