حضرت عباس (ع)

[boshra]

وقتی عطـــــش در كربلا غـــــــوغا بپـا كرد
سقا نگاهی شرمگین بر خیمه هـــــا كرد
برداشت مشكی را كه لبریز از وفـــــــا بود
مشكی كه خود از تشنگان كـــربـــــلا بود
شاهین عشق آماده پـــــــــــــــرواز میشد
لبهای مشك از شوق دریـــــــــا باز میشد
بر كشتـــــگان بـدر روز انتقــــــــــــام است
مهریه زهـــــرا به فرزندش حـــــــــرام است
وقت است تا شیرین شود كام ابوالفضــــل
وقت است از خون پر شود جام ابوالفضـــل
برخاست عـــــــزم آب در دشت بـــــــلا كرد
قلب سیـــــــــــاه كفر بند از بنــــــــد وا كرد
عبــاس یعنی تشنــــــــه در دریا نشستن
عبــــــــاس یعنی بغض مولا را شــكـستن
عبــــــــاس یعنی نفس را هم، بنده كردن
عبــــــــاس یعنی آب را شرمنـــــــده كردن
عبــــــــاس یعنی تا قیامت مـــــــــرد بودن
عبــــــــاس یعنی با خدا همــــــــدرد بودن
به به چه نیـــــكو آمد این اقبال عبــــــــاس
آمـــــــــــد هزاران تیر استقبال عبــــــــاس
وقتــــی كه روی مـــــــــاه از آیینه برگشـت
آوای ادرك یا اخـــــــا پیچیـــــــــد در دشـت
زلف شقـــــایق در كمند یـــــــــــاس افتــاد
ســـــــالار دین بر پیــــــكر عبــــــــاس افتاد
وقتی كه پیكان، مشك را بر حلق او دوخت
حتی گلوی آب هم از تشنگی ســــــوخت
اینك فـــــــــراتی مانده لبـــــــریز از نـــدامت
شرمنــــــــده از عبــــــــــاس تا روز قیـــامت