شاعرانه با خدا

[آشنای غریب]

ﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﭼﻮﻥ ﮔﻨﻪ ﺭﺍ ﻋﺬﺭ ﻣﯽ‌ﺁﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﭘﺎﯼ ﺧﺠﻠﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮ
ﺩﺳﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭﺳﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ
ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﭼﻮﻥ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﺪﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ﺗﻮﯾﯽ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﻣﺎﯾﻪ‌ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻧﻘﺪ ﺭﻭﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺯﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ
ﺑﯽ ﺯﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﭘﯿﺸﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻟﺴﺖ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺍﻗﺮﺍﺭ «ﺑﻠﯽ»
ﻫﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ: ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺨﺸﺸﺖ ﻋﺎﻣﺴﺖ ﻭ ﻣﯽ‌ﺑﺨﺸﯽ ﺳﺰﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ
ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ، ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻢ
ﺭﻭﺯ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺗﻮﯾﯽ ﯾﺎﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﺁﺑﺮﻭﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﺻﺎﻥ ﺭﺍ، ﻭﻟﯽ
ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﯽ‌ﺑﺎﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺑﺮ ﻋﯿﺐ ﻭ ﺗﻘﺼﯿﺮﻡ ﺗﻮ، ﯾﺎﺭﺏ ﺩﺳﺖ ﮔﯿﺮ
ﻭﺍﻗﻔﯽ ﺑﺮ ﻏﯿﺐ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﮔﻔﺘﻪ‌ﺍﯼ: ﺑﺮ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻨﮏ ﺁﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩٔ ﺯﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺎ ﺧﺮﻭﺵ ﺳﯿﻨﻪٔ ﺯﯾﺮﻡ، ﺍﻟﻬﯽ، ﺩﺭﭘﺬﯾﺮ
ﯾﺎ ﺑﺮ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﻝ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻦ ﻣﯿﻠﯽ ﻧﻤﻮﺩ
ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﻭﺭ ﭼﺸﯿﺪﻡ ﺷﺮﺑﺘﯽ ﺑﯿﺨﻮﺩ ﺯ ﺭﻭﯼ ﺁﺭﺯﻭ
ﺯ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ
ﺍﻭﺣﺪﯼ‌ﻭﺍﺭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻓﻐﺎﻧﯽ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ
ﺑﺮ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﻭﺣﺪﯼ‌ﻭﺍﺭﻡ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺑﺒﺨﺶ