صحیفه سجادیه

[safirashgh]

از دعاى امام - که بر او درود باد- بود، هنگامى که به سوى ماه نو نگاه کرد

(1) اى آفريده فرمانبردار، و کوشاى شتابنده، که در منزل‏هاى قرارداده‏شده، آمد و شد مى‏کنى و در فلک تدبير تصرّف مى‏کنى.

(2) ايمان آوردم به کسى که به وسيله تو ظلمت‏ها را نورانى ساخت و با تو مبهمات را واضح نمود و تو را نشانه‏اى از نشانه‏هاى پادشاهى‏اش و علامتى از علامت‏هاى سلطنتش قرار داد و تو را با فزونى و کاستى، و طلوع و غروب، و نورفشانى و گرفتگى، به خدمت گرفت. و در همه آن حالات، تو مطيع او هستى و به سوى خواسته‏اش، شتابنده‏اى.

(3) پاک و منزّه است او. چه شگفت‏انگيز است، آنچه در امر تو تدبير نمود! و چقدر لطيف است، آن صنعتى که درباره کار تو انجام داد! تو را کليد ماهى نو براى کارى نو قرار داد.

(4) پس از خدايى که پروردگار من و پروردگار تو، و آفريننده من و آفريننده تو، و تقديرکننده من و تقديرکننده تو، و صورتگر من و صورتگر تو است، درخواست مى‏کنم که بر محمّد و خاندانش درود فرستد و تو را ماه با برکتى قرار دهد، که (گذشت) روزها از بينش نبرد و طهارتى که گناهان آن را آلوده نکند.

(5) ماه ايمنى از آفت‏ها و سلامتى از بدى‏ها، ماه سعادتمندى بى تيره‏بختى، و برکتى بى گرفتارى با آن، و آسانى نياميخته با دشوارى، و خير ناآلوده با شرّ، ماه ايمنى و ايمان و نعمت و احسان و سلامت و اسلام.

(6) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از خوشنودترين کسانى که ماه بر او طلوع کرده و پاک‏ترين کسانى که به سوى آن نگريسته(اند) و نيک‏بخت‏ترين کسانى که تو را در آن (ماه) بندگى نموده(اند)، قرار ده و ما را در آن براى توبه توفيق ده و ما را در آن از گناه حفظ کن و ما را در آن از انجام دادن نافرمانى‏ات نگهدار.

(7) و در آن (ماه) شکر نعمتت را به ما الهام کن و در آن پوشش‏هاى عافيت را به ما بپوشان و با کامل کردن طاعتت در آن، نعمت را بر ما تمام گردان. به درستى که تو بسيار نعمت‏دهنده و ستوده‏اى. و خدا بر محمّد و خاندانش که پاک و پاکيزه‏اند، درود فرستد.

---

و از دعاى امام عليه‏السلام بود، هنگامى که ماه رمضان رسيد

(1) سپاس خداى را که ما را براى سپاس‏گزارى‏اش راهنمايى فرمود، و از اهل سپاس قرار داد. تا براى احسانش از شکرگزاران باشيم و ما را بر آن، پاداش نيکوکاران دهد.

(2) و سپاس خداى را که دين خود را به ما هديه کرد، و ما را به آئين خويش اختصاص داد، و در راه‏هاى احسانش، ما را راهى نمود، تا در آن (راه‏ها)، به وسيله نعمتش به سوى خوشنودى‏اش رويم. سپاسى که آن را از ما بپذيرد و به سبب آن از ما خوشنود شود.

(3) و سپاس سزاوار خداييست که ماه خود، ماه رمضان، ماه روزه و ماه اسلام و ماه پاکى و ماه پاکسازى و ماه به‏پا خواستن را، (يکى) از آن راه‏ها قرار داد. که در آن قرآن فروفرستاده شد که براى مردم هدايتگر و نشانه‏هاى آشکار از هدايت و جدا سازى (حقّ از باطل) است.

(4) پس فضيلت آن را بر ساير ماه‏ها، به حرمت‏هاى فراوان و فضايل مشهور آشکار ساخت. پس در آن به خاطر بزرگ‏داشتش، آنچه در غير آن حلال بود، حرام کرد و از جهت گرامى‏داشتش، خوردنى‏ها و آشاميدنى‏ها را در آن ممنوع نمود و براى آن، زمان آشکارى قرار داد، که خداوند عزيز و جليل روا نمى‏دارد که پيش انداخته شود و نمى‏پذيرد که از آن وقت به تأخير افتد.

