نامه اي به امام زمان (عليه السلام)

[khanom gol]

تنها مي نشينم ، تنهاتر از تنهايي ، چنان که پندارند در برهه اي از زمان و مکان ، نيست شده ام . به تو مي انديشم ، به تو اي سرسبزترين بهار ممکن ، به اينکه اين وجود پائيزي ناچيز ، چه مي تواند بکند تا تو بيايي ؟
" سمپاشي مي کنم علف هرزه هاي دلم را ، خدا جوانه مي زند " سبز مي شود شکوفه هاي ياد تو در دل ، از اعماق وجودم ، معصومانه مي گريم . به ياد مي آورم لحظه اي را که دوشادوش بندگان خوب خدا ، دستهايمان را ، همچو پيچکها در هم گره مي زنيم ، دعاي عهد خوانده و حضور سبز تو را التماس مي کنيم . در ميان کوچه باغ هاي انتظار ، خوشه هاي صبر را يکي يکي دست چين مي کنم ، از خدا مي خواهم درخت صبر مرا پربار کند ، چرا که شيعه تو بدون صبر مي ميرد .
از عزيز زهرا !
آنقدر بر مهربانيت عاشقم ، که در مقابل ياد تو ، ذکر تو و هر چه که نشاني از تو در آن باشد عاشقانه زانو زده و در برابر نام بزرگت استوار برمي خيزم . مولا جان :
از دعاهايم ، از اشک هايم ، از تمام تلاش هايي که براي زنده نگه داشتن ياد تو و تمام کارهايي که براي نزديک شدن به آر مان و اهداف تو انجام مي دهم ، پلي خواهم ساخت بين خودم و خودت ، باشد که تو براي هميشه در صحراي دلم خيمه بزني و من براي هميشه سرباز جان برکف تو بمانم !
مولاي من
تو اگر به من نظري بکني
به سراي من گذري بکني
به تو لحظه به لحظه دعا بکنم
لحظه به لحظه
دعا بکنم
دعا بکنم . . .
"والسلام "