صحیفه سجادیه

[safirashgh]

از دعاى امام - که بر او درود باد- بود، هنگامى که به سوى ماه نو نگاه کرد

(1) اى آفريده فرمانبردار، و کوشاى شتابنده، که در منزل‏هاى قرارداده‏شده، آمد و شد مى‏کنى و در فلک تدبير تصرّف مى‏کنى.

(2) ايمان آوردم به کسى که به وسيله تو ظلمت‏ها را نورانى ساخت و با تو مبهمات را واضح نمود و تو را نشانه‏اى از نشانه‏هاى پادشاهى‏اش و علامتى از علامت‏هاى سلطنتش قرار داد و تو را با فزونى و کاستى، و طلوع و غروب، و نورفشانى و گرفتگى، به خدمت گرفت. و در همه آن حالات، تو مطيع او هستى و به سوى خواسته‏اش، شتابنده‏اى.

(3) پاک و منزّه است او. چه شگفت‏انگيز است، آنچه در امر تو تدبير نمود! و چقدر لطيف است، آن صنعتى که درباره کار تو انجام داد! تو را کليد ماهى نو براى کارى نو قرار داد.

(4) پس از خدايى که پروردگار من و پروردگار تو، و آفريننده من و آفريننده تو، و تقديرکننده من و تقديرکننده تو، و صورتگر من و صورتگر تو است، درخواست مى‏کنم که بر محمّد و خاندانش درود فرستد و تو را ماه با برکتى قرار دهد، که (گذشت) روزها از بينش نبرد و طهارتى که گناهان آن را آلوده نکند.

(5) ماه ايمنى از آفت‏ها و سلامتى از بدى‏ها، ماه سعادتمندى بى تيره‏بختى، و برکتى بى گرفتارى با آن، و آسانى نياميخته با دشوارى، و خير ناآلوده با شرّ، ماه ايمنى و ايمان و نعمت و احسان و سلامت و اسلام.

(6) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از خوشنودترين کسانى که ماه بر او طلوع کرده و پاک‏ترين کسانى که به سوى آن نگريسته(اند) و نيک‏بخت‏ترين کسانى که تو را در آن (ماه) بندگى نموده(اند)، قرار ده و ما را در آن براى توبه توفيق ده و ما را در آن از گناه حفظ کن و ما را در آن از انجام دادن نافرمانى‏ات نگهدار.

(7) و در آن (ماه) شکر نعمتت را به ما الهام کن و در آن پوشش‏هاى عافيت را به ما بپوشان و با کامل کردن طاعتت در آن، نعمت را بر ما تمام گردان. به درستى که تو بسيار نعمت‏دهنده و ستوده‏اى. و خدا بر محمّد و خاندانش که پاک و پاکيزه‏اند، درود فرستد.

---

و از دعاى امام عليه‏السلام بود، هنگامى که ماه رمضان رسيد

(1) سپاس خداى را که ما را براى سپاس‏گزارى‏اش راهنمايى فرمود، و از اهل سپاس قرار داد. تا براى احسانش از شکرگزاران باشيم و ما را بر آن، پاداش نيکوکاران دهد.

(2) و سپاس خداى را که دين خود را به ما هديه کرد، و ما را به آئين خويش اختصاص داد، و در راه‏هاى احسانش، ما را راهى نمود، تا در آن (راه‏ها)، به وسيله نعمتش به سوى خوشنودى‏اش رويم. سپاسى که آن را از ما بپذيرد و به سبب آن از ما خوشنود شود.

(3) و سپاس سزاوار خداييست که ماه خود، ماه رمضان، ماه روزه و ماه اسلام و ماه پاکى و ماه پاکسازى و ماه به‏پا خواستن را، (يکى) از آن راه‏ها قرار داد. که در آن قرآن فروفرستاده شد که براى مردم هدايتگر و نشانه‏هاى آشکار از هدايت و جدا سازى (حقّ از باطل) است.

(4) پس فضيلت آن را بر ساير ماه‏ها، به حرمت‏هاى فراوان و فضايل مشهور آشکار ساخت. پس در آن به خاطر بزرگ‏داشتش، آنچه در غير آن حلال بود، حرام کرد و از جهت گرامى‏داشتش، خوردنى‏ها و آشاميدنى‏ها را در آن ممنوع نمود و براى آن، زمان آشکارى قرار داد، که خداوند عزيز و جليل روا نمى‏دارد که پيش انداخته شود و نمى‏پذيرد که از آن وقت به تأخير افتد.

