دل نوشته های من

[آشنای غریب]

وقتی دلنوشته شما دو زوج عزیز رو میخوندم احساس کردم چیزی ناراحتتون کرده . الآنم اگه اومدم و چیزی مینویسم هم اینکه از نگرانی در بیارمتون البته جسارت نباشه چون خودمم گاهی اوقات اینگونه میشم ولی شما عزیزان که اول راهید اینو میگم که همیشه پشت هم باشید که حتما چنین بوده نذارید مشغله کار اینقدر شما رو درگیر کنه که از احوال یکدیگر خبر نداشته باشید وقتی خدای نکرده دلتون گرفته بشینید روبروی هم و دردو دل کنید البته مقصودم فقط شما نیستید ، فقط میدونم زندگی فرازو نشیب بسیاری داره و همیشه بر وفق مراد نیست ، سردی و گرمی بسیاری داره ،و همه اینها با امید به پروردگار عزیزمون و کمک خواستن از ایشان آسان میشه ، وقتی فکر میکنیم غم عالم وجودمون رو گرفته ، نمیتونیم دردو دلمونو به کسی بگیم ، خودمونو خسته و دلشکسته میبینیم فقط کافیه با او دردو دل کنیم خیلی ساده ، خودمونی ، اشکی هم بریزیم ، کسی که نمیبینه که خجالت بکشیم به ساعتی نکشیده حتی لحظه ای دریچه رحمتش به رومون باز میشه کسی یا کسانی رو به کمکمون میفرسته که اصلا فکرشم نمیکردیم و اونوقته که با داشتن چنین خدایی آروم میشیم و میگیم منو ببخش که گاهی اوقات فراموشت میکنم . اینا رو گفتم بدونید من هم دیشب اینچنین بودم ولی خداوند عزیز چنان جوابمو داد که خجالت زده از رحمت بی منتهاش شدم . این نیز دردو دلی بود که بگم همه مثل همیم فقط باید امید به لطفش داشته باشیم همین .