گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
۱۳ اسفند ۱۳۹۰, ۰۳:۲۷ عصر
(آخرین ویرایش در این ارسال: ۲۱ شهريور ۱۳۹۱ ۱۱:۱۴ صبح، توسط hamed.)
ارسال: #1
|
|||
|
|||
گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
انجام طاعت و ترك معصیت به حسب ظاهر مشكل است و مسلمان شدن مشكل، بلكه كالمحال [مانند محال] است و بنابراین غیر از معصومان(ع) همه به ترك طاعت و فعل معصیت مبتلا هستیم و معصوم بودن مثل اینكه نشدنی است، ولی در افراد بشر، شمر هم بسیار است؛ امّا آیا چیزی هست كه مطلب را آسان كند؟
از اموری كه خیلی سهل المؤونه و آسان است ـ اگرچه عمل بر خلاف قول باشد ـ این است كه انسان ملاحظه كند و ببیند اگر ملتزم به طاعت و ترك معصیت باشد، آیا حال او مثل صورتی است كه ترك طاعت و فعل معصیت میكند و آیا این حال، مثل حالت اوّل است؟ فرض كنید اگر انسان نزد رئیسجمهور یا هر رئیس مطلق، مقرّب باشد، این برای او بهتر است یا اینكه نزد فقیر تهیدست و محروم؟! آیا خوب است به ذاتی كه موت، حیات، مرض، صحّت، غنا و فقر به دست اوست، مراجعه كنیم و رابطه دوستی داشته باشیم، یا با كسی كه خود محتاج، ناتوان و بیچاره است؟! در اطاعت اوامر الهی و نیز در معصیت و به فرمان شیطان و نفس بودن، امر دایر است بین اینكه با كسی كه حیات و ممات، غنا و فقر، مرض و صحّت، مریضخانه و دكتر، خزانه و ثروت و... به دست اوست؛ مجالست كنیم یا با كسی كه هیچ ندارد؟! انسان كدام را اختیار میكند و محبّت وجدانیّه (نه به حسب خوف نار یا شوق بهشت) با كدام طرف است؟ به حسب ظاهر، بنده مطیع، پشتیبانش مثل كوه، محكم و استوار و منبع همه خیرات است و بنده عاصی پشتیبانش، محتاجتر از او و دشمن دانایی (شیطان) است كه از دوست نادان، بدتر است و صلاحدیدش تمام به زیان او است. نظیر شخصی كه نزد كسی رفت تا او را از فقر، فشار و ناراحتی روزگار نجات دهد، او گفت: شایستهترین كار برای شما، اقدام به مرگ و خودكشی است! صلاحدیدش از این قبیل است كه بگوید: صلاح و نجات شما در این است كه قرص مرگآور یا خوابآور بخورید تا راحت شوید! بنابراین، ما در عزم به طاعت، عازم به رفاقت، دوستی و همنشینی با غنیّ قادر و دانای كریم هستیم و در عزم بر معصیت، عازم به رفاقت و همنشینی با فقیر عاجز جاهل و لئیم. اگر این معنا را درست تشخیص دهیم و بفهمیم و به طور واضح و روشن باور كنیم، خواهیم فهمید كه در اطاعت سود بردهایم، نه زیان و خسارت؛ به دلیل اینكه دیدهایم افرادی "و اُحی الموتی بإذن الله؛1 مردگان را به اذن خدا زنده میكنند " و كراماتی از این قبیل را داشتهاند و شدنی است و محال نیست و اختصاص به انبیا(ع) هم ندارد، بلكه هر كه از آنها متابعت كند، میتواند از این راه به مقامات، كمالات و كرامات آنها دست یابد، البتّه بدون تحدّی نبوّت و كذّابیت مدّعی آن. پس اگر انسان یقین كند و برای او واضح و آشكار شود كه در طاعت، با غنی، قادر، كریم و... رفاقت كرده و در معصیت با عاجزتر و محتاجتر از خود، طبعاً هیچگاه به معصیت تمایل پیدا نمیكند و از قصر شاهنشاهی و از كنار هرگونه ناز، نعمت، آبادی و آسایش، به كاروانسرای خرابه و ویرانه