صهیونیسم شناسي

[hamed]

نگرش تلمود درباره فلسطین

صهیو نیسم شناسی


مفاهیمی که در تلمود در خصوص سرزمین مقدس “فسلطین“ آمده است؛‌ نقش مهمی را در عرصه اندیشه و فعالیت صهیونیستی ایفا می کند. رهبران لائیک و متدین صهیونیسم برای توجیه اقدامات و طرحهای جنگ طلبانه خود در فلسطین عربی به آنها استنادجسته اند. امروزه این مفاهیم و اندیشه های غیبی هنوز هم نقش مهم و حساسی را در رژیم صهیونیستی در زمینه های اجتماعی، اقتصادی، آموزشی و سیاسی بازی می کنند. مسأله ای که صهیونیستها به آن استناد می جویند، اندیشه ظهور حضرت مسیح است که بن گوریون در مورد آن می گوید: این تفکر بقای ملت یهود را در طول تاریخ تضمین کرده و حکومتی را بوجود آورده که هم اکنون وسیله ای برای تحقق تفکر ظهور شده است.

این تفکر، که تفکر انتظار فرج مسیحیان است نقش محوری را در یهودیت تلمودی ایفا می کند. این تفکر پیوند مستحکمی با ایده ی بازگشت به سرزمین مقدس “موعود“ و بازسازی هیکل و بیرون راندن عربها دارد.

در سفرهای تلمود اهتمام احبار یهودی در تفکر ظهور، تجلی می یابد که در نزد آنان به عقیده أی جامع تبدیل شده است که مؤلفه اساسی آحاد ملت یهود را تشکیل می دهد. این ایده و تفکر آنها را با وطن قدیمی خود پیوند زده و امید آنان را معطوف به آینده کرده است و همچنین برای مقابله با کلیه مشکلات (که از آن رنج برده اند) به آنان صبر و پایداری می بخشد.

دکتر اسعد رزوق در خصوص بیشتر این بند ها که درباره تفکر ظهور سخن می گویند و نگرش احبار یهود به آن، زمان و اسباب و نتایج آن، مطالبی را بیان کرده است.

در سفر “سنهدرین“ در مورد اندیشه های مختلف دینی یهود که نظریه “تنائیم“ از آنهاست ، اینگونه می خوانیم : بعد از گذشت هفت سال مسیح منتظر، که از نسل داود است خواهد آمد و نشانه های آن در هر سال از این هفت سال ظاهر می شود. از جمله اینکه توبه شرط نجات است و علائم این توبه رشد حاصلخیزی سرزمین فلسطین بر اساس نظر خاخام “ابا“ است. این در حالی است که خاخام دیگر “حاما بن حانینان بن داود“ می گوید تا سیطره کوچکترین حکومتها بر اسرائیل از بین نرود این فرج حاصل نخواهد شد. عده ای از خاخام ها طول عصر ظهور مسیح را بین 40 تا 70 سال می دانند. البته عده ای دیگر از علمای یهود (خاخام ها) بر این عقیده اند که این مدت بین 365 یا 400 سال است.

بر اساس نظر احبار یهود مسیح از نسل داود است و بر دشمنان اسرائیل غلبه می کند و آنان را برای رهایی “اسرائیل“ از بین می برد و فلسطین را به آنان باز می گرداند.

در سفر “تعانیت“ خاخام “یوحنان“ به سخنی که در سفر “هوشع“ در تورات، اصحاح یازدهم آمده است، اینگونه پاسخ می دهد: ‌یکتای قدوس بلند مرتبه گفت: هرگز وارد قدس آسمانی نخواهم شد تا اینکه زمینه برای ورود به قدس زمینی فراهم شود.

احبار تملودی می گویند :‌ جمع شدن یهودیان در فلسطین از دستاوردهای عصر ظهور مسیح است. در بخشی که سخنان حکیمانه خاخام “الیعازر“ آمده است مطلبی مشابه آن وجود دارد که می خوانیم: برای یکتای قدوس بلند مرتبه این گونه تقدیر شده است که بنی اسرائیل را از مناطق مختلف جهان دور هم جمع کند و همچنانکه کشاورز نهال را از خاکی به خاکی دیگر منتقل می کند و در آنجا می کارد یکتای قدوس بلند مرتبه نیز یهودیان را از سرزمین پست برمی دارد و به سرزمین پاک و طاهر می برد.