(5) آنگاه يک شب از شب‏هاى آن را بر شب‏هاى هزار ماه برترى داد، و آن را شب قدر ناميد. که در آن فرشتگان و روح به فرمان پروردگارشان، بر هر يک از بندگانش که بخواهد، با آنچه از تقديرش که محکم نموده، براى هر کارى فرود مى‏آيند. آن شبِ سلام (به همراه) برکتى است که تا برآمدن سپيده‏دم دوام دارد.

(6) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و شناختِ فضيلتش، و بزرگ‏داشتِ احترامش، و خويشتن‏دارى از آنچه را که در آن حرام نموده‏اى، به ما الهام کن. و ما را بر روزه‏اش، با نگهدارى اعضا از گناهان و به‏کار بردنش در آن ماه به آنچه تو را خوشنود مى‏سازد، يارى فرما. تا با گوش‏هايمان هيچ لغوى گوش ندهيم، و با چشم‏هايمان به سوى هيچ لهوى نشتابيم.

(7) و تا دست‏هايمان را به سوى هيچ ممنوعى دراز نکنيم، و با پاهايمان به سوى هيچ حرامى نرويم، و تا شکم‏هايمان جز آنچه تو حلال نموده‏اى در خود جاى ندهد، و زبان‏هايمان جز به آنچه تو بيان کرده‏اى، سخن نگويد. و خود را جز در آنچه به پاداش تو نزديک کند، به رنج نيندازيم، و جز آنچه از کيفر تو نگاه دارد، انجام ندهيم. سپس همه آن را از خودنمايى رياکاران و شهرت‏جويى شهرت‏طلبان، خالص گردان. که احدى را در آن با تو شريک نسازيم و جز تو در آن مرادى را نطلبيم.

(8) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را در آن بر اوقات نمازهاى پنجگانه، با حدودش که مشخص نمودى و واجباتش که واجب کردى و وظايف آن که معين نمودى و اوقاتش که تعيين گرداندى، آگاه فرما.

(9) و ما را درباره نماز، همچون کسانى قرار ده که مراتبش را درک کرده‏اند، ارکانش را محافظت نموده‏اند، و آن را در اوقات خود -به (همان) سنّتى که بنده و رسول تو (که درودهايت بر او و خاندانش باد) در رکوع و سجود آن و همه فضيلت‏هايش قرار داد- با پاکى تمام و فراگير، و روشن‏ترين و نهايى‏ترين خشوع به‏جا آورده‏اند.

(10) و ما را در آن ماه توفيق ده، که با نيکى و بخشش، به خويشاوندانمان نيکى کنيم و با فضل و عطا، همسايگانمان را دلجويى نماييم. و دارايى‏هايمان را از مظالم خالص گردانيم و آن را با بيرون کردن زکات‏ها پاک کنيم و به کسى که از ما دورى نموده، بازگرديم و با کسى که به ما ظلم نموده، منصفانه رفتار کنيم و با کسى که با ما دشمنى کرده، مسالمت نماييم. مگر آنان که در راه تو و براى تو با آنها دشمنى شده. که او دشمنى است که با او دوستى نمى‏کنيم و حزبى است که با او صميمى نمى‏شويم.

(11) و در آن (ماه) با اعمال شايسته به سوى تو تقرّب مى‏جوييم که بدين وسيله ما را با آن، از گناهان پاک کنى و از آلوده شدن به عيب‏هاى تازه در اين (ماه) ما را نگهدارى کنى. تا هيچ يک از فرشتگانت به درگاهت نياورد، مگر کمتر از طاعت‏هاى گوناگون براى تو و انواع تقرّبى که به سوى تو انجام مى‏دهيم.

(12) خداوندا، همانا من از تو مى‏خواهم به حقّ اين ماه و به حقّ کسانى که در آن، از آغاز آن تا پايانش تو را بندگى کرده‏اند؛ از فرشته‏اى که او را مقرّب ساختى، يا پيامبرى که او را فرستادى يا بنده صالحى که او را برگزيدى، که بر محمّد و خاندانش درود فرستى و ما را در اين (ماه) به کرامت خود که به دوستانت وعده داده‏اى، سزاوار نما و براى ما در اين (ماه)، آنچه براى کوشش‏گران در طاعتت لازم کرده‏اى، لازم گردان و ما را در صف کسانى که به واسطه رحمت تو، مستحقّ بالاترين مرتبه گشته‏اند، قرار ده.

(13) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از کجروى در يگانگى‏ات و کوتاهى در بزرگ‏داشتنت و شکّ در دينت و کورى از راهت و سهل‏انگارى حرمتت و فريب خوردن از دشمنت؛ شيطان رانده‏شده، دور گردان.

