حکایت

[آشنای غریب]

جلوه_وصال
درِ خانه ي محبوب، اگرچه هميشه به روي بندگان و محبّانش باز است اما محبوب مهربان هستي، اوقاتي از شبانه روز را براي نيايش و خلوت بندگانش اختصاص داده و از بندگانش براي حضور در ضيافت باشكوه نيايش، دعوت رسمي به عمل آورده است.

در اين اوقات درهاي بيكران رحمتش را به روي بندگانش باز كرده و نيايش و نماز را برترين وسيله تقرب بندگانش قرار داده است. عاشقان كوي دوست و سالكان طريق كمال در انتظار رسيدن آن اوقات نوراني لحظه شماري مي كنند و به هنگام فرا رسيدن آن اوقات شريف لبيك به دعوت محبوب را بر هر كاري مقدم مي دارند.


اهتمام به نماز اول وقت در سيره ي امام سالكان كوي دوست جلوه چشم گيري دارد، پيروان آن حضرت سيره ي امام خويش را نصب العين قرار مي دهند و به پيروي از امامشان فرصت نماز اول وقت را هرگز از دست نمي دهند.


اينك نمونه ای از سيره ي آن حضرت در توجه و اهتمام به نماز اول وقت را با هم مرور مي كنيم.
ابراهيم بن موسي فزاز گويد:
«روزي در خراسان در مسجد، در خدمت امام رضا (ع) بودم، بر چيزي كه از آن حضرت مي خواستم، اصرار كردم. در اين هنگام امام براي پيشواز يكي از جماعت طالبين بيرون رفت. در راه وقت نماز شده و امام به جانب ساختماني كه در آنجا بود روي آورد و در زير صخره اي كه در نزديكي آن ساختمان بود، فرود آمد. تنها من در خدمت حضرت بودم. حضرت فرمود: اذان بگو. عرض كردم: منتظر باشيد تا اصحاب به ما بپيوندند. امام فرمود: «غفر الله لك! لانوخرّن صلواة عن اول وقتها الي آخر وقتها من غير علةّ: عليك ابداً باول الوقت» خداوند، تو را بيامرزد! هرگز نماز را از اوّل وقت آن، بدون علت به تأخير نمي اندازيم، همواره مراقب اوّل وقت باش.» پس اذان گفتم و نماز خوانديم. پس از نماز، دوباره آن را كه از حضرت خواستم، يادآور شدم. در آن هنگام امام با تازيانه اي خاكها را كمي كنار زد، ناگاه از زير خاكها سكهاي از طلاي ناب پديدار گشت، امام (ع) آن را برداشت و فرمود: اين سكه طلا را بگير، خداوند براي تو در آن بركت قرار دهد و از آن سود ببري و آنچه را ديدي پنهان كن.»
ابراهيم گويد:
«خداوند براي من از آن سكه بركت فراوان قرار داد، آن چنان كه در خراسان لوازم زيادي خريدم كه قيمت آنها به هفتاد هزار دينار طلا مي رسيد، و من از همه ي همگنان خود توانگرتر و ثروتمندتر شدم.»