اندیشه های تلمودی عصر ظهور مسیح، تصویری را از فلسطین در کنار مسئله جمع آوری تبعیدشدگان بنی اسرائیل ترسیم می کند و احبار از جمع شدن قوم بنی اسرائیل در فلسطین و تقسیم این سرزمین مبان 12 نواده بنی اسرائیل سخن گفته اند و به هر اندازه که سرزمین فلسطین پر از یهودی شود، مرزهای آن گسترش می یابد.

رابی یوحنان در سفر “بابا بترا“ در باره تفسیر عبارت “زیرا که او بر دریا آن را پایه ریزی کرده و بر روی رودخانه آن را تثبیت کرده است“ ( المزبور 24/2) می گوید: مقصود از آن سرزمین اسرائیل است و مقصود از دریاها، دریاهای هفت گانه و مقصود از رودخانه ها، رودخانه های چهارگانه آن است. دریاچه ها و دریاهای هفت گانه عبارتند از: طبریا، سدوم (بحر المیت)، ‌إیلات، حولا، سیبکابی، أسبامیا، مدیترانه و رودخانه های چهارگانه: اردن، یرموک، کرامیون، ینجاه، اوبیجا. تصویری که ادبیات تلمودی برای مرزهای سرزمین اسرائیل در آینده ترسیم می کند بر اساس سفر “دباریم“‌ می باشد: ‌مرزهای اسرائیل گسترش خواهد یافت و از هرطرف توسعه می یابد، و دروازه های قدس به دمشق می رسد و دیاسبورا برای برافراشتن خیمه هایش در مرکز فلسطین خواهد آمد.

اجتهادات و تفسیرهای زیادی از احبار تلمودی درباره سرزمین فلسطین و محق بودن بنی اسرائیل روایت شده است که بر اساس وعده خداوند به یعقوب مبنی بر دادن سرزمین کنعانیان به او و نسلش تحت عنوان میراث همیشگی می باشد.

آنها بر این عقیده هستند که سرزمین کنعان از آن سام بن نوح بوده است و آنها هم از نوادگان او می باشند. در حالیکه کنعانیان از نسل حام بوده اند. که به این سرزمین آمده اند تا از آن تا آمدن بنی اسرائیل پاسداری کنند و یکتای قدوس کلیه امتها را مورد امتحان قرار داد و متوجه شد که تنها نسل سرگردان “بنی اسرائیل“ مستحق تورات است و همه شهرها را پیمود، متوجه شد که تنها قدس شایسته ساختن هیکل است. سپس کلیه سرزمینها را پیمود، دریافت تنها سرزمینی که شایسته بنی اسرائیل است، سرزمین اسرائیل می باشد.

احبار تلمودی پیوسته بر این نکته اشاره دارند که سرزمین کنعان مطابق آنچه در تورات سفر پیدایش، اصحاح نهم آمده است،‌ متعلق به آنهاست. سفر پیدایش اصحاح نهم: "کنعان ملعون است به همین خاطر برده ای برای بردگان برادران خود خواهد بود " . مطابق تفسیر احبار بدین معناست که برده جزء‌ اموال صاحبش است و اگر این سرزمین به کنعانیان داده شده است، پس صاحبان آنها یهودیان هستند و حضرت ابراهیم همه فرزندان کنیزان را از ارث محروم ساخت و تمام دارایی خود را به فرزندش اسحق داد. در نتیجه پدر در قید حیات اقدام به تقسیم ارث میان فرزندانش نمود و سپس یکی پس از دیگری را از ارث محروم ساخت در این صورت آیا حقی بر گردن یکدیگر خواهند داشت.. که تلمود جواب می دهد هرگز چنین حقی نخواهند داشت.

نگرش تملود به دیگران

نگرش تلمودی، یهود را از دیگران (امتهای غیر یهودی ) متمایز ساخته است که در نتیجه بر اساس این نگرش، ملت یهود ملتی برگزیده و نطفه مقدس هستند و فقط آنها انسانند و دیگر ملتها حیواناتی هستند که باید نحر شوند ... که نحر غیر از ذبح است. ذبح آیین خاصی در دین یهود دارد، اما نحر این گونه نیست.