نمی رود و با صاحب آن رفیق و همنشین نمیشود، در حالی كه خود آن صاحبخانه هم راضی نیست كه رفیق او و همراهش باشیم و از هر چیز محروم گردیم! بنابراین، برای تسهیل طاعت و اجتناب از معصیت، راهی جز این نداریم كه متوجّه شویم و یقین [پیدا] كنیم كه طاعت، نزدیكی به تمام نعمتها، خوشیها، داراییها، عزّتها و... است و معصیت، عبارت است از محرومیّت، ناخوشی، نداری، ذلّت و... تابناک پس از مطالعه مطلب ارسالی ما را از نظر خویش بهره مند بفرمایید. |
|||
|
صفحه 2 (پست بالا اولین پست این موضوع است.) |
۲۸ بهمن ۱۳۹۱, ۱۰:۱۶ صبح
ارسال: #11
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه اگر ناراحتی یا غم و غصه ای توی صورت کسی می دید حتی پیش آمده بود که نمازش را نمی بست تا یک جوری آن ناراحتی رابرطرف کند و صورت آن شخص را خوشحال ببیند آن وقت نمازش را می بست می گفت آدم اگر یک نفر را خوشحال کند همان موقع خدا یک ملک خلق می کند که او را از بلاها مصون نگه دارد آیت الله بهجت را می گویم اگر حالتان خوب بود دعایی برای دوستانتان بکنید در انتشار آنچه خوبیست و اثری از عشق در آن هست آخرین نفر نباشید من یک اخراجی هستم
|
|||
|
۱۹ مهر ۱۳۹۲, ۱۰:۲۲ صبح
ارسال: #12
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
آیت الله بهجت(ره):
ترک معصیت، حاصل نمیشود به طوری که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت. آيا به آيات قرآن نمى انديشند يا [مگر] بر دل هايشان قفلهايى نهاده شده است؟ سوره محمد(ص)/ آیه 24
|
|||
|
۱۴ آذر ۱۳۹۲, ۱۱:۰۶ عصر
ارسال: #13
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
ما آمده ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم؛
نه اینکه به هر قیمتی زندگی کنیم. خداوند می بیند می داند می تواند
|
|||
|
۲ دي ۱۳۹۲, ۰۸:۵۴ عصر
ارسال: #14
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
--
آيا به آيات قرآن نمى انديشند يا [مگر] بر دل هايشان قفلهايى نهاده شده است؟ سوره محمد(ص)/ آیه 24
|
|||
|
۹ دي ۱۳۹۲, ۰۸:۵۸ صبح
ارسال: #15
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
نقل كرده اند كه آقایى ـ كه فاصله ى وفاتش با وفات مرحوم حاج شیخ عبدالكریم حایرى ـ رحمه اللّه ـ یك هفته بود، در مشهد بود و خانواده اش در عراق بودند ـ به حرم امام رضا ـ علیه السّلام ـ مشرّف شد و عرض كرد: خانواده ام...(ا ین قسمت در اصل از قلم افتاده است، شاید عرض كرده است: خانواده ام در عراق هستند و من در مشهد، تقاضا دارم كه هزینه ى راه را مرحمت فرمایید تا به عراق بروم.) بلافاصله شخصى از كنارش گذشت و مقدارى پول به او داد؛ ولى او رو كرد به حضرت و عرض نمود: « این نه مناسب كرم شما است! » تا این كه مقدار دیگرى به او مى رسید. باز گفت: « كم است! » پس از جریان یكى از علماى مشهد در صحن به او مى رسد و مى گوید: « معلوم مى شود معامله ى شما با حضرت خوب است! » همان اندازه كه مى خواسته از جیبش در مى آورد و به او مى دهد.
|
|||
|
۱ خرداد ۱۳۹۳, ۱۱:۳۹ عصر
(آخرین ویرایش در این ارسال: ۱ خرداد ۱۳۹۳ ۱۱:۴۲ عصر، توسط آشنای غریب.)
