برده داری در اسلام حرام نیست ؟!

[مشکات]

(۱۲ دي ۱۳۸۹ ۰۴:۲۶ صبح)adam نوشته:  بسمه الله

سلام دوست عزیز مشکات ... از صمیم قلب تشکر می کنم برای پاسخ منطقی و زیبات ...

این مسئله مدت ها بود که ذهن من رو مشغول کرده بود

منتظر ادامه ی مطلبت هم هستم

و اما ...

یه سوال دیگر

چرا پس از جنگ زنان به جا مانده را به کنیزی و همسری می گیرند ...

و این بدون رضایت آن زنان ممکن بوده است ؟

یا علی

سلام
پاسخ کارشناسان سایت پرس و جو:

آنچه در اين پرسش مطرح نموديد، مربوط به كنيزان و زناني است كه در جنگ اسير مي شدند.
در نهايت نیز بهره مندي جنسي از ايشان مجاز شمرده مي شد.
در مورد کنیزان و استفاده جنسی از آن ها هم تأمل و دقت بیش تری نیاز است تا حقیقت برخورد اسلام با این امر آشکار گردد.
در حقيقت، کنیز چیزیی جدا از سایر بردگان نیست.
کنیز، زنی است که به اسارت گرفته می شود.
در فلسفه اسارت او و راهکارهای برخورد با او، تفاوتی با مرد اسیر (غلام) وجود ندارد؛
چنان که در مورد مردان برده گفته شد، کنیزان نیز از دو راه به
جامعه اسلامی وارد می شدند:

1. زنانی که در میدان های جنگ شرکت می کردند و اسیر می شدند.
در جنگ های قدیم، تمام اعضای قبیله در جنگ درگیر می شد؛ یعنی زنان و مردان و کودکان همگی اعضای میدان نبرد بودند.
برای پیروزی بر طرف مقابل تلاش می کردند. سهم زنان کمتر از مردان نبود.
وقتی یک طرف شکست می خورد، تمام مردان و زنان و کودکان و اموالی که در میدان بود، به اسارت طرف مقابل در می آمد.

2. زنانی که پیش تر در جامعه غیر اسلامی اسیر و کنیز شده بودند.
برده فروش ها آن ها را به جامعه اسلامی می آوردند و می فروختند.

در مورد گروه اول كه مورد سؤال است، بر اساس تحلیلی که در پاسخ قبل ارائه دادیم روشن شد كه نه می توان گفت آزاد کردن آن ها به صلاح بود و نه کشتن آن ها؛
اسارت هم که تبعات منفی و مشکلات خاص خود را داشت.
در نتیجه، لازم بود این زنان هم در متن جامعه به خدمت گرفته می شدند تا زمینه اسلام آوردن آن ها فراهم گردد.
در نگاهي دقيق تر بايد گفت اين زنان يا خود كنيز كفار و مشركان بودند، يا زنان آزاد محسوب مي شدند.
در فرض اول، در واقع اين افراد كنيز نشدند، بلكه كنيز بودند و تنها در ملكيت سپاه اسلام در آمدند
و در گذشته نيز حق انتخاب و اختياري براي خود نداشتند تا بگوييم اسلام اين حق را از ايشان سلب نمود.

اما در مورد زنان آزاد بايد گفت ميزان كنيز شدن اين افراد بسيار نادر بود و از آن جا كه اكثريت جنگ هاي صدر اسلام، جنگ هاي دفاعي بود
و غالبا چنين زناني در سپاه و به همراه جنگجويان حاضر نمي شدند، به اسارت در آمدنشان هم بسيار كم بود.
در موارد نادر هم با دادن فديه و مانند آن، آزاد مي شدند و محكوم به حكم كنيز نمي شدند.
در هر حال، در مورد كنيز شدن اين افراد بايد گفت اين امر همانند برده شدن مردان آزاد بود؛
زيرا روشن بود كه هر كس در ميدان نبرد حاضر شود، بر اساس سنت رايج در همه جوامع آن روز، يا كشته خواهد شد و يا به اسارت و بردگي خواهد رفت.

در نتيجه، نفس حضور اين زنان در سپاه دشمن به منزله پذيرش عواقب و نتايج اين امر است و خطري خودخواسته محسوب مي شود.
تنها مسئله باقي مانده، بهره مندی جنسی از آن ها است كه نيازمند تأمل و دقت بيش تر است؛
زيرا بسياري از اين زنان داراي همسر و خانواده در محيط كفر و شرك بودند.

در اين خصوص، ابتدا بايد توجه داشت كه بر اساس آموزه های قرآن روابط جنسی انسان تنها در دو قالب مورد تأیید شرع اسلام بوده است؛
در غیر این موارد، خروج از حیطه شریعت به حساب می آید.
این دو قالب هم در سوره مؤمنون به روشنی بیان شده است. خداوند در آیات ابتدایی این سوره در بیان علائم مؤمنان می فرماید:

«وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ * إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ * فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ»؛ (
1)
«[مؤمنان]کسانی هستند که دامن های خود را حفظ می کنند،
مگر در برابر همسران شان یا کنیزانی که در تملک دارند که در این صورت مورد ملامت نیستند.
هرکس بیش از این بطلبد، در زمره تجاوزکاران است».

بر این اساس، روابط جنسی تنها در مورد همسران و یا کنیزان قابل تأیید شریعت است؛ البته با رعایت دیگر ضوابط و شرایطی که در این خصوص وجود دارد.

در مورد زنان اسيري كه داراي همسر بودند، باید گفت که از نظر شريعت اسلام به محض تعلق عنوان كنيز بر یک زن،
عقد ازدواج او با همسر قبلی اش ملغی محسوب شده، امکان بازگشت او به بلاد کفر منتفی می شد.
بر اساس ضوابط خاص خود در تملک مردی مسلمان در می آمد و رابطه با او حلال بود.
البته در هر دو نوع كنيز (زن كنيززاده يا زن آزاد) امکان ازدواج با این افراد هم ممکن است؛ یعنی مرد مسلمانی که مالک این زن شده است،
می تواند او را آزاد کرده و یا در صورت تمايل خود زن، با او ازدواج نماید؛
چنان که در بسیاری از موارد، همین رفتار با زنان عمل می شد تا حرمت و جایگاه اجتماعی مناسب خود را دارا باشند.
اصولا بر اساس مبانی فکری اسلام، ازدواج یا هر نوع رابطه جنسی با هیچ زن شوهرداری که در تعابیر فقهی «محصنه» نامیده می شود، جایز نیست.

قرآن به این امر به صراحت اشاره می کند و در زمره زنانی که ازدواج با آنان حرام است، می فرماید:
«وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ النِّسَاء»؛ (2)
«زنـان شـوهـردار (بـر شما حرام است)».
این حکم، اختصاصى به زنان مسلمان ندارد؛ بلکه زنان شوهردار از هر مذهب و ملتى، همین حکم را دارند؛ یعنى ازدواج با آن ها ممنوع است.
اما در ادامه همین آیه، به این قانون کلی یک استثنا تعلق می گیرد:

پی نوشت ها:
1. مؤمنون (23) آیه 5-7.
2. نساء (4) آیه 24.
ادامه دارد...