سخنان حکیمانه، اخلاقی و عرفانی، استاد ارجمند: حاج آقا پور شبانان

[آشنای غریب]

۹ ارديبهشت ۱۳۹۱, ۰۸:۴۶ عصر

زندگي شوري پايان ناپذير،
غوغايي تا بيکرانها،
نهري خروشان که هرگز نايستد و خشک نشود،
گاهي مواج و زماني آرام، دلپذير و روحبخش
و گاهي گل آلود و حزن آور،
گهي بر وفق مراد، همراه و دل انگيز، تسليم و بکام دل و زماني بي‌هدف ، ناآرام، تند و خشن،
لختي بستر آرام قايق‌ها و گاهي گرداب وحشتناک.
زندگي کوهي از غم‌ها،
بيابان لايتناهي آمال وآرزوها،
کوير رنج و دردها،
آن کس که آن را شناخت و قصد از آن را دريافت خوشبخت
و آن کس که آن را عبث انگاشت و هدف آن را نيافت ناموفق، بي‌هدف و نهايتاً زيانکارش خواند.

سپاس شده توسط :hamed،هُدهُد صبا

---

---

۹ ارديبهشت ۱۳۹۱, ۱۰:۱۷ عصر

شیرین ترین اوقات زندگی انسان زمانی است که بستر گناه فراهم باشد و انسان پاک و سرفراز از آن بیرون آید.

سپاس شده توسط:هُدهُد صبا،
hamed

[url=user-834.html][/url]

---

۱۰ ارديبهشت ۱۳۹۱, ۰۱:۱۱ عصر

انسان مخلوقیست که به تمام سطوح آفرینش تعلق دارد.

---

سجده؛ بیانگر اذعان به بزرگی خالق و ناچیزی مخلوق در برابر این عظمت می‌باشد.

سجده؛ اذعان به نازل و پست بودن جایگاه خود و عظیم و باشکوه بودن مقام آفریدگار است.

سجده؛ تبلور زیبا و درخشان تسلیم؛ بندگی و اظهار اجز و اعلان نیاز به درگاه باریتعالی است