(14) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و چنانچه در هر شب از شب‏هاى اين ماه ما، براى تو بندگانى باشد، که عفو تو، آنها را آزاد مى‏کند، يا گذشتت ايشان را مى‏بخشد، پس ما بندگان را از آن بندگان قرار ده. و ما را براى ماه‏مان از بهترين خويشان و ياران قرار ده.

(15) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و با محو شدن هلال ماه، گناهان ما را محو کن و با گذشتن روزهايش سختى‏هايمان را از ما بکن. تا (اين ماه) در حالى از ما بگذرد که ما را در آن از خطاها پاکيزه ساخته‏اى و در اين (ماه) از بدى‏ها خالصمان نموده‏اى.

(16) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و اگر در آن کجروى کرده‏ايم، پس ما را بازگردان و اگر در آن منحرف شده‏ايم، ما را استوار بدار. و اگر دشمن تو شيطان، بر ما چيره شده، پس ما را از او رهايى ده.

(17) خداوندا اين (ماه) را از عبادت‏هاى ما، پر گردان و اوقاتش را به طاعت ما براى خود، زينت ده و ما را در روزش به روزه‏دارى آن و در شبش بر نماز و زارى به درگاهت و خشوع براى تو و خوارى در پيشگاهت، يارى نما. تا روزش بر ما به غفلت و شبش به کوتاهى نمودن گواهى ندهد.

(18) خداوندا و ما را تا زمانى که عمر مى‏دهى در بقيه ماه‏ها و روزها، اين‏چنين قرار ده و ما را از بندگان صالحت قرار ده. آنان که بهشت را ارث مى‏برند، و در آن جاودانند و آنان که آنچه را بخشيدند، در حالى مى‏بخشند که دل‏هايشان از بازگشت به سوى پروردگارشان ترسان است و از آنان که در نيکى‏ها مى‏شتابند و ايشان براى آن پيشى مى‏گيرند.

(19) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست، در هر وقت و هر آن و بر هر حال. به عدد درودى که بر ديگران درود فرستاده‏اى، و چندين برابر همه آن به چندين برابر که جز تو شمار آنها را نداند. به درستى که تو هر آنچه را که بخواهى، به‏جا مى‏آورى.

---

از دعاى امام عليه‏السلام بود، در خداحافظى و بدرود ماه رمضان

(1) خداوندا اى کسى که پاداش نمى‏خواهد.

(2) و اى کسى که بر عطا (و بخشش) پشيمان نمى‏شود.

(3) و اى کسى که بنده خود را همسان (عملش) جزا نمى‏دهد.

(4) بخشش تو ابتدا(يى و بدون مقدّمه) و بخشايشت از روى تفضّل است، و کيفرت از روى عدل، و فرمانت خير است.

(5) اگر عطا کنى، عطايت را با منّت نياميخته‏اى و اگر منع کنى، منع داشتنت از روى ستم نيست.

(6) هر که تو را شکر کرد، قدردانى کنى و حال آنکه شکرگزارى را تو به او الهام کرده‏اى.

(7) و هر که تو را سپاس گزارد، جزا دهى و حال آنکه سپاس‏گزارى را تو به او آموخته‏اى.

(8) مى‏پوشانى بر کسى که اگر مى‏خواستى، رسوايش مى‏نمودى، و مى‏بخشى بر کسى که اگر مى‏خواستى، محرومش مى‏کردى. و حال آنکه هر دو از جانب تو سزاوار رسوايى و محروميّتند. مگر آنکه تو کارهايت را بر تفضّل قرار داده‏اى و قدرتت را بر گذشت، جارى ساخته‏اى.

(9) و با کسى که نافرمانى‏ات را نموده، با بردبارى رفتار مى‏کنى و کسى را که به خود قصد ستم نموده، مهلت داده‏اى. با حوصله‏اتْ منتظر بازگشت ايشان مى‏مانى و تا هنگام توبه، شتاب در کيفر ايشان را ترک مى‏کنى، تا هلاک‏شونده ايشان، به خاطر تو هلاک نشود و بدبختشان به وسيله نعمت تو، بدبخت نگردد. مگر بعد از عذرهاى فراوان بر او و پس از حجّت‏هاى پياپى آوردن بر او. که (اين همه) کرامت، از گذشت توست، اى کريم!. و سودى از مهربانى توست، اى بردبار!.

(10) تويى آنکه براى بندگانت، درى به سوى بخشايشت گشوده‏اى و آن را توبه ناميده‏اى، و بر آن درْ از وحى خود، راهنمايى قرار داده‏اى تا از آن گمراه نشوند. پس تو که نامت مبارک است، فرمودى: «به سوى خدا توبه کنيد. توبه خالص. اميد است که پروردگارتان بدى‏هايتان را از شما بزدايد و شما را به بهشت‏هايى داخل کند که نهرها از زير آن جارى است.

