حکایت

[hamed]

«عطار و درویش»میگویند که عطار_عارف بزرگ ایران ما_شغلش عطاری بود؛یعنی دوا و ادویه می فروخت و متخصص شیمی و ادویه بود،و دکان بزرگی داشت و سخت به این ادویه فروشی علاقه داشت و دکان خود را به ترتیب بسیار جالبی آراسته بود.یک روز درویشی در جلوی دکان او ظاهر می شود.هنگامی که عطار را میبیند،در وجود عطار استعدادی بزرگ را حس میکند،آنگاه در بیرون دکان می ایستد و خیره خیره به این عطار می نگرد.عطار که گاهگاهی به بیرون دکانش متوجه میشد.این درویش را میبیند که خیره خیره به او می نگرد.پس از چند بار که به او متوجه میشود،عطار عصبانی میشود،اعصاب خود را از دست میدهد و با عصبانیت به این درویش میگوید که از حال من چه می خواهی که این چنین خیره خیره به من نگاه میکنی؟درویش میگوید:فکر میکنم هنگامی که روح می خواهد از بدنت خارج شود با این عشق و علاقه ای که به این دواخانه و به این داروها داری،چگونه قادری که بمیری؟چگونه قادری که جان به جاندار تسلیم کنی؟زیرا هر چقدر که علاقه انسان به این دنیا زیادتر و شدیدتر باشد،سخت تر می میرد.عطار در مقابل این سوال عصبانی میشود و به این درویش فریاد بر می آورد که من همانطور میمیرم که تو میمیری.درویش لبخندی میزند و میگوید محال است،تو به هیچ وجه قادر نیستی که مثل من بمیری!عطار تاکید میکند که نخیر،همچنان میمیرم که تو میمیری.این درویش کوله پشتی خود را که برپشت داشت در کنار خیابان بر زمین می گذارد و سر خود را بر روی کوله پشتی مینهد و میخوابد و فورا میمیرد،جان به جاندار تسلیم میکند.!عطار اول فکر میکرد که این مرد شوخی میکند،بازی میکند،ولی کم کم متوجه شد که نه راست میگوید،بیرون رفت و این درویش را تکان داد و دید که نه،جان به جاندار تسلیم کرده است.انسانی که تا این درجه حیات خود و جسم و روح خود را در کنترل داشته باشد که بتواند یک لحظه تصمیم بگیرد و جان به جاندار تسلیم بکند.عطار منقلب میشود و دکان خود را و ادویه را و همه چیز را رها میکند و سر به بیابان میزند و مدت سی سال این طرف و آنطرف کسب علم و فیض میکند.و نتیجه آن که بزرگترین عارف و فیلسوف زمان خویش می گردد،که تمام اینها از نفس درویشی است که این چنین خودباخته است و این چنین بر وجود خود و بر حیات خود سیطره دارد.!!!(علی زیباترین سروده هستی_شهید دکتر مصطفی چمران_ص 45)