(5) آنگاه يک شب از شب‏هاى آن را بر شب‏هاى هزار ماه برترى داد، و آن را شب قدر ناميد. که در آن فرشتگان و روح به فرمان پروردگارشان، بر هر يک از بندگانش که بخواهد، با آنچه از تقديرش که محکم نموده، براى هر کارى فرود مى‏آيند. آن شبِ سلام (به همراه) برکتى است که تا برآمدن سپيده‏دم دوام دارد.

(6) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و شناختِ فضيلتش، و بزرگ‏داشتِ احترامش، و خويشتن‏دارى از آنچه را که در آن حرام نموده‏اى، به ما الهام کن. و ما را بر روزه‏اش، با نگهدارى اعضا از گناهان و به‏کار بردنش در آن ماه به آنچه تو را خوشنود مى‏سازد، يارى فرما. تا با گوش‏هايمان هيچ لغوى گوش ندهيم، و با چشم‏هايمان به سوى هيچ لهوى نشتابيم.

(7) و تا دست‏هايمان را به سوى هيچ ممنوعى دراز نکنيم، و با پاهايمان به سوى هيچ حرامى نرويم، و تا شکم‏هايمان جز آنچه تو حلال نموده‏اى در خود جاى ندهد، و زبان‏هايمان جز به آنچه تو بيان کرده‏اى، سخن نگويد. و خود را جز در آنچه به پاداش تو نزديک کند، به رنج نيندازيم، و جز آنچه از کيفر تو نگاه دارد، انجام ندهيم. سپس همه آن را از خودنمايى رياکاران و شهرت‏جويى شهرت‏طلبان، خالص گردان. که احدى را در آن با تو شريک نسازيم و جز تو در آن مرادى را نطلبيم.

(8) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را در آن بر اوقات نمازهاى پنجگانه، با حدودش که مشخص نمودى و واجباتش که واجب کردى و وظايف آن که معين نمودى و اوقاتش که تعيين گرداندى، آگاه فرما.

(9) و ما را درباره نماز، همچون کسانى قرار ده که مراتبش را درک کرده‏اند، ارکانش را محافظت نموده‏اند، و آن را در اوقات خود -به (همان) سنّتى که بنده و رسول تو (که درودهايت بر او و خاندانش باد) در رکوع و سجود آن و همه فضيلت‏هايش قرار داد- با پاکى تمام و فراگير، و روشن‏ترين و نهايى‏ترين خشوع به‏جا آورده‏اند.

(10) و ما را در آن ماه توفيق ده، که با نيکى و بخشش، به خويشاوندانمان نيکى کنيم و با فضل و عطا، همسايگانمان را دلجويى نماييم. و دارايى‏هايمان را از مظالم خالص گردانيم و آن را با بيرون کردن زکات‏ها پاک کنيم و به کسى که از ما دورى نموده، بازگرديم و با کسى که به ما ظلم نموده، منصفانه رفتار کنيم و با کسى که با ما دشمنى کرده، مسالمت نماييم. مگر آنان که در راه تو و براى تو با آنها دشمنى شده. که او دشمنى است که با او دوستى نمى‏کنيم و حزبى است که با او صميمى نمى‏شويم.

(11) و در آن (ماه) با اعمال شايسته به سوى تو تقرّب مى‏جوييم که بدين وسيله ما را با آن، از گناهان پاک کنى و از آلوده شدن به عيب‏هاى تازه در اين (ماه) ما را نگهدارى کنى. تا هيچ يک از فرشتگانت به درگاهت نياورد، مگر کمتر از طاعت‏هاى گوناگون براى تو و انواع تقرّبى که به سوى تو انجام مى‏دهيم.