(11) روزى که خداوند، پيامبر و کسانى که به او ايمان آورده‏اند را خوار نمى‏کند. نورشان پيش‏رو و از سمت راستشان حرکت مى‏کند، گويند: «پروردگارا، نورمان را براى ما کامل گردان و ما را بيامرز. به درستى که تو بر هر چيزى توانايى.» پس -بعد از گشودن درْ و به‏پا داشتن راهنما- عذر آنکه از ورود به آن منزل غفلت نمايد چيست؟!

(12) و تويى آنکه در داد و ستد با بندگانت، در بهاى آن بر خود افزوده‏اى. مى‏خواهى در تجارت کردنشان با تو، سود برند و در آمدن به سوى تو و افزونى يافتن از جانب تو، رستگار شوند. پس تو که نامت مبارک و بلندمرتبه است، فرمودى: «هر کس کار نيکى به‏جا آورَد، پس براى او ده برابر آن است و هر کس کار بدى کند، جز مانند آن جزا داده نمى‏شود.»

(13) و فرمودى: «داستان کسانى که دارايى‏هايشان را در راه خدا مى‏بخشند، مانند داستان دانه‏ايست که هفت خوشه رويانده، که در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر که بخواهد، چندين برابر مى‏کند.» و فرمودى: «کيست آنکه به خدا وام دهد، وامى نيکو. که خدا آن را برايش به چندين و چند برابر افزون نمايد؟.» و مانندهاى آن (آيه‏هايى) که از افزايش‏هاى نيکى‏ها در قرآن فروفرستادى.

(14) و تويى آنکه ايشان را با سخن غيبى خود و با ترغيب نمودنت که بهره آنان را دربر دارد، راهنمايى به چيزى کردى که اگر آن را از نظرشان مى‏پوشاندى ديدگانشان آن را درنمى‏يافت، و گوش‏هايشان آن را فرانمى‏گرفت و انديشه‏هايشان به آن نمى‏رسيد. پس فرمودى: «مرا ياد کنيد تا شما را ياد کنم و مرا شکر گزاريد و مرا کفران نکنيد.» و فرمودى: «اگر شکر گزاريد، شما را فزونى دهم و اگر کفران نماييد، همانا عذاب من شديد است.»

(15) و فرمودى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم. همانا کسانى که از عبادت من کبر مى‏ورزند، به زودى با خوارى داخل جهنّم خواهند شد.» پس دعا کردن را عبادت و ترک آن را استکبار ناميدى و بر ترک آن، داخل شدن در جهنّم با خوارى را هشدار دادى.

(16) پس با نعمتِ خودت، تو را ياد کردند و با تفضّلت، تو را شکر گزاردند و به فرمانت، تو را خواندند و جهت طلبِ افزودن (نعمت) تو، براى (رضاى) تو صدقه دادند و در (همه) اينها نجات ايشان از خشمت و دست يافتنشان به خوشنودى‏ات نهفته بود.

(17) و اگر آفريده‏اى از جانب خودش آفريده‏اى را، به مانند آنچه تو با آن بندگانت را از جانب خود راهنمايى فرموده‏اى، راهنمايى مى‏کرد، به احسان وصف مى‏شد و به بخشندگى تعريف مى‏گشت و به هر زبانى (مورد) ستايش قرار مى‏گرفت. پس ستايش براى توست، تا آنجا که راهى در ستايش تو يافت شود و براى ستايش کلمه‏اى که با آن ستايش شوى باقى ماند و مقصودى که به آن بازگردد، وجود داشته باشد.

(18) اى آنکه با احسان و تفضّل، مورد ستايش بندگانت قرار گرفته‏اى و با بخشش و نعمت، ايشان را پوشانده‏اى. چه آشکار است در (جمع) ما نعمت تو! و چه سرشار است بر ما بخشش تو! و چه مخصوص گشته است نيکى‏ات به ما!.

(19) ما را به دينت که آن را برگزيدى و به آئينت که آن را پسنديدى و به راهت که آن را آسان نمودى، هدايت کردى و ما را به (راه) نزديکى نزد خودت و رسيدن به کرامتت، بينا نمودى.

(20) خداوندا و تو از کارهاى برگزيده و واجبات مخصوصه، ماه رمضان را قرار دادى. همان که آن را از بقيه ماه‏ها مخصوص داشتى و از همه زمان‏ها و روزگارها برترى‏اش دادى. و آن را بر همه زمان‏هاى سال برگزيدى. به سبب آنچه در آن ماه از قرآن و نور نازل کردى و ايمان را در آن چندين برابر نمودى و روزه را در آن واجب کردى و در آن به برپا خاستن (شب) ترغيب نمودى و شب قدر را که از هزار ماه بهتر است، در آن بزرگ داشتى.

