شاعرانه با خدا

[آشنای غریب]

به پشت سرم نگاه میکنم...
یک دوم از ماه رحمتت به سرعت برق و باد گذشت و من هنوز هم که هنوز است انگار نه انگار که مهمان سفره ی خاص توام...
گاهی دلگیر میشوم و گاهی مغرور
گاهی عصبانی میشوم و گاهی بدجنس
گاهی خلوت های شیطانی ام گرم است و گاهی بازار غیبت و فتنه، داااااغ...
و این گاهی به گاهی شدن های دلم
همان دلیلی ست که این روزها وقتی چشمم به بعضی از آیات کتابت می افتند ، عرق شرم را بر پیشانی ام جاری میکند.
" آیا نمیدانند که خدا راز و اسرار و نجواهای درگوش شان را میداند و خدا داننده ی غیب هاست؟؟؟!
( 78/توبه" )
خدای خـلوت های دلم...
چقدر غریبی که با تمام بزرگی ات
دلت به حال دلم میسوزد و به هرزبانی که میتوانی، تلنگرم میزنی تا خودم را جمع کنم و حیا کنم در برابرت...!
چقدر مهربانے معبود عزیزم !
که وجودت را گوشزد میکنی برایم و به یادم می اندازی، آن زمان که نجواهای در گوش های دو نفره ی شیطانی ام، تلاش میکند برای زمین زدن بنده ای از بندگانت...
تو تمام قد ایستاده ای و نظاره ام میکنی.
خدای خلوت های دلم
شرمنده ی بزرگواری ات هستم...
درڪ حضور عطایم کن!