سهراب سپهری

[elham_j]

نشانی

"خانه ی دوست کجاست؟"در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
"نرسیده به درخت،کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.

میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد.

پس به سمت گل تنهایی میپیچی

دو قدم مانده به گل،پای فواره ی جاوید اساطیر زمین میمانی و تو را ترسی شفاف فرا میگیرد.

در صمیمیت سیال فضا خش خشی میشنوی.

کودکی میبینی رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور و از او میپرسی

خانه ی دوست کجاست؟