شاعرانه با خدا

[آشنای غریب]

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو

خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن

فکر دور است همانا که خطا می‌بینم

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

این همه از نظر لطف شما می‌بینم

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین

آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید

که من او را ز محبان شما می‌بینم

در خودم نگاهی کردم جسم را دیدم و لذات را و باز نگاه کردم روح را دیدم. منشا جسم و لذات را دانستم ، اما منشا روح را نه. تا اینکه عشق را فهمیدم . و آن زمان بود که او را فهمیدم و دانستم عالم عشق بازی خدا با خودش است و من و تو در اینجا کاری نداریم
جز در حلقه زلف او بپیچیم و راه رویم در جاده زیبایی.

من و تو در میان کاری نداریم

به جز بیهوده پنداری نداریم

خمش کاین قصه پایانی ندارد

بیان او زباندانی ندارد

همان بهتر که ما در عشق پیچیم

که بی این گفتگو هیچیم و هیچیم

و باید گشت با کنجکاوی تا به اصل هر چیزی دست یافت و به دانایی برسیم آنگاه
آنقدر با زیبایی الفت گیریم که نه تنها گفتن و خواندن و دیدن و شنیدن بلکه حتی نفسهایمان نیز زیبا باشد. آنگاه کتاب دین را خواهیم خواند تا نیکویی و خوبی و اخلاق را کسب کنبم و آن زمان خواهد بود که درهای آسمان یکی یکی باز شود تا اینکه وارد باغی شویم که جواب هر سوال در آنجاست

اي لقاي تو جواب هر سوال

مشکل از تو حل شود بي قيل و قال

ترجمان هر چه ما را در دل است

دست گير هر كه پايش در گل است.

و آن روز خواهی دانست که پرسیدن چرا گناه هست و در آخر تسلیم خواهی شد تسلیم عشقش و مصلحتش و روزی خواهد رسید که خواهی دانست که چقدر او عاشقت بود و هست و خواهد بود. و وقتی به آنجا رسیدی که گقتی اناالحق مرا نیز دریاب

انا الحق کشف اسرار است مطلق

, جز از حق کیست تا گوید انا الحق

نوشته شده توسط سکوت