(21) سپس ما را بر بقيه امّت‏ها به وسيله آن (ماه)، برترى دادى و به فضيلت آن ما را -نه اهل آئين‏هاى ديگر را- برگزيدى. پس به فرمان تو روزش را روزه گرفتيم و به يارى تو شبش را به‏پا خاستيم. در حالى که در معرض روزه داشتن و به‏پا خاستن (شبانه) بوديم، از رحمتت -بدان خاطر- به ما عرضه داشتى. و آن را وسيله پاداش تو قرار داديم و تو دارنده هر آنچيزى هستى که از درگاهت خواسته شود. بخشنده هر آنچيزى هستى که از فضلت درخواست گردد. و نزديک به هر آن کسى هستى که براى قرب به تو کوشد.

(22) و اين ماه در بين ما (در) مقام پسنديده اقامت کرد و با ما همچون يارِ نيکو همراه شد و ما را به برترين سودهاى جهانيان، سودمند نمود. سپس هنگام تمام شدن وقتش و به سر آمدن مدّتش و پايان يافتن عدد (روزهاى)ش، از ما جدا شد.

(23) پس آن را وداع مى‏گوييم، وداع از کسى که فراقش بر ما دشوار است و رفتنش از (ميان) ما، اندوهگين و بيمناکمان مى‏سازد و بر ما لازم است براى او پيمان نگه داريم و حرمت رعايت کنيم و حقّ ادا نماييم. پس مى‏گوييم: درود بر تو، اى بزرگ‏ترين ماه خدا، و اى عيد دوستان او.

(24) درود بر تو، اى گرامى‏ترين وقت‏هايى که همراه بودى و اى بهترين ماه در روزها و ساعت‏ها.

(25) درود بر تو ماهى که آرزوها در آن نزديک شد و اعمال در آن گسترده گشت.

(26) درود بر تو همنشينى که تا بودى، احترامش بزرگ بود و چون از دست رفت، فقدانش غم‏انگيز بود و مايه اميدى که فراقش رنج‏آور بود.

(27) درود بر تو همدمى که چون روى آورد، دل‏ها را آرام نمود و شادمان ساخت. و چون سپرى شد، بيمناک ساخت و بى‏تاب گردانْد.

(28) درود بر تو همسايه‏اى که دل‏ها در آن فروتن گرديد و گناهان در آن کم شد.

(29) درود بر تو ياورى که در برابر شيطان يارى کرد و همراهى که راه‏هاى احسان را آسان نمود.

(30) درود بر تو. چه بسيار است آزادشدگان (از عذاب) خدا در تو! و چه نيک‏بخت است کسى که به سبب تو، حرمتت را رعايت کند!.

(31) درود بر تو. چه محوکننده بودى، گناهان را! و چه پوشنده بودى، انواع عيب‏ها را!.

(32) درود بر تو. چه طولانى بودى، بر گناهکاران! و چه با هيبت بودى، در سينه‏هاى مؤمنان!.

(33) درود بر تو ماهى که روزها(ى ديگر) با آن برابرى نمى‏کند.

(34) درود بر تو ماهى که از هر چيز سلامت است.

(35) درود بر تو که همراهى‏اش ناپسند و معاشرتش نکوهيده نيست.

(36) درود بر تو همان‏طور که با برکت‏ها بر ما وارد شدى و چرکى خطاها را از ما شستى.

(37) درود بر تو نه آنکه وداع با او از روى دلتنگى باشد. و نه آنکه ترک روزه‏اش از سر ملالت باشد.

(38) درود بر تو که پيش از زمان آمدنش، طلب شده و پيش از از دست رفتنش، بر آن اندوه خورند.

(39) درود بر تو. چه بسيار بدى‏ها که به سبب تو، از ما برطرف شد! و چه بسيار نيکى‏اى که به وسيله تو، بر ما فزونى يافت!.

(40) درود بر تو و بر شب قدر که بهتر است از هزار ماه.

(41) درود بر تو. ديروز چه بسيار بر تو حريص بوديم! و فردا چه سخت به سوى تو مشتاقيم!.

(42) درود بر تو و بر فضيلتت که از آن محروم شديم و بر نيکى‏هاى گذشته‏ات که از دست داديم.

