غزل های حافظ

[osaky]

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت
من اکر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جاخانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خاک در میکده ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سروخشت
نا امیدم مکن از سابقه ی روز الست
تو چه دانی که پس پرده که خوب است و که زشت
نه من از خانه ی تقوا بدر افتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
بر عمل تکیه مکن خواجه که در روز ازل
تو چه دانی قلم صنع به نامت چه نوشت
گر نهادت همه اینست زهی پاک نهاد
ور سرشتت همه آنست زهی پاک سرشت
باغ فردوس لطیفست و لیکن زنهار
تو غنیمت شمر این سایه ی بید و لب کشت
حافظا روز اجل گر بکف اری جامی
یکسر از کوی خرابات برندت ببهشت