(12) خداوندا، همانا من از تو مى‏خواهم به حقّ اين ماه و به حقّ کسانى که در آن، از آغاز آن تا پايانش تو را بندگى کرده‏اند؛ از فرشته‏اى که او را مقرّب ساختى، يا پيامبرى که او را فرستادى يا بنده صالحى که او را برگزيدى، که بر محمّد و خاندانش درود فرستى و ما را در اين (ماه) به کرامت خود که به دوستانت وعده داده‏اى، سزاوار نما و براى ما در اين (ماه)، آنچه براى کوشش‏گران در طاعتت لازم کرده‏اى، لازم گردان و ما را در صف کسانى که به واسطه رحمت تو، مستحقّ بالاترين مرتبه گشته‏اند، قرار ده.

(13) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از کجروى در يگانگى‏ات و کوتاهى در بزرگ‏داشتنت و شکّ در دينت و کورى از راهت و سهل‏انگارى حرمتت و فريب خوردن از دشمنت؛ شيطان رانده‏شده، دور گردان.

(14) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و چنانچه در هر شب از شب‏هاى اين ماه ما، براى تو بندگانى باشد، که عفو تو، آنها را آزاد مى‏کند، يا گذشتت ايشان را مى‏بخشد، پس ما بندگان را از آن بندگان قرار ده. و ما را براى ماه‏مان از بهترين خويشان و ياران قرار ده.

(15) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و با محو شدن هلال ماه، گناهان ما را محو کن و با گذشتن روزهايش سختى‏هايمان را از ما بکن. تا (اين ماه) در حالى از ما بگذرد که ما را در آن از خطاها پاکيزه ساخته‏اى و در اين (ماه) از بدى‏ها خالصمان نموده‏اى.

(16) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و اگر در آن کجروى کرده‏ايم، پس ما را بازگردان و اگر در آن منحرف شده‏ايم، ما را استوار بدار. و اگر دشمن تو شيطان، بر ما چيره شده، پس ما را از او رهايى ده.

(17) خداوندا اين (ماه) را از عبادت‏هاى ما، پر گردان و اوقاتش را به طاعت ما براى خود، زينت ده و ما را در روزش به روزه‏دارى آن و در شبش بر نماز و زارى به درگاهت و خشوع براى تو و خوارى در پيشگاهت، يارى نما. تا روزش بر ما به غفلت و شبش به کوتاهى نمودن گواهى ندهد.

(18) خداوندا و ما را تا زمانى که عمر مى‏دهى در بقيه ماه‏ها و روزها، اين‏چنين قرار ده و ما را از بندگان صالحت قرار ده. آنان که بهشت را ارث مى‏برند، و در آن جاودانند و آنان که آنچه را بخشيدند، در حالى مى‏بخشند که دل‏هايشان از بازگشت به سوى پروردگارشان ترسان است و از آنان که در نيکى‏ها مى‏شتابند و ايشان براى آن پيشى مى‏گيرند.

(19) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست، در هر وقت و هر آن و بر هر حال. به عدد درودى که بر ديگران درود فرستاده‏اى، و چندين برابر همه آن به چندين برابر که جز تو شمار آنها را نداند. به درستى که تو هر آنچه را که بخواهى، به‏جا مى‏آورى.

---

از دعاى امام عليه‏السلام بود، در خداحافظى و بدرود ماه رمضان

(1) خداوندا اى کسى که پاداش نمى‏خواهد.

(2) و اى کسى که بر عطا (و بخشش) پشيمان نمى‏شود.

(3) و اى کسى که بنده خود را همسان (عملش) جزا نمى‏دهد.

(4) بخشش تو ابتدا(يى و بدون مقدّمه) و بخشايشت از روى تفضّل است، و کيفرت از روى عدل، و فرمانت خير است.

(5) اگر عطا کنى، عطايت را با منّت نياميخته‏اى و اگر منع کنى، منع داشتنت از روى ستم نيست.

(6) هر که تو را شکر کرد، قدردانى کنى و حال آنکه شکرگزارى را تو به او الهام کرده‏اى.

(7) و هر که تو را سپاس گزارد، جزا دهى و حال آنکه سپاس‏گزارى را تو به او آموخته‏اى.

(8) مى‏پوشانى بر کسى که اگر مى‏خواستى، رسوايش مى‏نمودى، و مى‏بخشى بر کسى که اگر مى‏خواستى، محرومش مى‏کردى. و حال آنکه هر دو از جانب تو سزاوار رسوايى و محروميّتند. مگر آنکه تو کارهايت را بر تفضّل قرار داده‏اى و قدرتت را بر گذشت، جارى ساخته‏اى.