ارسال: #16
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
دستور العملی از آیت الله بهجت (ره)
باسمه تعالی گفتم که: الف، گفت: دگر؟ گفتم: هیچ در خانه اگر کس است، یک حرف بس است بارها گفته ام و بار دگر می گویم: « کسی که بداند هر که خدا را یاد کند، خدا همنشین اوست، احتیاج به هیچ وعظی ندارد، می داند چه باید بکند و چه باید نکند؛ می داند که آنچه را که می داند، باید انجام دهد، و در آنچه که نمی داند، باید احتیاط کند. » والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته الاقل محمد تقی البهجة منبع:قطره ای از دریا خداوند می بیند می داند می تواند
|
|||
|
۱۰ آبان ۱۳۹۴, ۰۴:۲۹ عصر
ارسال: #17
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
خداوند می بیند می داند می تواند
|
|||
۹ آبان ۱۳۹۵, ۰۹:۳۵ عصر
ارسال: #18
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
بسمه تعالی
آیت الله العظمی بهجت رحمة الله علیه: راحتی در آخرت است، "وَ الناسُ یَطلُبونها فِی الدُنیا فَلا یَجدونَهُ."(1)؛ (و مردم آن را در دنیا جست و جو میکنند و نمییابند.) اگر خوشیها و بدیها یک جا دیده شود میبینیم که دنیا دو روز است: "اَلدَهرُ یَومانِ: یومٌ لَکَ و یَومٌ عَلَیک"(2) "روزگار دو روز است: روزی به نفع تو، و روزی بر ضرر تو." سر و صدا و گریه اطرافیان نفعی به حال شخصی که در حال احتضار و جان کندن است ندارد، بلکه خلوت(3) و گفتن تهلیل "لا الهَ اِلا الله" برای طرفین نافع است.(4) شاید اگر محتضر توجه داشته باشد، و جایش خوب باشد، از گریه کردن و اظهار ناراحتی آنها ناراحت گردد. در روایت آمده است که: "مؤمن و کافر، فردا از تأخیر مرگ حسرت میخورند و آرزو میکنند که ای کاش زودتر مرده بودم! مؤمن برای این که زودتر به مقامات و تنعّم برسد، و کافر برای تخفیف در عذاب به واسطهی کمی عمرش." 1. بحارالانوار، ج75، ص453 2. نهج البلاغه، ص462 و 546؛ بحارالانوار، ج33، ص498 3. خلوت ظاهری و عدم حضور افراد گریه کننده در کنار محتضر و نیز خلوت و توجه باطنی به حضرت حق سبحانه 4. ر.ک: وسائل الشیعه، ج2، ص454 در محضر بهجت، ج2، ص167. پس از مطالعه مطلب ارسالی ما را از نظر خویش بهره مند بفرمایید. |
|||
|
۱۰ آبان ۱۳۹۵, ۰۹:۱۸ عصر
ارسال: #19
|
|||
|
|||
RE: گفتاری از آیتالله بهجت (ره)
مرحوم حضرت آیت الله محمّدتقی بهجت :
از ما عمل چندانی نخواسته اند! مهمّ تر از عمل کردن ، عمل نکردن است! تقوا یعنی عمل گناه را مرتکب نشدن! همه می پرسند چه کار کنیم؟ من می گویم : بگویید چه کار نکنیم؟ و پاسخ این است : گناه نکنید. شاه کلید اصلی رابطهٔ با خدا ، گناه نکردن است. پس از مطالعه مطلب ارسالی ما را از نظر خویش بهره مند بفرمایید. |
|||
|
|
کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع:
1 مهمان
1 مهمان
بازگشت به بالابازگشت به محتوا