مناظره زنـدگی و مـرگ

[hamed]

شعر فردا
شمس لنگرودی

فردا که مرگ به ستایش‌مان برمی‌خیزد
و دنیا
همه‌ی آنچه را که می‌ماند
به عقربکان و مورچگان می‌بخشد،
فردا که قبله تکان می‌خورد
و آفتاب در سپیده‌ی خود خم می‌شود
تا روستای کهنه را
به قیامی دیگر برانگیزاند،
فردا که همه چیزی تمام می‌شود
تا این زباله‌ها را
به گدایی دیگر بخشد.
و صبر چیز وقیحی است
- مثل مرگ -
در دوردست مرغ سپیدی‌ست
که بر ما لبخند می‌زند
و قبیله‌ی من تنها می‌ماند.

ای شرم!
جایی برای گفتن‌مان خالی نیست
راهی برای رفتن‌مان نیست.
برگردیم.


برگرفته از:
لنگرودی، شمس؛ هیچ‌کس از فردایش با من سخن نگفت (گزیده‌ی هشت دفتر شعر شمس لنگرودی)؛ با انتخاب و مقدمه‌ی آزاده کاظمی؛ چاپ نخست؛ تهران: مؤسسه انتشارات نگاه ۱۳۸۸.