(9) و با کسى که نافرمانى‏ات را نموده، با بردبارى رفتار مى‏کنى و کسى را که به خود قصد ستم نموده، مهلت داده‏اى. با حوصله‏اتْ منتظر بازگشت ايشان مى‏مانى و تا هنگام توبه، شتاب در کيفر ايشان را ترک مى‏کنى، تا هلاک‏شونده ايشان، به خاطر تو هلاک نشود و بدبختشان به وسيله نعمت تو، بدبخت نگردد. مگر بعد از عذرهاى فراوان بر او و پس از حجّت‏هاى پياپى آوردن بر او. که (اين همه) کرامت، از گذشت توست، اى کريم!. و سودى از مهربانى توست، اى بردبار!.

(10) تويى آنکه براى بندگانت، درى به سوى بخشايشت گشوده‏اى و آن را توبه ناميده‏اى، و بر آن درْ از وحى خود، راهنمايى قرار داده‏اى تا از آن گمراه نشوند. پس تو که نامت مبارک است، فرمودى: «به سوى خدا توبه کنيد. توبه خالص. اميد است که پروردگارتان بدى‏هايتان را از شما بزدايد و شما را به بهشت‏هايى داخل کند که نهرها از زير آن جارى است.

(11) روزى که خداوند، پيامبر و کسانى که به او ايمان آورده‏اند را خوار نمى‏کند. نورشان پيش‏رو و از سمت راستشان حرکت مى‏کند، گويند: «پروردگارا، نورمان را براى ما کامل گردان و ما را بيامرز. به درستى که تو بر هر چيزى توانايى.» پس -بعد از گشودن درْ و به‏پا داشتن راهنما- عذر آنکه از ورود به آن منزل غفلت نمايد چيست؟!

(12) و تويى آنکه در داد و ستد با بندگانت، در بهاى آن بر خود افزوده‏اى. مى‏خواهى در تجارت کردنشان با تو، سود برند و در آمدن به سوى تو و افزونى يافتن از جانب تو، رستگار شوند. پس تو که نامت مبارک و بلندمرتبه است، فرمودى: «هر کس کار نيکى به‏جا آورَد، پس براى او ده برابر آن است و هر کس کار بدى کند، جز مانند آن جزا داده نمى‏شود.»

(13) و فرمودى: «داستان کسانى که دارايى‏هايشان را در راه خدا مى‏بخشند، مانند داستان دانه‏ايست که هفت خوشه رويانده، که در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر که بخواهد، چندين برابر مى‏کند.» و فرمودى: «کيست آنکه به خدا وام دهد، وامى نيکو. که خدا آن را برايش به چندين و چند برابر افزون نمايد؟.» و مانندهاى آن (آيه‏هايى) که از افزايش‏هاى نيکى‏ها در قرآن فروفرستادى.

(14) و تويى آنکه ايشان را با سخن غيبى خود و با ترغيب نمودنت که بهره آنان را دربر دارد، راهنمايى به چيزى کردى که اگر آن را از نظرشان مى‏پوشاندى ديدگانشان آن را درنمى‏يافت، و گوش‏هايشان آن را فرانمى‏گرفت و انديشه‏هايشان به آن نمى‏رسيد. پس فرمودى: «مرا ياد کنيد تا شما را ياد کنم و مرا شکر گزاريد و مرا کفران نکنيد.» و فرمودى: «اگر شکر گزاريد، شما را فزونى دهم و اگر کفران نماييد، همانا عذاب من شديد است.»

(15) و فرمودى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم. همانا کسانى که از عبادت من کبر مى‏ورزند، به زودى با خوارى داخل جهنّم خواهند شد.» پس دعا کردن را عبادت و ترک آن را استکبار ناميدى و بر ترک آن، داخل شدن در جهنّم با خوارى را هشدار دادى.

(16) پس با نعمتِ خودت، تو را ياد کردند و با تفضّلت، تو را شکر گزاردند و به فرمانت، تو را خواندند و جهت طلبِ افزودن (نعمت) تو، براى (رضاى) تو صدقه دادند و در (همه) اينها نجات ايشان از خشمت و دست يافتنشان به خوشنودى‏ات نهفته بود.

