آخرالزمان ونشانه های ظهور

[مشکات]

خَسْف به بَيْداء
«خَسْف» در لغت به معنای فرورفتن و پنهان شدن است و «بَيداء» در لغت به معناى دشت هموار، پهناور، خالى از سكنه و آب و علف مى‏باشد. در میان مكه و مدینه سرزمین پهناور و دشت‏شن‏زارى است كه بَیْدا نام دارد. منظور از خَسفِ بیدا فرو رفتن سپاه سفیانى در سرزمین بیدا مى‏باشد.
روایات نشان می دهند که سفيانی با لشكری عظيم به قصد جنگ با حضرت مهدی علیه السلام عازم ‏مكه می‏شود، اما در بين مكه و مدينه ـ در محلی كه به سرزمين «بيداء» معروف‏است ـ به‏گونه‏ای ‏معجزه آسا، به امر خداوند، در دل زمين فرو می‏روند.
از بررسى روایات روشن مى‏شود كه این حادثه در حدود یك ماه بعد از ظهور حضرت ولى عصرعلیه السلام رخ مى‏دهد. بنابراین بهتر است آن را از نشانه‏هاى قیام حضرت دانست.

امام باقر علیه السلام در بخشی از يك روايت مفصل فرمود:
«... و سفيانی گروهی را به مدينه روانه كند و مهدی از آن جا به مكه رخت بربندد وخبر به ‏فرمانده سپاه سفيانی رسدكه مهدی علیه السلام به‏ سوی مكه بيرون شده است. پس او لشكری از پی آن حضرت روانه كند، ولی او را نيابد تا اين كه مهدی علیه السلام با حالت ترس و نگرانی بدان سنّت كه موسی بن عمران داشت، داخل مكه شود.»
آن گاه آن حضرت در ادامه فرمود: «فرمانده سپاه سفيانی در صحرا فرود می‏آيد، پس آوازدهنده‏ای از آسمان ندا می‏كند كه «ای دشت، آن قوم را نابود ساز!» پس آن نيز ايشان را به درون خود می‏برد و هيچ يك از آنان نجات نمی‏يابد مگر سه نفر...»

قرآن‏كريم در آيه ديگرى فرموده: «وَ لَوْ تَرى اِذْ فُزِعوا فَلا فَوْتَ وَ اُخِذوا مِن مَكانٍ قَريب»؛
اگر آنان را مشاهده كنى كه دچار وحشت شده‏اند و رهايى ندارند و از مكان نزديك گرفتار مى‏شوند.در روايات فروان تأكيد شده كه اين آيه در مورد خسف بيدا نازل شده است.
اميرمؤمنان ‏عليه السلام از گسيل داشتن لشكرى جرّار به مدينه توسط سفيانى سخن گفته و در پايان از فرو رفتن آنها در كام زمين در سرزمين بيدا گفتگو نموده، مى‏فرمايد:
اين است معناى كلام خداوند كه مى‏فرمايد: «وَلَوْ تَرى اِذْ فُزِعوا»
همچنين در ضمن يك حديث طولانى كه به صورت مكتوب براى معاويه ارسال نموده، از كارنامه سياه سفيانى و از فرو رفتن سپاه او در سرزمين بيدا با استشهاد به آيه ياد شده خبر داده، در پايان مى‏فرمايد:
آنها از زير قدم‏هايشان در زمين فرو مى‏روند و كسى از آنها باقى نمى‏ماند، به جز گزارش‏گرى كه خداوند صورتش را به پشت سرش برمى‏گرداند.
و در حديث ديگرى از ساربانى سخن مى‏گويد كه شترش رم مى‏خورد. او به دنبال شترش مى‏رود، چون بر مى‏گردد كسى را نمى‏يابد و سر نخى پيدا نمى‏كند، وى گزارش آنها را براى مردم بازگو مى‏كند.