آيت اللّه حاج شيخ حسن صافي اصفهاني قدس سره و زيارت عاشورا

[ضحی]

در عصر بحراني و وانفساي رضاشاه، داستان پر هيجان آيت اللّه صافي و پدرشان آقا نصراللّه رخ مي دهد.

آيت اللّه صافي مردي بود متدين و با اراده، نسبت به اهل البيت عليهم السلام بسيار دل داده و سالك، پر تلاش و كم صحبت و داراي صَمت و سكوتي كه همه را به شگفتي وامي داشت.

زيرا تنها صحبت ايشان در وقت درس و يا جواب مسئله علمي و ديني بود و كساني كه سِمت استادي و يا شاگردي و يا معاشرت با ايشان داشتند، همه گواه بر اين مطلب مي باشند.

آيت اللّه صافي با اين كه با اساتيد بزرگ علمي و سلوكي و اخلاقي بي شماري برخورد داشت و ناگزير قضايا و مطالب چشمگيري از كرامات و بزرگواري آنها اطلاع داشت و يا قضاياي

مهمي براي خودشان اتفاق افتاده بود، ولي هيچ گاه سخني از اينگونه مطالب بيان نمي كرد، مبادا موجب خودستايي و... شود و در هر حال در فكر اصلاح نفس خويش بود.

آيت اللّه صافي يكي از مردان اهل سرّ بود. كساني كه با ايشان حشر داشتند به آساني اين خصيصه را در ايشان مي يافتند و هميشه از بيان قضايايي كه به نحوي براي ايشان كرامتي

محسوب مي شد ابا داشتند، و اگر براي اصحاب خاص الخاص خود مطلبي را به عنوان آگاهي و تذكر و عبرت و نصيحت بيان مي فرمودند، تعهد مي گرفتند كه براي ديگران بازگو نشود.

زيرا هر كس اهليت اين مطالب را ندارد.

و چه بسا جريانات مهمي كه در دوران حيات ايشان اتفاق افتاده باشد كه در گستره سينه پر خاطره خود، مخفي داشت و با خود زير خاك برد تا رازها و اسرارش، رمزي پنهان بين خود

و خداي خود باشد، هنيئاً له و سقاه اللّه من يد مولاه اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام.

و اين همان حيات طيبه اي است كه خداوند سبحان در قرآن مجيد فرموده است:

«مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثي وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ؛

هر مؤمني، كردار شايسته داشته باشد از مرد و زن، پس زندگاني پاكيزه و طيب به او مي دهيم و به ايشان مزدشان را بهتر از آنچه كه انجام مي دادند خواهيم داد.»

منبع : مجله سبوی صفا

ادامه دارد ...