(17) و اگر آفريده‏اى از جانب خودش آفريده‏اى را، به مانند آنچه تو با آن بندگانت را از جانب خود راهنمايى فرموده‏اى، راهنمايى مى‏کرد، به احسان وصف مى‏شد و به بخشندگى تعريف مى‏گشت و به هر زبانى (مورد) ستايش قرار مى‏گرفت. پس ستايش براى توست، تا آنجا که راهى در ستايش تو يافت شود و براى ستايش کلمه‏اى که با آن ستايش شوى باقى ماند و مقصودى که به آن بازگردد، وجود داشته باشد.

(18) اى آنکه با احسان و تفضّل، مورد ستايش بندگانت قرار گرفته‏اى و با بخشش و نعمت، ايشان را پوشانده‏اى. چه آشکار است در (جمع) ما نعمت تو! و چه سرشار است بر ما بخشش تو! و چه مخصوص گشته است نيکى‏ات به ما!.

(19) ما را به دينت که آن را برگزيدى و به آئينت که آن را پسنديدى و به راهت که آن را آسان نمودى، هدايت کردى و ما را به (راه) نزديکى نزد خودت و رسيدن به کرامتت، بينا نمودى.

(20) خداوندا و تو از کارهاى برگزيده و واجبات مخصوصه، ماه رمضان را قرار دادى. همان که آن را از بقيه ماه‏ها مخصوص داشتى و از همه زمان‏ها و روزگارها برترى‏اش دادى. و آن را بر همه زمان‏هاى سال برگزيدى. به سبب آنچه در آن ماه از قرآن و نور نازل کردى و ايمان را در آن چندين برابر نمودى و روزه را در آن واجب کردى و در آن به برپا خاستن (شب) ترغيب نمودى و شب قدر را که از هزار ماه بهتر است، در آن بزرگ داشتى.

(21) سپس ما را بر بقيه امّت‏ها به وسيله آن (ماه)، برترى دادى و به فضيلت آن ما را -نه اهل آئين‏هاى ديگر را- برگزيدى. پس به فرمان تو روزش را روزه گرفتيم و به يارى تو شبش را به‏پا خاستيم. در حالى که در معرض روزه داشتن و به‏پا خاستن (شبانه) بوديم، از رحمتت -بدان خاطر- به ما عرضه داشتى. و آن را وسيله پاداش تو قرار داديم و تو دارنده هر آنچيزى هستى که از درگاهت خواسته شود. بخشنده هر آنچيزى هستى که از فضلت درخواست گردد. و نزديک به هر آن کسى هستى که براى قرب به تو کوشد.

(22) و اين ماه در بين ما (در) مقام پسنديده اقامت کرد و با ما همچون يارِ نيکو همراه شد و ما را به برترين سودهاى جهانيان، سودمند نمود. سپس هنگام تمام شدن وقتش و به سر آمدن مدّتش و پايان يافتن عدد (روزهاى)ش، از ما جدا شد.

(23) پس آن را وداع مى‏گوييم، وداع از کسى که فراقش بر ما دشوار است و رفتنش از (ميان) ما، اندوهگين و بيمناکمان مى‏سازد و بر ما لازم است براى او پيمان نگه داريم و حرمت رعايت کنيم و حقّ ادا نماييم. پس مى‏گوييم: درود بر تو، اى بزرگ‏ترين ماه خدا، و اى عيد دوستان او.

(24) درود بر تو، اى گرامى‏ترين وقت‏هايى که همراه بودى و اى بهترين ماه در روزها و ساعت‏ها.

(25) درود بر تو ماهى که آرزوها در آن نزديک شد و اعمال در آن گسترده گشت.

(26) درود بر تو همنشينى که تا بودى، احترامش بزرگ بود و چون از دست رفت، فقدانش غم‏انگيز بود و مايه اميدى که فراقش رنج‏آور بود.

(27) درود بر تو همدمى که چون روى آورد، دل‏ها را آرام نمود و شادمان ساخت. و چون سپرى شد، بيمناک ساخت و بى‏تاب گردانْد.

(28) درود بر تو همسايه‏اى که دل‏ها در آن فروتن گرديد و گناهان در آن کم شد.

(29) درود بر تو ياورى که در برابر شيطان يارى کرد و همراهى که راه‏هاى احسان را آسان نمود.