(43) خداوندا، همانا ما اهل اين ماه هستيم، که ما را به وسيله آن شرافت دادى و ما را براى آن به وسيله نعمتت، توفيق دادى، آنگاه که تيره‏بختان، وقت آن را نشناختند و بر اثر شقاوتشان، از فضل آن ماهْ محروم گشتند.

(44) تويى مولايى که ما را به وسيله شناخت آن، برترى دادى و ما را به روش آن، راهنمايى نمودى و ما را -با (همه) کوتاهىْ (کردن‏هايمان)- توفيق دادى تا روزه‏اش و به‏پا خاستنش (در شبانگاه) را عهده‏دار شويم. و در آن اندکى از بسيار را انجام داديم.

(45) خداوندا، پس سپاس براى توست، در حالى که به بدکردارى، اقرارکننده و به سهل‏انگارى، اعتراف‏کننده‏ايم و پشيمانى قطعى دل‏هايمان و عذر خواستن راستين زبان‏هايمان، براى توست. پس ما را بر آنچه از کوتاهى در آن ماه به ما رسيده، پاداش ده. پاداشى که با آن فضل پسنديده را دريابيم و با آن اندوخته‏هاى گوناگون که بر آن حريص و آزمند شده‏ايم را عوض بستانيم.

(46) و (قبول) عذر ما را که در آن (ماه) بر حقّت کوتاهى کرده‏ايم، بر ما لازم گردان و عمر ما -که در پيش روى ماست- را، به ماه رمضان آينده برسان. پس چون ما را به آن رساندى، ما را بر انجام عبادتى که تو شايسته آنى، يارى فرما. و ما را بر قيام به طاعتى که سزاوار آن ماه است، موفّق بدار. و از اعمال شايسته، آنچه را که سبب دريافتن حقّ تو در دو ماه (رمضان گذشته و آينده) از ماه‏هاى روزگار باشد، براى ما پيوسته گردان.

(47) خداوندا و گناه کوچک يا بزرگى که در اين ماه به آن نزديک شديم يا گناهى که در آن انجام داديم و خطايى که ما در آن (ماه) از روى عمد زير بارش رفتيم، يا فراموشى‏اى که در آن به خود ستم کرديم يا با آن حرمت ديگرى را پرده‏درى نموديم؛ پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را به پرده خود بپوشان و به عفو خود از ما درگذر و ما را در آن، پيش چشمان شماتت‏کنندگان قرار نده و زبان طعنه‏زنندگان را در آن (ماه) بر ما نگشا و به مهربانى‏ات که نابود نمى‏شود و به فضلت که کم نمى‏گردد، ما را در اين (ماه) به کارى که سبب فروريختن و کفّاره کارهايى مى‏شود که بر ما نمى‏پسندى، بگمار.

(48) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست. مصيبت ما را در (رفتن) ماه‏مان جبران کن. و براى ما روز عيد و فطرمان را مبارک گردان. و آن را از بهترين روزهايى که بر ما گذشته است قرار ده که جلب‏کننده‏ترين روز، براى عفو و محوکننده‏ترين آن، براى گناه باشد. و گناهان پنهان و آشکار ما را بيامرز.

(49) خداوندا با گذشتن اين ماه، ما را از خطاها درآور. و با بيرون رفتنش، ما را از بدى‏هايمان بيرون بر. و به وسيله آن، ما را از سعادتمندترين اهل آن و از پرنصيب‏ترين آنان در آن ماه و از بهره‏مندترين ايشان از آن قرار ده.

(50) خداوندا و هر کس رعايت کرده اين ماه را، به طورى که حقّ رعايتش است، و حرمتش را آن طورى که حقّ بوده نگه داشته، و حدودش را آن طورى که حقّش بوده به‏پا داشته و از گناهان خويش به طورى که حقِّ پرهيز کردن بوده پرهيز نموده، يا به وسيله عمل تقرب‏آورى به سوى تو تقرب جسته، که خوشنودى تو را براى او لازم گردانده و رحمتت را به او برگردانده؛ پس از (توانگرى) نزد خودت، مانند آن را به ما ببخش و از فضلت، چندين برابر آن را به ما عطا فرما. به درستى که فضل تو کاستى‏پذير نيست و همانا گنجينه‏هاى تو کم نمى‏شود، بلکه فزونى مى‏يابد و به درستى که معادن احسانت فنا نمى‏شود و به درستى که عطاى تو، عطايى گواراست.

(51) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و براى ما مانند پاداش کسانى که روزه گرفته‏اند يا در اين ماه تا روز قيامت تو را عبادت مى‏کنند، بنويس.

