همراه شویم با " مصطفی ردانی پور "

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

مصطفی آن قدر دوید ، گریان و مهدی گویان ، تا حتی از هیا هوی جبهه هم دور شد و آن ها که کشش داشتند با او همراه بودند . در نقطه ای ، سجاده ای پهن کردند ، بسیار زیبا و تمیز و زیر سجاده پتویی سیاه از همان پتوهای سربازی ، و یاران گرد سجاده را احاطه کردند و صدای آن ها به عرش می رسید و « مهدی فاطمه »را صدا می زدند و مصطفی توسل را رها نمی کرد :
_ آقا جون باید توی جمع حاضر بشوید ،ما غریبیم ، بی یار و یاوریم ... .