(30) درود بر تو. چه بسيار است آزادشدگان (از عذاب) خدا در تو! و چه نيک‏بخت است کسى که به سبب تو، حرمتت را رعايت کند!.

(31) درود بر تو. چه محوکننده بودى، گناهان را! و چه پوشنده بودى، انواع عيب‏ها را!.

(32) درود بر تو. چه طولانى بودى، بر گناهکاران! و چه با هيبت بودى، در سينه‏هاى مؤمنان!.

(33) درود بر تو ماهى که روزها(ى ديگر) با آن برابرى نمى‏کند.

(34) درود بر تو ماهى که از هر چيز سلامت است.

(35) درود بر تو که همراهى‏اش ناپسند و معاشرتش نکوهيده نيست.

(36) درود بر تو همان‏طور که با برکت‏ها بر ما وارد شدى و چرکى خطاها را از ما شستى.

(37) درود بر تو نه آنکه وداع با او از روى دلتنگى باشد. و نه آنکه ترک روزه‏اش از سر ملالت باشد.

(38) درود بر تو که پيش از زمان آمدنش، طلب شده و پيش از از دست رفتنش، بر آن اندوه خورند.

(39) درود بر تو. چه بسيار بدى‏ها که به سبب تو، از ما برطرف شد! و چه بسيار نيکى‏اى که به وسيله تو، بر ما فزونى يافت!.

(40) درود بر تو و بر شب قدر که بهتر است از هزار ماه.

(41) درود بر تو. ديروز چه بسيار بر تو حريص بوديم! و فردا چه سخت به سوى تو مشتاقيم!.

(42) درود بر تو و بر فضيلتت که از آن محروم شديم و بر نيکى‏هاى گذشته‏ات که از دست داديم.

(43) خداوندا، همانا ما اهل اين ماه هستيم، که ما را به وسيله آن شرافت دادى و ما را براى آن به وسيله نعمتت، توفيق دادى، آنگاه که تيره‏بختان، وقت آن را نشناختند و بر اثر شقاوتشان، از فضل آن ماهْ محروم گشتند.

(44) تويى مولايى که ما را به وسيله شناخت آن، برترى دادى و ما را به روش آن، راهنمايى نمودى و ما را -با (همه) کوتاهىْ (کردن‏هايمان)- توفيق دادى تا روزه‏اش و به‏پا خاستنش (در شبانگاه) را عهده‏دار شويم. و در آن اندکى از بسيار را انجام داديم.

(45) خداوندا، پس سپاس براى توست، در حالى که به بدکردارى، اقرارکننده و به سهل‏انگارى، اعتراف‏کننده‏ايم و پشيمانى قطعى دل‏هايمان و عذر خواستن راستين زبان‏هايمان، براى توست. پس ما را بر آنچه از کوتاهى در آن ماه به ما رسيده، پاداش ده. پاداشى که با آن فضل پسنديده را دريابيم و با آن اندوخته‏هاى گوناگون که بر آن حريص و آزمند شده‏ايم را عوض بستانيم.

(46) و (قبول) عذر ما را که در آن (ماه) بر حقّت کوتاهى کرده‏ايم، بر ما لازم گردان و عمر ما -که در پيش روى ماست- را، به ماه رمضان آينده برسان. پس چون ما را به آن رساندى، ما را بر انجام عبادتى که تو شايسته آنى، يارى فرما. و ما را بر قيام به طاعتى که سزاوار آن ماه است، موفّق بدار. و از اعمال شايسته، آنچه را که سبب دريافتن حقّ تو در دو ماه (رمضان گذشته و آينده) از ماه‏هاى روزگار باشد، براى ما پيوسته گردان.

(47) خداوندا و گناه کوچک يا بزرگى که در اين ماه به آن نزديک شديم يا گناهى که در آن انجام داديم و خطايى که ما در آن (ماه) از روى عمد زير بارش رفتيم، يا فراموشى‏اى که در آن به خود ستم کرديم يا با آن حرمت ديگرى را پرده‏درى نموديم؛ پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را به پرده خود بپوشان و به عفو خود از ما درگذر و ما را در آن، پيش چشمان شماتت‏کنندگان قرار نده و زبان طعنه‏زنندگان را در آن (ماه) بر ما نگشا و به مهربانى‏ات که نابود نمى‏شود و به فضلت که کم نمى‏گردد، ما را در اين (ماه) به کارى که سبب فروريختن و کفّاره کارهايى مى‏شود که بر ما نمى‏پسندى، بگمار.

