بخش هایی از زندگانی حضرت زهرا س

[safirashgh]

کنار قبر عزیزش نشست


وجود مقدّس علی علیه السّلام می فرماید:
صبرتُ و فی العین قذی و فی الحلق شَجا

در ناملایمات و مصائب دهر چنان صبر نمودم مانند کسی که در چشم او خاکروبه ریخته باشند و استخوان راه نفس او را گرفته و سد نموده باشد و حقاً چنین است، بزرگواری که می شنود در دورترین کشور اسلامی جمعی به خانۀ زنی می ریزند خلخال از دست او و گوشواره از گوشش می کنند و او هر چه استغاثه می کند کسی به داداش نمی رسد.
می فرماید: هر گاه کسی از شنیدن این موضوع جان بسپارد و از غصه بمیرد در نزد من ملامت کرده نمی شود بلکه نیکوکار و پسندیده است.
اگر در حضور چنین شخص باغیرتی سیلی به صورت همسرش بزنند یا او را در میان در و دیوار چنان فشار دهند که بچه شش ماه اش سقط شود چه بر سرش خواهد آمد و چون همسر او را شهید نمودند و در دل شب او را در خاک پنهان نمود در کنار قبر عزیزش نشست نتوانست آزاد و بلند گریه کند.
بلکه آرام آرام گفت:

حبیبٌ لیسَ یَعدلَهُ حبیبٌ
و ما سواهُ فی قلبی نصیبٌ
حبیبٌ قد احُرِقَ بالنار دارُهُ
و اُضْرِبَ بالسوطِ و هو کئیبٌ
حبیبٌ ظِلْعُهُ مکسورةٌ من العدی
و بطنُهُ بِدَمِ الولید خضیبٌ
حبیبٌ ینادی بین بابِ و حائط
فلا احدٌ لاستغاثئِه مجیبٌ.1

1- منهاج البیان: ص506.