فرمایشات امام خمینی در خصوص انقلاب

[hamed]

زمانه محمد رضا فساد بیش بود و کار کم . منظور من از فساد تنها دزدی و مال مردم خوری نیست بلکه فساد اخلاقی و جشن های فاسد و پر از تجملات است . مطمئنن کتاب های مختلفی از خاطرات سردمداران آن زمان خوانده اید کتاب هایی مانند خاطرات فرح دیبا ، فریده دیبا ، فردوست ، علم و ... . و مطمئنن از جشن هنر شیراز شنیده اید . جشنی که 11 دوره برگزار شد و از سال 1346 آغاز شده و ریاست آن را فرح پهلوی بر عهده داشت . اما بدترین دوره این 11 سال ، سال 1356 و آن هم در اوایل ماه مبارک رمضان بود . و می شود گفت این جشن به سقوط محمد رضا سرعت بخشید .

هدف از برگزاری جشن هنر شیراز از بین بردن فرهنگ ایرانی اسلامی مردم و باز کردن راه نفوذ فرهنگ غرب به ایران بود . در این جشن به اصطلاح هنرمندانی را از امریکا و کشور های اروپایی وارد کرده اند . هنرمندانی که شامل رقاصه ها ، فاحشه ها ، موسیقی دان ها ، خوانندگان و بازیگران فیلم های غیر اخلاقی سینماهای اروپا و امریکا بودند . اما این برنامه ها به دلیل اینکه با فرهنگ ایران سنخیتی نداشتند نتوانستند با مردم ارتباط برقرار کنند . گرچه مقاماتی همچون فرح آن را فرهنگ نامیدند .
و اما حضرت امام خمینی(ره) با شنیدن روایت های این جشن به شدت برآشفتند و موضع‌گیری بسیار تندی را نسبت به رژیم پهلوی اتخاذ کردند. ایشان طی سخنرانی در مسجد شیخ‌انصاری نجف اشرف در 7/6/56 چنین فرمودند: «شما نمی‌دانید که اخیراً چه فحشایی در ایران شروع شده است. شما اطلاع ندارید، گفتنی نیست که چه فحشایی در ایران شروع شده است. در شیراز عمل شد و در تهران می‌گویند بناست عمل بشود و کسی حرف نمی‌زند! آقایان ایران هم حرف نمی‌زنند، من نمی‌دانم چرا حرف نمی‌زنند؟! این همه فحشا دارد می‌شود و این دیگر آخرش است یا نمی‌دانم از این آخرتر هم دارد! در بین تمام مردم جمعیت نشان دادند اعمال جنسی را! و [آقایان] نفسشان در نیامد. دیگر برای کجا گذاشتند؟ برای کی؟ چه وقت می‌خواهند یک صحبتی بکنند؟ خوشمزه این است که خود سازمانها و خود دولت و خود مردکه کذا [شاه] همین معنا با رضایت آنهاست، بی‌اذن، آنها مگر امکان دارد یک همچو امری واقع بشود؟ یک همچو فحشایی واقع بشود خود آنها این کار را می‌کنند و بعد روزنامه‌نویس را وادار می‌کنند که انتقاد کند که کار قبیحی بود، کار وقیحی بود حالا به گوش مردم برود، آنجا به چشم مردم بخورد، اینها هم به گوش مردم بخورد که یک خرده آدم بشوند[و] آتشها اگر باشد خاموش بشود، فردا هم در تهران خدای نخواسته این کار خواهد انجام گرفت و نه آخوندی و نه سیاسی‌ای و نه دکتری و نه مهندسی و نه دیگری اعتراض نمی‌کند. اینها باید اعتراض بشود، باید گفته بشود. اگر ملتها همه با هم، ملت‌ همه با هم، مطلبی را اعتراض کنند و احکام اسلام را بایستند و بگویند، امکان ندارد که همچو قضایایی واقع بشود. از سستی ما و ضعف ما و استفاده از ضعف ما [می‌گویند] اینها یک دسته‌ای هستند ضعیف و بیچاره! در صورتی که شما قوه دارید، پشتوانه‌تان ملت است. ملت باز مسلمان است. این ملت مسلمان علاقه دارد به اسلام، علاقه دارد به روحانی اسلام، ... اینها همه باید دست به دست هم بدهند باید اجتماع کنند، فقیهش با مهندسش، دکترش با محصلش، دانشگاهی با مدرسه‌ایش دست به دست هم بدهند تا بتوانند یک کاری انجام بدهند و بتوانند از زیر این بارهایی که بر آنها تحمیل می‌شود، از زیر این بارها بیرون بروند و نمی‌کنند! من نمی‌دانم چرا! حالا این قدری شروع شده است در ایران، یک مقداری شروع شده، یک فرصتی پیدا شده است و امید است انشاالله فرصتهای خوبی پیش بیاید. انشاءالله خداوند تبارک و تعالی به همه شما توفیق بدهد و اسلام را تائید کند و علمای اسلام را تأیید کند و محصلین راتأیید کند و مسلمین را تأیید کند.»