(48) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست. مصيبت ما را در (رفتن) ماه‏مان جبران کن. و براى ما روز عيد و فطرمان را مبارک گردان. و آن را از بهترين روزهايى که بر ما گذشته است قرار ده که جلب‏کننده‏ترين روز، براى عفو و محوکننده‏ترين آن، براى گناه باشد. و گناهان پنهان و آشکار ما را بيامرز.

(49) خداوندا با گذشتن اين ماه، ما را از خطاها درآور. و با بيرون رفتنش، ما را از بدى‏هايمان بيرون بر. و به وسيله آن، ما را از سعادتمندترين اهل آن و از پرنصيب‏ترين آنان در آن ماه و از بهره‏مندترين ايشان از آن قرار ده.

(50) خداوندا و هر کس رعايت کرده اين ماه را، به طورى که حقّ رعايتش است، و حرمتش را آن طورى که حقّ بوده نگه داشته، و حدودش را آن طورى که حقّش بوده به‏پا داشته و از گناهان خويش به طورى که حقِّ پرهيز کردن بوده پرهيز نموده، يا به وسيله عمل تقرب‏آورى به سوى تو تقرب جسته، که خوشنودى تو را براى او لازم گردانده و رحمتت را به او برگردانده؛ پس از (توانگرى) نزد خودت، مانند آن را به ما ببخش و از فضلت، چندين برابر آن را به ما عطا فرما. به درستى که فضل تو کاستى‏پذير نيست و همانا گنجينه‏هاى تو کم نمى‏شود، بلکه فزونى مى‏يابد و به درستى که معادن احسانت فنا نمى‏شود و به درستى که عطاى تو، عطايى گواراست.

(51) خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و براى ما مانند پاداش کسانى که روزه گرفته‏اند يا در اين ماه تا روز قيامت تو را عبادت مى‏کنند، بنويس.

(52) خداوندا ما در روزِ فطرمان که آن را براى اهل ايمانْ عيد و شادى و براى اهل دينتْ محل اجتماع و گردهمايى قرار دادى، از هر گناهى که آن را مرتکب شده‏ايم يا بدى‏اى که در گذشته انجام داده‏ايم يا انديشه بدى که در دل داشته‏ايم، به درگاه تو توبه مى‏کنيم. توبه کسى که بازگشتن به گناه را در دل ندارد و پس از توبه به خطايى بازنمى‏گردد. توبه خالصى که از ترديد و دودلى پاک باشد. پس آن را از ما بپذير و از ما خوشنود باش و ما را بر آن ثابت گردان.

(53) خداوندا ترسِ کيفرِ هشدارداده‏شده و شوقِ پاداشِ وعده‏داده‏شده را روزى ما گردان. تا خوشى آنچه از تو مى‏خواهيم و اندوه آنچه از آن به تو پناه مى‏بريم، دريابيم.

(54) و ما را در نزد خود از توبه‏کنندگانى قرار ده که دوستى‏ات را براى آنها واجب نموده‏اى، و بازگشت به طاعتت را از آنان پذيرفته‏اى. اى عادل‏ترين دادگران.

(55) خداوندا از پدران و مادران و همه هم‏کيشان ما، هر که از ايشان درگذشته و مرده و هر که زنده مانده، تا روز رستاخيز درگذر.

(56) خداوندا بر محمّد پيامبرمان و خاندانش درود فرست. همچنانکه بر فرشتگان مقرّبت درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانکه بر پيامبران فرستاده‏شده‏ات درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانکه بر بندگان شايسته‏ات درود فرستادى. و برتر از آن اى پروردگار جهانيان، درودى که برکت آن به ما رسد و سودش ما را دريابد و دعاى ما به سبب آن مستجاب گردد. به درستى که تو کريم‏تر کسى هستى که از او درخواست شده و بى‏نيازکننده‏تر کسى هستى که بر او اعتماد شده و بخشنده‏تر کسى هستى که از فضل او درخواست شده و تو بر هر چيزى توانايى.

---