سپاس شده توسط:hamed

---

۱۰ ارديبهشت ۱۳۹۱, ۱۰:۳۵ عصر

دوستی موهبتی ارزشمند و گوهری است گرانبها و لذا بهایی برای آن نمی‌توان متصور شد.دوستی گرایشی است که با جاذبه‌های انس و الفت وسیله ارتباط و همدلی و تعاون بین انسان‌ها می‌گردد.در نطق و کتاب تابع فردیت بوده، یعنی در لفظ یک کلمه بیش نیست، اما در محتوی اقیانوسی از معنویت بوده و بسیار غنی می باشد.دوستی درختی است پر بار و بر، که ریشه در اعماق دل، شاخ در عرش و سایه‌ای میمون بر زندگی می افکند که ثمرات آن ؛ آرامش، ثبات، رشد، کمال و . . . می باشد، دل‌ها را جلا بخشد، گره‌ها بگشاید، انسجام برقرار و اعتماد را حاکم نماید.بذر و دانه دوستی به آب چشمه محبّت جوانه زند در این صورت ثمری چون ایثار و وفاداری به بار آورد، البته به مراقبت و محافظت صحیح.دوستی مهمترین نقش را در جامعه بشری ایفا نموده است و سهم عظیمی از رشد، ترقی و پیشرفت‌های انسان در همه زمینه‌ها مدیون تعاون و دوستی ها بوده است.زنجیره دوستی اتحاد و اجتماعات متمدن را موجب می‌شود و از تفرقه و تشتت اقوام و ملت‌ها جلوگیری می‌نماید، از سوی دیگر شانس مقابله با سختی‌ها و رفع معضلات و مشکلات را به ارمغان می‌آورد.اگر از دوستی صحبت می‌شود آن شکل و گونه‌ای که بنیانش بر مودت و اخلاص و یکرنگی بنا نهاده شود و جوّ حاکم بر آن صدق و صفا باشد.دوستی رنگ، زبان، مرز و قومیت نمی‌شناسد.دوستی را با تعصب نباید اشتباه کرد، زیرا تعصب از دوستی حقیقی مجزا می‌باشد.دوستی حقیقی یک تعصب نیست، امّا بردوستی واقعی و دوستان صمیمی تعصب ورزیدن جایز است.آنان که بر قله رفیع دوستی اسکان یابند بزم عشق بر پا کنند و پای کوبان بر زیر پای خود هر آنچه آفت دوستی است خرد و لگدکوب نمایند.عشق مولود دوستی حقیقی است.وقتی دوستی و محبت به اوج خود رسید قصه‌ای بی‌پایان می‌شود. دل و جان را زیر و رو می‌کند و به خروش در می‌آورد‌، حیات جاودانه می‌بخشد و آنگاه عشق تولد می‌یابد.البته بعضی‌ها عشق را درد گفته‌اند که حقیقی نیست، عشق معجونی است که حتی عقل هم از درک آن عاجز و از قلیان آن حیران می‌ماند و اینجا است که شعله اش محب و عاشق را هم خواهد سوزاند. افلاطون گوید: « جان را فدای دوستان موافق و حقیقی کنید. » خداوند دوستی را تحسین و خصومت را نفی فرموده است.لورد آویبوری گوید: « یکی از بزرگترین مسرّات دنیا این است که گروهی از دوستان در یک جا جمع شوند و ساعات فراغت را به سخنان شیرین و دلپذیر بگذرانند. » داشتن یک دوست حقیقی از همه چیز گرانبها‌تر است و کمتر کسی هم در صدد به دست آوردنش می‌باشد.باید بکوشیم هنگام انتخاب رفیق کسانی که بهتر و بزرگتر و فاضل تراند را به عنوان رفیق برگزید تا در پرتو کیمیای مصاحبت و اخلاق و فضیلت آنها مس وجود را طلا نمود. باید بخواهیم که دیگران را دوست بداریم و همواره با علوِّ همت با دیگران رفتار نماییم.گاندی می گوید:« انسان برای اینکه بتواند با روح عالمگیر حقیقت مواجه گردد بایستی بتواند پست‌ترین مخلوقات را چون خود دوست بدارد. »دیگران را نباید در سایه ترحّم و شفقت دوست داشت بلکه باید از بلند ترین ارتفاع ممکن دوستشان داشت.تا وقتی که می‌توان بر دیگران احترام گذاشت نباید در صدد دلجوئی و تسلی آنان بود ،یعنی تا وقتی که می توان از راه عدالت بر دیگران بخشید از راه احسان نباید. امرسون گوید: « زینت منزل‌ها دوستانی هستند که به آنجا رفت و آمد دارند. »و امّا باید به آن اندازه به اهمیت دوستی بیاندیشیم که هر جا رشته آن پاره شد فوراً پیوند زد و هر جا سست شد آنرا محکم کرد.
دوستی با مردم دانا چو زرین کاسه‌ای است نشکند، ور بشکند باید به هم پرداختن، دوستی با مردم نادان سفالین کاسه‌ای است بشکند، ور نشکند باید به دور انداختن[/font]
سپاس شده توسط:ترنم بهاری،هد هد صبا،hamed

---

۳ خرداد ۱۳۹۱, ۱۱:۱۴ عصر

[font=Trebuchet MS] ***پند استاد***

هیچ کس را بیشتر یا در حد خداوند دوست مدار، بالاترین مرتبه محبت که همان عشق است مخصوص ذات مقدس و کبریایی ولی نعمتی است که از هر مهربانی مهربان تر است ‍((و هو خیر الراحمین)).

و امّا نمی خواهد که بدانی ذات نازنینش چه و کی و از کجاست، که در این راه جز بن بست بجایی نخواهی رسید زیرا که مغز و فکرت آن ظرفیت را ندارد. لذا بر عاقل است که راهی را انتخاب نماید که پایان آن بن بست نباشد.


هر چند سراسر اعضایت مریض گردد و فقر و تهیدستی در نهایت خود بر تو مستولی شود، آنگاه حضرت ایوب را یاد آر، که رضا بالاترین مرتبه بندگی است.



