من و امام رضا علیه السلام

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به یاران قرآنی

تا حالا شده ...

تك و تنها داشتم به سمت حرم حركت مي كردم. چشم به گنبد طلا دوخته بودم. اكثر جووناي هم سن و سال من


با نامزداشون واسه زيارت آمده بودند.

تو دلم براشون آرزوي خوشبختي ميكردم. و از خدا ميخواستم يه زن خوب هم قسمت ما بكند. يه جورايي دلم گرفت.

به راهم ادامه دادم. تو صحن جمهوري يه عده زوج ديدم با چادري سفيد. زياد توجه نكردم. هدفم هم زيارت نبود.

اول قرار بود برم دارالقران و دنبال كسي كه مرا به شاگردي قبول كنه و خواندن قران با صوت و لحن يادم بده

و بعد اگه فرصت ميشد ميرفتم زيارت.

وارد دارالقران كه شدم يه عده كت و شلواري و خوشبو به استقبالم آمدند و گفتند:"آقا از اين طرف از اين طرف..."

منم هاج و واج هر طرف كه نشانم دادندرفتم و نشستم. تو عمرم دارالقران را اينهمه شلوغ نديده بودم.

عينكم را زدم تا واضحتر ببينم. همه جوان و كت شلواري و با لباس دامادي بودند. آن جلو هم يه عده از خادمان داشتند

مداحي ميكرند. حالا دو هزاري ام افتاده بود. اينجا داشتند براي دانشجويان نو عروس و نو داماد مراسم جشن برگزار كرده بودند.


به پشت سرم نگاه كردم يه عده كه ميخواستند بيان دارالقران اما با مقاومت مسولين جلو درب مواجه شدند و شنيدم

كه ميگفتند:"امروز اينجا مراسمه،

بعدا تشريف بياريد". يكي هم ادعا ميكرد برادر يكي از دامادهاست كه تو نشسته اما اجازه ورود ندادند.

طرف راستمان هم يه پرده نيمه باز زده بودند كه محل عروس خانمها بود.

خواستم بلند شوم و برم بيرون و بگم كه اشتباهي شده. اما كسي گوشش بدهكار نبود و اينحرفهايم را به حساب شوخي ميگذاشتند.

مخصوصا اينكه با لهجه تركي هم ميگفتند و همه بجاي توجه كردند به حرفهايم ميگفتند:"عجب لهجه شيريني داري و..."

كم كم خودم هم باورم شده بود كه داماد شده ام.

مراسم اهداي هدايا فرا رسيد. با اينكه حضورم را در انجا را انكار ميكردم اما بزورهديه را دادند يكي از خادمان هم داشت

سربسرم ميذاشت و با شوخي و تبسم ميگفت:"همشهري رضازاده و دايي و كريم باقري هستي؟".

جلو درب هم هر دامادي با همسرش سكه تحويل ميگرفتند و دستان هم را ميگرفتند و ميرفتند زيارت.

حالا من مونده بودم و ميدانستم كه آنطرف پرده خانمي نيست كه دستانش را بگيرم.

از رسوا شدن هراس تو دلم افتاد. رفتم جلو درب و گفتم :"ببخشيد اشتباه شده اين هديه تونم بگيريد اين حق من نيست".

خادم پرسيد : "داري هديه آقا را پس ميزني؟"

گفتم:"خدا نكنه فقط خواستم بگم من زن ندارم"

خادم خنده اي كرد و گفت:"منظورتون اينه كه عروس خانم تشريف نياوردند؟".

من ديگه فارسي حرف زدنم تمام شده بود و با جملات فارسي تركي يه چيزي گفتم كه خودم هم نفهميدم چي گفتم.

دلم بيشتر گرفته شد. با هديه از آنجا خارج شدم هديه هم بزرگ بود كلا تو صحن تابلو شده بودم. چون هر كس از اين هديه ها

در دست داشت جفت بودند اما من تك بودم. سريع از صحن خارج شدم


و به سمت خونه دوستم رفتم. آنجا ماجرا را به دوستم تعريف كردم. اونم كلي خنديد و گفت: "آقا خواسته باهات شوخي كنه".


هنوز كه هنوزه وقتي اين خاطره به يادم مياد ناخودآگاه خنده ام ميگيرد.

به روایت "کبوتر غریب "


امام رضا ع چه جوری حاجت میده ...