حکایت

[گمنام]

فرمان ایست

فراموش نمی كنم در كوپه ترن، با یك دانشمندی كه دكتر داروساز بود، هم صحبت شدم، از هر دری سخن به میان آمد، در میان حرفهایش قصه لطیف و زیبائی گفت كه دوست دارم شما هم آن را بشنوید، گفت:
روزی برای انجام مأموریت، سوار هواپیمای غول پیكر جت شدم كه از آبادان به تهران پرواز می كرد، وقتی كه هواپیما از زمین برخاست با خود گفتم: بنازم به مغز بشر، چه اعجوبه ای ساخته؟ دستت درد نكند بشر چه خدمت بزرگی كردی، من كه می بایست این راه طولانی فاصله آبادان تا تهران را ماهها بپیمایم، یكساعته می پیمایم، آفرین بر تو ای بشر، زنده باد فكر و مغز و اندیشه ات ای بشر.
ولی حتی یكبار هم به ذهنم نیامد كه بگویم بنازم بدست قدرتت ای خدای بزرگ كه چنین استعداد و مغزی به بشر دادی، تا این اعجوبه را ساخت.
در این فكرها غرق بودم، حدود یك ربع ساعت از حركت هواپیما بیشتر نمی گذشت، كه ناگهان از سوی ناظم هواپیما با بلندگو اعلام شد: نظر به اینكه هوا طوفانی و نامساعد، است و ادامه حركت به تهران خطرناك به نظر می رسد، هم اكنون به آبادان برمی گردیم.
تا این اعلام را شنیدم، ناگهان این آیه قرآنی همچون زنگ در كنار لاله گوشم به صدا در آمد: یسبح لله ما فی السماوات و ما فی الارض؛ آنچه در آسمانها و زمین است، خدا را می ستایند.
افسوس خوردم كه چرا من فقط بشر را ستودم، حتی یك بار نگفتم بنازم به قدرت خدا.
به خود گفتم دیدی همین اعجوبه غول پیكر، با فرمان ایست خدا، به جلو نرفت و برگشت، بنابراین همه امور در دست او است، نخست باید او را ستود، و سپس از تلاش های طاقت فرسای بشر برای پیشبرد تمدن علم و صنعت تمجید و سپاس كرد، از آن پس نخست از خداوند مهربان سپاس ‍ می كنم، بعد از بندگانش، همان خدایی كه بزرگترین نقشه خائنانه امپریالیسم آمریكا را در حمله نافرجام هواپیماهای مجهز خود به تهران برای نجات جاسوسها، آن چنان شكست مفتضحانه داد كه می توان آن را از شگفتیهای حوادث عصر حاضر خواند.

(سرگذشتهاي عبرت انگيز/ محمد محمدي اشتهاردي)