بنده مخلص باش زیرا مخلص هرچه کند به پسند حق کند و هر چه حق کند او می‌پسندد. این گوهری است که بدست غواصان ماهر و سخت کوش دریای متلاطم عبد و بندگی حاصل میآید، نه در هر بازار و بازارچه.

سپاس شده توسط:هد هد صبا،hamed،elham-j،entezar

---

۲۳ خرداد ۱۳۹۱, ۱۲:۰۳ عصر

اگر هر فعل و کلامی، حتی اندیشیدن همراه با شناخت نباشد، آن عمل نارس و بی‌اثر خواهد بود.

mall">سپاس شده توسط:hamed-zeinab-entezarmall">mall"

---

۵ مرداد ۱۳۹۱, ۱۱:۴۶ عصر

نماز، سروشی از دیار خاکیان، بر افلاک.

نماز، روح عبادات وامتزاج خشوع و دلدادگی.

نماز، تپیدن جان، درمقام عبد و بندگی.

نماز، استوارنامه و میثاق عشق و عاشقی.

نماز، انتقال نور و صدا، از ناسوت به لاهوت.

نماز، شمیم انس گلستان معرفت و نسیم دل انگیز عاشقی.

نماز، طنین کلام از جان و قالب، تا بیکران هستی.

نماز، سیردل، درحریم حرم یار.

نماز، تدوین قصه‌ی دلدادگی از دلدار.

نماز، قطره‌ای از عصاره‌ی کلام، درمینای دل.

نماز، اکسیر بندگی، تبیین خشوع و نشان دلباختگی.

نماز، رازی درنیاز و نیازی در راز.

سپاس شده توسط seyedebrahim-هدهدصبا-مریم گلی

[آشنای غریب]

اگر هر سالک و پوینده‌ی راه خداوند، خود را در جهت و راستای فرامین الهی قرار دهد، می‌تواند فراتر از آنچه در توانایی‌های

جسمی، فکری و روحی

او می‌باشد به انجام رساند و در مسیر پیشرفت قرار گیرد.

اما شرط مطلق این پیشرفت، فرمانبرداری و هم‌سویی مطلق با فرمایشات خداوند متعال

است و بالاترین فرمان خداوند قرآن کریم می‌باشد که

آخرین، کاملترین و زیباترین

قالب بندگی را در خود دارد.

نویسنده: خادمین حضرت خدیجه (س )

[آشنای غریب]

یا هو

و فرمودند :

مبعوث شدیم و ماموریت یافتیم تا خداوند را به مردم معرفی کنیم؛

آمدیم تا مردم را با راهنمایی‌هایی که از سوی خداوند دریافت می‌کردیم به کمال برسانیم ؛

آمدیم تا مردم را با هم مهربان کنیم و به آنها بگوییم شما از یک خداوند و از یک گوهر آفریده شده‌اید.

آمدیم تا کینه‌ها را از دل‌ها دور کنیم و همه را در یک مسیر قرار دهیم؛

آمدیم تا بگوییم خدای ما خدایی است بخشنده و مهربان؛

خدایی است که هر آنچه اراده فرماید انجام خواهد شد؛

خدایی است که آسمانها را آفریده است و جز قدرت او هیچ قدرتی در عالم چنین توانایی ندارد؛

آمدیم تا بگوییم هر آنچه در عالم است مخلوق اوست؛

آمدیم تا بگوییم کسی نمی‌تواند با او ستیز و جنگ نماید. و هرکس بخواهد با خداوند بجنگد مغلوب خواهد شد؛

آمدیم تا بگوییم هرکس با خداوند پیمان دوستی بست؛

از برکات او

و از رحمت‌های او

و از نعمت‌های او

و از قدرت‌های او

و از علم او برخوردار خواهد شد.

و هرکس با خداوند پیمان دوستی بست؛

و هرکس از خداوند دفاع کرد،

و هرکس خداوند را یاری نمود،

خداوند هرگز او را از خود دور نخواهد کرد.

آمدیم تا بگوییم به خداوند بگروید و به ریسمان محکم خداوند چنگ بزنید و مبادا فریب شیطان، شما را از خداوند جدا کند.

