ای بانوی رحمت :خدیجه جان
وقتی که خاطرات شیرین تو را ورق می‏زنم،
تو را سرشار از عشق به رسول خدا۰ص)میبینم
از آن ثانیه که میهمان لحظه‏ های عشق عمیق تو
به محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم شدم،
خودم را برای همیشه به پنجره محبت تو گره زدم
خوش آن ساعتی که در من طلوع کردی
و مرا شیفته شخصیت گلبرگ‏های روح خویش ساختی
و من اسیر و مبهوت آبی بلند تو شدم
این امانت و درستی محمّد امین صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم بود
که زبانزد خاص و عام شد و تو را نیز دامن‏گیر کرد
تا از این مهر لا یزال، تمام نجابت خویش را به پایش بریزی
و همدم پاکی و شرافت آن مرد آسمانی شوی.
غنچه محبوب الهی، حق پاکدامنی تو بود،
ای بانوی آفتاب!
سینه تاریخ، امین شبنم‏های توست
که به پای ترویج دین محمّد، از همه آنها گذشتی
و پیش‏کش آیین اسلام نمودی،
که شاید اگر ثروت فراوان تو
و مهر و مرهم‏ های بی ‏بدیل تو نبود،
رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم
در تبلیغ رسالتش رفیق توفیق نمی‏شد.
قارون‏های عرب، خواستار تو بودند،
امّا تو خواستار امانت و حیای
محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم شدی؛
چه سرزنش‏ها که گل نازکِ خیال تو
از این پیوند مقدس، شنید که می‏گفتند:
چرا ثروتمندترین زن جهان عرب باشی
و با یتیم عبداللّه‏، عقد یگانگی ببندی؟
امّا تو، نه تنها چروک غم، پای جرأتت را نبست،
که در اوّلین حماسه، تمامِ غلامان خویش را به او بخشیدی
و تمام ثروت خود را در راه او جاودانه کردی.
چه مصیبت جانکاه و جراحت داغی است، زخم وفات تو.
برای روح نازک محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم
حق بود اگر هیچ یک از همسران پیامبر
صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم به جلالت شأن تو نرسند
و مهر و محبت رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم
نسبت به هیچ کدامشان به اندازه تو، بی‏اندازه نباشد

این جزر و مد چیست که تا ماه می رود؟
دریای درد کیست که در چاه می رود؟

این سان که چرخ می گذرد بر مدار شوم
بیم خسوف و تیرگی ماه می رود

گویی که چرخ بوی خطر را شنیده است
یه لحظه مکث کرده به اکره می رود

آبستن عزای عظیمی است کاین چنین
آسیمه سر، نسیم سحرگاه می رود

امشب فرو فتاده مگر ماه از آسمان
یا آفتاب روی زمین راه می رود

در کوچه های کوفه صدای عبور کیست؟
گویا دلی به مقصد دلخواه می رود

دارد سر شکافتن فرق آفتاب
آن سایه ایی که در دل شب راه می رود