تالار گفتمان وب سایت ختم قرآن مجید

از خانه بدر؛از کوچه برون؛تنهایی ما سوی خدا میرفت.
در جاده
درختان سبز؛گلها وا؛شیطان نگران؛اندیشه رها میرفت.
خار آمد و بیابان و سراب.
کوه آمد و خواب.
آواز پری:مرغی به هوا میرفت؟
نی همزاد گیاهی بو؛از پیش گیا میرفت.
شب میشد و روز
جایی شیطان نگران:تنهایی ما میرفت.

[highlight=#ffffff][font=times, serif]

زیباترین قسم

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،

غصه هم می گذرد،

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند.

به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز.

سهراب

[/font][/highlight]

سلام
تو سایت شیعه آنلاین دیدم یک تایمر تعداد ثانیه های غیبت کبری امام زمام رو داره ثبت میکنه حالم عوض شد!

کوشنده همیشه رستگار است
پروین اعتصامی

ای مرغک رام‌گشته در دام
برخیز که دام را گُسستند

پر می‌زن و در سپهر بخرام
کز پَرشکن تو، پَر شکستند

بس چون تو، پرندگانِ گمنام
جُستند رهِ خلاص و جَستند

با کوشش و سعی خود، سرانجام
در گوشه‌ی عافیت نشستند


برگرفته از كتاب:
اعتصامي، پروين؛

ديوان پروين اعتصامي؛ چاپ چهارم؛ تهران: مؤسسه انتشارات نگاه 1387.

دلا، دلا غمین مباش
هاینریش هاینه

دلا، دلا غمین مباش و
تقدیرت را تاب بیاور
بهارِ نو، دوباره باز پس می‌دهد،
هرچه را که زمستان از تو ربود.

و چه بسیار که بهرِ تو مانده است!
و چه زیباست، جهان هنوز!
دلا، هر چه خوشش می‌داری
همه را، همه را می‌توانی دوست بداری!

امروز هم
پابلو نرودا

این روز زمستانی
با سوری مرده‌ای شکوفا می‌شود،
شب سفینه‌ی خود را مهیا می‌کند
گلبرگ‌ها از آسمان فرو می‌ریزند
و زندگی کورکورانه می‌چرخد
تا در جامی گرد آید.

به‌گونه‌ای دیگر نتوانم گفت،
می‌گویم: شب سیاه است و
روز سرخ
و با ادبی شاعرانه فصل‌ها را پذیرا می‌شوم:
ورود بهنگام چلچله‌های گفتار را
چشم به راهم
و بر دروازه‌های خزان
نگهبانی پولادین می‌گمارم.

زین روست که زمستان نابهنگام
چون دود نفس بریده‌ی یاد پیکاری
با رویداد خود غافلگیرم می‌کند:
این نه واژه‌ی «رنج» است
نه «کیفر» است، نه «سیه‌روزی»،
چونان صدایی است در جنگل
یا نفیری زیر باران
مایه‌ی شعرم به یقین
همراه رنگ بامدادان
دگرگونه می‌شود.


برگرفته از كتاب:
نرودا، پابلو؛ پايان جهان؛ برگردان فرهاد غبرايي؛ چاپ نخست؛ تهران: نيلوفر 1388.

پرستوی مسافری هستم
من هم در این شهر غریبم
طوفانی نیز من را آواره کرده
مرا نیز در این بی آشیانی خویش شریک کنید
من نیز جون شما آشیانی ندارم
من نیز مرغ سرزمین گمشده ای هستم



دکتر شریعتی مجموعه آثار ۳۳/ ص ۱۱۲۵