رحلت جانگداز آن ناجی و پیام آور خاتم که با حسن رفتار، صدق گفتار، نکوئی اخلاق،حلم و شکیبایی و سیرتی منور و تابنده در مقام برگزیده خداوند طی بیست سال، یکتاپرستی و اخوت را جایگزین شرک، جهالت، سبعیت و خونریزی نمود؛ بر پیروان صدیقش تسلیت باد.

[font=tahoma][/font]

[آشنای غریب]

یاهو

هیچ فرصتی زیباتر، ارزشمندتر و گرانبهاتر از آن لحظاتی نیست که عملا نماز را به ظهور برسانیم،

به سراغ مستضعفی رفتن و با دلجویی لبخندی بر لبانش نشاندن، این است بهشت

[آشنای غریب]

یاهو

آن روز که در غار حرا به حضرت محمد(ص) ابلاغ نبوت شد، او یکتا و تنها بود و نمی‌دانست که چگونه این مسئولیت و پیام را به دیگران اعلام کند.


به زبان بسیار ساده می‌آید، اما بیابان‌های خشک حجاز و زندگی سخت آن روزگار که همراه با کفر و جهالت مردم بود، چگونه می‌توانست بپذیرد مردی بیاید و بگوید : خدای واحد را بپرستید و دست از خونریزی، قتل و کشتار بردارید.


راه غذا و آب را بر محمد و یاران باوفا و اهل البیت او بستند و محصورشان کردند؛


بسیار با محمد مخالفت کردند؛


بسیار راه را بر او بستند؛


بسیار با او دشمنی کردند و بر او جسارت روا داشتند.


بسیار زندگی را بر ایشان سخت کردند و خسارت‌ها به بار آوردند.


اما محمد تنها خداوند را می‌دید و بخاطر خداوند همه چیز را تحمل می‌نمود.


و خداوند نیز محمد را یاری می‌کرد و به او نصرت عطا می‌نمود.


مقاومت و استقامت حضرت محمد (ص) و یاران باوفایش بود که باعث شد دین خدا بماند و


خداوند می‌خواست که مشاهده کنیم و ببینیم که یک نفر چگونه از گوشه‌ی غاری، پیام و


ماموریتی را بردوش کشید و امروز شاهد و ناظر است که در بالاترین قله‌ها و مناره‌ها


اشهد أن لا إِلَه إِلاّ الله و اَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ الله بیان می‌شود.

سالروز بعثت پیامبر بزرگ اسلام و این انتخاب بی‌نظیر

آخرین حلقه نبوت خجسته باد.

نویسنده: خادمین حضرت خدیجه (س )

[آشنای غریب]

یا هو

فقط در مقام عمل، عاملان به اوامر الهی هستند که طعم تقرب را خواهند چشید و هر عملی در راستای رضای خداوند انجام دهند جز بر رشد آنها نمی‌افزاید.

نویسنده: خادمین حضرت خدیجه (س)

[آشنای غریب]

یاهو

انسان آمده است تا به کمال برسد؛
و کمال در سایه عبادت حاصل می‌شود؛
و عبادت در صورتی اثر دارد؛
که هم عبادت و هم معبود را بشناسیم.

[highlight=#ffffff][/highlight]

[آشنای غریب]

[/font]یاهو انسان و عقل
عقل چراغ راه زندگی انسان است که از روح سرچشمه می‌گیرد و به او این توانایی و قدرت را می‌دهد که از ذهن‌گرایی پرهیز کند. وقتی انسان عقل و تفکر را بکار گیرد به منشا روح که از خداوند است، پی برده و به عظمت خلقت خداوند آگاه می‌شود و به رشد و کمال می‌رسد. عقل واسطه خبرگیری انسان از دنیای ماورا می‌باشد. وقتی که عقل شناخته شد، روح که اصل و مایه عقل است بهتر درک می‌گردد و انسان می‌تواند به درجه‌ای از کمال و فهم برسد. پس انسان می‌بایست از بی فکری دست برداشته و از انجام کارهای سبک دوری کند. آنچه که انسان را از حیوان متمایز می‌کند روح ملکوتی اوست. روح تجلی خداوند است که در کالبد انسان دمیده شده است. روح انسان عامل خطا نمی‌باشد و لذا چون روح منحرف نمی‌شود مشمول عذاب نیز نمی‌گردد.پایین‌ترین درجه شروع تکامل انسان از نَفس او که شامل هوی، هوس و غضب می‌باشد، آغاز می‌شود. وقتی نَفس شروع به تکامل نمود، اعتدال شامل او می‌گردد. روح انسان به تنهایی پاک و منبع نور است و آنچه که مانع پیشرفت شعور و فهم انسان می‌شود، نَفس اوست. اگر نَفس به درجه‌ی تکامل رسید، آدمی بجایی می‌رسد که بجز خدا نمی‌بیند.
گزیده‌ای از سخنان استاد حاج حسن پورشبانان

