من کجا و اونا کجا؟

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

داغ داریم نه داغی که بر آن اخم کنیم
مرگمان باد اگر شکفه ای از زخم کنیم

مرد آن است که از نسل سیاوَش باشد
عاشقی شیوه ی رندان بلاکش باشد


خوب داند ، که در سینه چه ها می گذرد
هر که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذرد

بنویسید غم و خشت و تگرگ آمده بود
از در و پنجره ها زجه ی مرگ آمده بود

با دلی پر شده از زخم، نمک می خوردیم
دوش وقت سحر از غصه ، ترک می خوردیم

زیر بام غم شهرم جگرم می سوزد
بخدا بال و پرم ،بال و پرم می سوزد

مثل مرغی شده دل ، ز قفسی از آتش
هر قدر این ور ، و آن ور بپرم می سوزد

بوی نارَنج و حَنا های ِ نکوبیده بخیر
که در این شهر ِ پُر از دود ، سرم می سوزد

الغرض از غم ِ دنیا گله ای نیست عزیز
گله ای هست دگر؛ حوصله ای نیست عزیز

یاد دادن به ما نخل ِ کمر تا ، نکنیم
آن چه داریم ز بیگانه تمّنا نکنیم

آسمان هست ، غزل هست ، کبوتر داریم
باید این چادر ماتم زده را بر داریم

تَن تُرد چلچله ها در خاک و
پای هر گور چهل نخل تناور داریم

مُشتی از خاک تو را باد چو پاشید به شهر
پشت هر حنجره یک ایرج دیگر داریم

داغ دیدیم شما داغ نبینید قبول
تبری هم نفس باد نبینید قبول

گاه گاهی به لب ِعشق صدامان بکنید
داغ دیدیم امید است دعامان بکنید