استدلال قرآنی حضرت زهرا (س)

[boshra]

پس از رحلت پیامبر(ص) وقتى كه ابوبكر خلیفه شد؛ منافقين باغ فدك را كه مِلك پيامبر(ص) بود و به فاطمه(س) مى رسيد؛ غصب كرده و عامل آن حضرت را از فدك بيرون راندند.

حضرت على(ع) به فاطمه(س) فرمود: برو نزد ابوبكر، ارِث خودت را از او بگير.

فاطمه(س) نزد ابوبكر آمد و فرمود: ارثى كه از ناحيه پدرم رسيده، به من برگردانيد.

ابوبكر گفت: پيامبران ارث نمى گذراند.

فاطمه(س) فرمود: آيا سليمان از پدرش داوود ارث نبرد؟ كه خداوند فرمود: «وَ وَرِثَ سُلَيْمانُ داودَ»

(سوره نمل، آیه16)



ابوبكر خشگمين شد و گفت: پيامبر ارث نمى گذارد.

فاطمه(س) فرمود: آيا زكريّاى پيغمبر عرض ‍ نكرد: «فَهَبْ لى مِنْ لَدُنْكَ وَلِيّاً وَ يَرِثُنى وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوب»

(خدايا از پيشگاهت به من جانشينى ببخش، كه وارث من و آل يعقوب باشد)

(سوره مريم، آیات 5 و 6)


ابوبكر باز همان را تكرار كرد كه پيامبر ارث نمى گذارد.

فاطمه(س) فرمود: آيا خداوند در قرآن نفرموده: «يُوصيكُمُ اللّهُ فى اَوْلادِكُمْ لِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الاُنْثَيَيْنِ»

(شما را در مورد فرزندانتان، سفارش ‍ مى كنم كه براى فرزند پسر، مطابق نصيب دو دختر بدهيد)
(سوره نساء، آیه 11)



ابوبكر باز همان جواب را داد و گفت: پيامبر از خود ارث نمى گذارد.

به اين ترتيب، حضرت فاطمه(س) با استدلال قرآنى، حق ارث خود را ثابت نمود، ولى جواب درستى نشنيد و در برابر چنين منطق الهى، مظلوم واقع شد.




منبع: كشف الغمه، ج 2، ص 37