[font=tahoma]

[آشنای غریب]

یا هو

اگر عبادت به خاطر ترس از جهنم یا شوق رفتن به بهشت و یا برای رفع تکلیف باشد، مطلوب نخواهد بود. عبادتی پسندیده است که از روی خضوع و خشوع و با درک عزت و عظمت خداوند باشد.

[آشنای غریب]

اراده خداوند در آن است که نور روح ملکوتی ما را همچون تابندگی خورشید در آوردند تا در آن روز بزرگ از بهره‌های الهی بی‌نصیب نمانیم و بدین منظور وظایفی برای ما مشخص نموده اند که از جمله آن دستورات، روزه است.

منافع روزه داری از دو جهت قابل توجه می باشد:
1 - جنبه مادی 2 - جنبه معنوی
جنبه مادی: استراحت اعضاء بدن، ترمیم و بازسازی آنها و نهایتا سلامت بدن، وقت شناسی و ایجاد نظم در زندگی، پرهیز از عادات بد(سیگار کشیدن)، مهار شهوت

2) جنبه معنوی :
الف: تقوا در همه زمینه‌ها از جمله فکر، ذهن، اندیشه، تقویت نفس و تعالی آن به نفس مطمئنه، بالا بردن صبر، حلم، شفقت و مهربانی، توجه به مستمندان و نیل به قله رفیع انسانیت.اما نهایتاً فلسفه اصلی روزه‌داری فرمانبرداری و اطاعت محض از اوامر پروردگار عالم می‌باشد.(سمعاًَ و طاعتاً ) و نخوردن، جزء کوچکی از این فرمانبرداری است.

ب: وقتی خداوند بر امساک و پرهیز چشم، گوش، زبان و دیگر اعضای بدن از خطا دستور می فرمایند، آنگاه بنده باید با تسلیم درمقابل اوامر الهی، اخلاص خود را به ثبوت برساند. (آیه 183 سوره بقره)[/font]

[font=tahoma]

[آشنای غریب]

علیرغم این که می‌گوییم ماه مبارک رمضان ولی تبرک آن را درک نمی‌کنیم و نمی‌دانیم چگونه است که یک ماه مبارک و دارای فضائل خاص می‌شود و چگونه است که درهای رحمت پروردگار باز می‌گردد. .همه می‌گویند ماه ضیافت الله، بر زبان‌ها جاریست که در این ماه مهمان خداوندیم. مگر نه اینست که برای مهمانی رفتن باید آماده باشیم. یازده ماه در انتظاریم که به این مهمانی برویم ولی برخلاف آنچه می‌گوییم و بر زبان می‌رانیم هرگز خود را برای این میهمانی آماده نکرده‌ایم.

برای ضیافت الهی باید روحمان را پاک کنیم و آلودگی‌ها را ازخود بزداییم، در وجود خودمان سیری کنیم و به باطن خویش نظری بیندازیم و ببینیم با گذراندن رمضان گذشته چه تغییراتی در وجود ما ایجاد شده، چه اندازه به پروردگارمان نزدیک شده ایم؟ چقدر برای صیقل و مصفا شدن باطن خویش تلاش نموده‌ایم و به بارگاه عزتش نزدیک شده‌ایم؟ آیا اگر شب قدر تا صبح بنشینیم و شب زنده دار باشیم کفایت می کند؟ و استفاده از شب قدر همین است؟