داستان هاي واقعی

[آشنای غریب]

ناراحتى حنجره


مرحوم حاج میرزا على محدث زاده فرزند مرحوم محدث عالیمقام حاج شیخ عباس قمى رضوان اللّه تعالى علیهما از وعاظ و خطباء مشهور تهران بود مى فرمود: من سالى به بیمارى و ناراحتى حنجره و گرفتگى صدا مبتلا شده بودم تاجائیكه منبر رفتن و سخنرانى كردن برایم ممكن نبود مسلّم هر مریض در چنین موقعى در فكر معالجه مى شود من نیز با در نظر گرفتن طبیبى متخصّص و باتجربه به او مراجعه كردم پس از معاینه معلوم شد بیمارى آنقدر شدید است كه بعضى از تارهاى صوتى از كار افتاده و فلج شده و اگر لاعلاج نباشد صعب العلاج است طبیب معالج در ضمن نسخه اى كه نوشتند دستور استراحت دادند كه تا چند ماه از منبر رفتن خود دارى كنم و حتى با كسى حرف نزنم و اگر چیزى بخواهم و یا مطلبى را از زن و بچه ام انتظار داشته باشم آنها را بنویسم تا در نتیجه استراحت مداوم و استعمال دارو شاید سلامتى از دست رفته مجدّد به من برگردد. البته صبر در مقابل چنین بیمارى و حرف نزدن با مردم حتى با زن و بچّه خیلى سخت و طاقت فرساست زیرا انسان از همه بیشتر احتیاج به گفت و شنود دارد چطور مى شود تا چند ماه هیچ نگویم و حرفى نزنم و پیوسته در استراحت باشم آنهم معلوم نیست كه نتیجه چه باشد بر همه روشن است كه باپیش آمد چنین بیمارى خطرناكى چه حال اضطرار به بیمار دست میدهد این اضطرار و ناراحتى شدید است كه آدمى را به یاد یك قدرت فوق العاده مى اندازد این حالت پریشانى است كه انسان امیدش ازتمام چاره هاى بشرى قطع شده و بیاد مقربان درگاه الهى مى افتد تا بوسیله آنها به درگاه خداوند متعال عرض حاجت كرده واز دریاى بى پایان لطف خداوند بهره اى بگیرد منهم با چنین پیش آمد چاره اى جز توسّل به ذیل عنایت حضرت آقا ابى عبداللّه الحسین ع نداشتم روزى بعد از نماز ظهر و عصر حال توسّل بدست آمد و خیلى اشك ریختم و سالار شهیدان حضرت سید الشهداء ع را كه به آن وجود مقدّس متوسّل بودم مخاطب قرار داده و گفتم یابن رسول اللّه ص صبر در مقابل چنین بیمارى براى من طاقت فرسا است و علاوه اهل منبرم و مردم از من انتظار دارند و من از اول عمر تا بحال على الدّوام منبر میرفتم و از نوكران شما اهلبیتم ولى حالا چه شده كه یكباره از این پست حساس بر اثر بیمارى بركنار باشم و علاوه ماه مبارك رمضان نزدیك است. دعوت ها را چكنم آقا عنایتى بفرما تا خدا شفایم دهد. بدنبال این توسل طبق معمول كم كم خوابیدم در عالم خواب خودم را در اطاق بزرگى كه نیمى از اطاق منوّر و روشن بود وقسمت دیگر اطاق كمى تاریك بود دیدم.
در آن قسمتى كه روشن بود مولاى من و مولى الكونین آقا سید الشهداء اباعبد اللّه الحسین ع را دیدم كه نشسته است خیلى خوشحال و خوشوقت شدم و همان توسلى را كه در حال بیدارى داشتم در حاال رؤ یا نیز پیداكردم و بنا كردم عرض حاجت نمودن مخصوصا اصرار داشتم كه ماه مبارك رمضان نزدیك است و در مساجد متعدده دعوت شدم ولى با این حنجره از كار افتاده چطور مى توانم منبر رفته و سخنرانى نمایم و حال آنكه دكتر منع كرده حتى با بچه هاى خودم نیز حرفى نزنم چون خیلى الحاح و تضرع و زارى داشتم حضرت اشاره كرد بمن و فرمود با آن آقا سیّد كه دم درب نشسته بگو چند جمله از مصیبت دخترم رقیه را بخواند و شما كمى اشك بریزید انشاء اللّه تعالى خوب مى شوى من نگاه كردم به درب اطاق دیدم شوهر خواهرم آقا مصطفى طباطبائى قمى كه از علماء و خطباء و از ائمه جماعت تهران است. نشسته امریّه آقا را به آقاى نامبرده رساندم ولى ایشان میخواست از ذكر مصیبت خود دارى كند، حضرت سید الشهداء ع فرمود بخوان روضه دخترم را، ایشان مشغول ذكر مصیبت حضرت رقیّه علیهاالسلام شد و منهم گریه میكردم و اشك مى ریختم امّا متاءسفانه بچه ها مرا از خواب بیدار كردند و منهم با ناراحتى از خواب بیدار شده و متاءسف و متاءثر بودم كه چرا از آن مجلس پر فیض ‍ محروم ماندم ولى دوباره دیدن آن منظره عالى امكان نداشت، همان روز یاروز بعد به همان متخصص مراجعه نمودم خوشبختانه پس از معالجه معلوم شد كه اصلا اثرى از ناراحتى و بیمارى قبلى نیست او كه در تعجّب بود از من پرسید شما چه خوردید كه به این زودى و سریع نتیجه گرفتید. من چگونگى توسل و خواب خودم را بیان كردم دكتر قلم در دست داشت و سراپا ایستاده بود ولى بعد از شنیدن داستان توسلم بى اختیار قلم از دستش برزمین افتاد و با یك حالت معنوى كه بر اثرنام مولى الكونین امام حسین ع باو دست داده بود پشت میز طبابت نشست و قطره قطره اشك بر رخسارش ‍ میریخت او گریه كرد سپس گفت آقا این ناراحتى شما جز توسّل و عنایات وامداد غیبى چاره راه و علاج دیگرى نداشت.