حکایت

[هُدهُد صبا]

(۱۵ شهريور ۱۳۹۵ ۰۱:۱۷ عصر)آشنای غریب نوشته:  جوان کافری عاشق دختر عمویش شد. عمویش پادشاه حبشه بود
جوان نزد عمو رفت و گفت:
عمو جان من عاشق دخترت هستم. آمده ام برای خواستگاری .
پادشاه گفت: حرفی نیست ولی مهر دختر من سنگین است. گفت: هرچه باشد من می پذیرم.
شاه گفت: در شهر (مدينه) دشمنی دارم که باید سر او را برایم بیاوری، آنوقت دختر از آن تو. جوان گفت: عمو جان این دشمن تو نامش چیست؟
گفت: بیشتر او را به نام علی بن ابیطالب می شناسند.
جوان فوراً اسب را زین کرده با شمشیر و نیزه و تیر و کمان و سنان راهی شهر مدینه شد.
به بالای تپه ی شهر که رسید دید در نخلستان جوانی عرب درحال باغبانی و بیل زدن است. نزدیک جوان رفت گفت: ای مرد عرب تو علی را می شناسی؟
گفت: تو را با علی چکار است؟
گفت: آمده ام سرش را برای عمویم که پادشاه حبشه است ببرم چون مهر دخترش کرده است.
گفت: تو حریف علی نمی شوی.
گفت: مگر علی را می شناسی؟
گفت: آری هرروز با او هستم و هرروز او را می بینم.
گفت: مگر علی چه هیبتی دارد که من نتوانم سر او را از تن جدا کنم؟
گفت: قدی دارد به اندازه ی قد من، هیکلی هم هیکل من.
گفت: اگر مثل تو باشد که مشکلی نیست.
مرد عرب گفت: اول باید مرا شکست دهی تا علی را به تو نشان بدهم. چه برای شکست علی داری؟
گفت: شمشیر و تیر و کمان و سنان.
گفت: پس آماده باش.
جوان خنده ای بلند کرد و گفت:
تو با این بیل می خواهی مرا شکست دهی؟
پس آماده باش.
شمشیر را از نیام کشید. سپس گفت:
نام تو چیست؟
مرد عرب جواب داد: عبداللّه.
پرسید: نام تو چیست؟
گفت: فتاح.
و با شمشیر به عبداللّه حمله کرد. عبداللّه در یک چشم بهم زدن کتف و بازوی جوان کافر را گرفت و به آسمان بلند کرد، به زمین زد و خنجر او را به دست گرفت و بالا بُرد.
ناگاه دید از چشمهای جوان اشک می آید. گفت: چرا گریه میکنی؟
جوان گفت: من عاشق دختر عمویم بودم. آمده بودم تا سر علی را برای عمویم ببرم تا دخترش را به من بدهد،
حالا دارم به دست تو کشته می شوم...
مرد عرب جوان را بلند کرد. گفت:
بیا این شمشیر، سر مرا برای عمویت ببر.
پرسید: مگر تو که هستی؟
گفت:
منم اسداللّه الغالب، علی بن ابیطالب.
كه اگر من بتوانم دل بنده ای از بندگان خدا را شاد کنم، حاضرم سر من مهر دختر عمویت شود...
جوان بلند بلند شروع به گریه کرده به پای مولای دو عالم افتاد و گفت: من میخواهم از امروز غلام تو شوم یا علی...
بدین گونه بود که؛
"فتاح" شد "قنبر" غلام علی بن ابیطالب.
بحارالانوار،ج3،ص211


سر و جانم فدای مولا امیر المومنین
که هنوز او و بزرگی و غربتش را نشناختیم

احسنت آشنای غریب
چشممان را بارانی کردی...