دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی
یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد
حیف که همش سوال بی جواب شد
دروغ نگم ‚ هنوز دلم جوون بود
که صبح تا شب دنبال آب و نون بود
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
از غم دوست، در این میکده فریاد کشم داد رس نیست کـه در هجر رخش داد کشم
داد و بیداد که در محفل ما رندى نیست کـه بـرش شکوه بـــرم، داد ز بیـداد کشم
امام خميني
مرز در عقل و جنون باریک است
کفر و ایمان چه به هم نزدیک است
آرزويم همه خوشبختي توست
ماه من
دل به غم دادن و از ياس سخنها گفتن
کار آنهايي نيست
که خدا را دارند
در پهنه دشت رهنوردی پیداست
و تدر بی آن قافله گردی پیداست
فریاد زدم : دوباره دیداری هست؟
در چشم ستاره اشک سردی پیداست
فریدون مشیری
تلخ، مثل خنده اي بي حوصله
سخت، مثل حل صدها مسئله
مثل تکليف رياضي سخت بود
مثل صرف فعل ماضي سخت بود
دنیا کجا به مردم دانا وفا کند
بگذار تا که چاره کارت خدا کند
در زندگی طبیب محبت ندیده ام
تا نسخه ای عنایت و دردم دوا کند.
دردمندان! مستمندان! بى پناهان را بگوئيد
ملجاء عالم پناه بى پناهان خواهد آمد