(52) خداوندا ما در روزِ فطرمان که آن را براى اهل ايمانْ عيد و شادى و براى اهل دينتْ محل اجتماع و گردهمايى قرار دادى، از هر گناهى که آن را مرتکب شده‏ايم يا بدى‏اى که در گذشته انجام داده‏ايم يا انديشه بدى که در دل داشته‏ايم، به درگاه تو توبه مى‏کنيم. توبه کسى که بازگشتن به گناه را در دل ندارد و پس از توبه به خطايى بازنمى‏گردد. توبه خالصى که از ترديد و دودلى پاک باشد. پس آن را از ما بپذير و از ما خوشنود باش و ما را بر آن ثابت گردان.

(53) خداوندا ترسِ کيفرِ هشدارداده‏شده و شوقِ پاداشِ وعده‏داده‏شده را روزى ما گردان. تا خوشى آنچه از تو مى‏خواهيم و اندوه آنچه از آن به تو پناه مى‏بريم، دريابيم.

(54) و ما را در نزد خود از توبه‏کنندگانى قرار ده که دوستى‏ات را براى آنها واجب نموده‏اى، و بازگشت به طاعتت را از آنان پذيرفته‏اى. اى عادل‏ترين دادگران.

(55) خداوندا از پدران و مادران و همه هم‏کيشان ما، هر که از ايشان درگذشته و مرده و هر که زنده مانده، تا روز رستاخيز درگذر.

(56) خداوندا بر محمّد پيامبرمان و خاندانش درود فرست. همچنانکه بر فرشتگان مقرّبت درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانکه بر پيامبران فرستاده‏شده‏ات درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانکه بر بندگان شايسته‏ات درود فرستادى. و برتر از آن اى پروردگار جهانيان، درودى که برکت آن به ما رسد و سودش ما را دريابد و دعاى ما به سبب آن مستجاب گردد. به درستى که تو کريم‏تر کسى هستى که از او درخواست شده و بى‏نيازکننده‏تر کسى هستى که بر او اعتماد شده و بخشنده‏تر کسى هستى که از فضل او درخواست شده و تو بر هر چيزى توانايى.

---

[zeinab]

((به نام خدا))

سلام.

من خودم به شخصه معنی این دعاهارو می خونم تا هنگامیکه عربی شونو می خونم دقیقا یا تا حدودی معنی شونو بفهمم وبتونم با معنی شون هم انس بگیرم.

ولی اگر دعاها رو با حجم کمتر بگذارید فکر کنم بهتر باشه.

ممنون.

[sumaye]

بسم الله الرحمن الرحیم
ممنونم از اینکه بهم گفتین بچه ها ولی من ازشون یا پرینت میگیرم یا هم از تو کتاب میخونم

[کبوتر حرم]

سلام

جسارت بنده رو ببخشید،بله منم همیشه معانی رو می خونم اما با کتاب نه نت.
در هر صورت گویا این تنها نظر من بود و همین طوری هم دوستان استفاده می کنن.

و من الله توفیق...

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر یاران قرآنی

دوستان نظر کبوتر حرم جالب بود و میشه به عنوان یک ایده استفاده کرد

در واقع بنده خودم این دعای هفتم رو خیلی مطالعه می کنم و حیفم اومد که اندک این دعا را قرار بدهیم

و نظر شما نیز قابل تامل هست .

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر یاران قرآنی

خدايا، پناه مي‌برم به تو از شورِ آزمندي،

و تنديِ خشم، و چيرگي حسد،

و كم طاقتي و ناخرسندي از روزي مقدّر،

و تندخويي و زياده‌روي در لذت جويي،

و پا فشاري بر باطل،و پيروي هواي نفس،


و سرپيچي از راه راست،


و فرو رفتن در خواب غفلت،


و كوششِ بيش از نياز، و برگزيدن باطل به جاي حق،


و پافشاري بر گناه،





و كوچك نماييِ خطا، و بزرگ نماييِ طاعت

بار الها پناه می بریم

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم


خدايا، به تو پناه مي‌برم از ياري كردن ستمگر

و خوار داشتن ستم ديده

و درخواستِ چيزي كه حقّ ما نيست و ندانسته سخن گفتن.


پناه مي‌برم به تو از به خود نازيدنِ توانگران

و خوار شمردن درويشان


و بد رفتاري با زير دستان



و ناسپاسي در حقّ آن كس كه به ما نيكي كرده است

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

ستايش براي خداست كه اگر در برابر آن همه نعمتِ پياپي كه بر بندگانش فرستاد، ستايش خود را به ايشان نمي‌آموخت، از نعمت‌هايش بهره مي‌جستند و او را سپاس نمي‌گفتند، و از روزي‌اش گشايش مي‌يافتند و شكرانه‌ي آن را به جا نمي‌آوردند.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم




ستايش براي خداست كه خود را به ما شناسانيد،
و شيوه‌ي سپاسگزاريِ از خود را به ما آموخت، و درهاي علم به پروردگاري‌اش را به روي ما گشود،
و ما را به اخلاص ورزيدن در توحيدِ‌خود رهنمون ساخت،
و از شك و ناباوري نگاه داشت.

[خادم شهدا]

بسم الله...

خدایا !

در خانه ای جایمان داده ای که نگاهمان به هر سو که می دود دام بلایی در پیش پای خویش کنده می بیند.

در بیابانی فرویمان فرستاده ای که قاصد چشم از همه جا پیغام سراب می آورد .

وخارهای خیانت ، پای خسته را در خویش می فشرد .

خدایا!

گذرمان را از باریکه راههایی انداخته ای که دشنه های فریب از فراسوی خانه ها به انتظارمان نشسته است .

خدایا!

تیرهای آرزو بر تخته سنگهای ناکامی می شکند و



جویهای باریک امید بر زمین تفتیده می خشکد .

خدایا!

این عجوزه هزار داماد آهنگ شکستن عزم مردان کرده است و


عمر را به کابین می طلبد .

خدایا!

این دنیای هرزه هر لحظه دامی تازه می گسترد وخود را برای کس می آراید .

راههای به سوی تو را یا سد سکوی مقام می نهد و یا گودال زندگی می کند ، یا دام ثروت می گسترد و



یا به خویشمان مشغول می دارد و

یا... می دانی که بی پرواز از این مانع نمی توان گذشت .

خدایا!

قدرت پرواز را از تو می طلبم. .

خدایا!

چه گذرگاه سختی است این دنیا وچه تنگه صعبی !

این چه طعام آلوده ایست که مرگ خورنده را تدارک می بیند !

این چه معشوقی است که شب را در آرزوی هلاکت عاشقان صبح می کند !

خدایا!

سلامتمان ، در گذر از این تگنا به دست قدرت تو ست .

بر فراز این پرتگاه مهلک دست امیدمان به ریسمان عطف تو آویخته است .

خدایا!

ریشه های این علاقه را در خاک وجود ما بخشکان ، و تارهای این وابستگی را در زوایای قلب ما بسوزان .

خدایا!

عشق به این لجنزار متعفن جامه مخالفت تو را بر ما پوشانده است ، تو این جامه را بر تن ما بدر.

خدایا!

حکومت کشور جان با توست ، به غیر وامگذار.

خدایا!

باغبانی این باغ را به کس مسپار که اگر جز شیره مهر تو در آوندهای این باغ بدود ، برگها به پژمردگی خواهد نشست واگر جز باران محبت تو بر این باغ ببارد ، پرچم های باغ فرو خواهد افتاد و

اگر جزنسیم لطف تو به این بوستان بوزد غنچه ها خواهند مرد .

خدایا!

سنگهای گناهان ما را از دهان چشمه های موهبت خویش کنار بزن و



دلهای ما را سیراب ز لال مهر خویش گردان .

معبودم !

در کرت قلبهای ما به جای هرزه گیاه های هوس نهال محبت خویش را بنشان .

خدایا!

شیرینی عفوت ولذت معرفتت را به ما بچشان وبا روشنای دیدارت چشمان خسته ما را جلایی تازه ببخش .

خدایا!

آفت علاقه به دنیا بر گندمزار ایمان ما زده است ، در یابمان .

آنچنانکه عابدان وصالحان و برگزیدگانت را دریافتی ، آنچنانکه بندگان ناب وخالصت را و



آنچنانکه عاشقان و

معشوقان خویش را .

با دستهای گرم محبتت ای پذیراترین آغوش باز
آ
مدگان !

ای رئوف ترین مهربانان و کریم ترین مهر ورزان !

منبع : صحیفه سجادیه امام سجاد(ع)

[/size][/i]

[zeinab]

بسم الله الرحمن الرحیم

اى معبود من ترا مى‏ستايم و تو شايان ستايشى، در برابر احسان كاملت نسبت بمن، و فراوانى نعمتهايت بر من، و بسيارى عطايت در باره من، و بر رحمتى كه مرا به آن برترى داده‏اى، و نعمتى كه بر من سرشار ساخته‏اى. زيرا چندان در باره‏ام احسان كرده‏اى كه شكر من از آن قاصر است. و اگر احسان تو نسبت بمن و سرشارى نعمتهايت بر من نمى‏بود، به احراز بهره خود و به اصلاح نفس خود نمى‏رسيدم.(از دعای51)