پیام‌های داخل این موضوع

**safirashgh**

خدايا ترا شکر مي‎کنم که حسين را آفريدي.اي خداي حسين ترا شکر مي‎کنم که راه پرافتخار شهادت را در جلوي پاي روندگان حق و حقيقت گذاشتي.

اي حسين، دلم گرفته و روحم پژمرده، در ميان طوفان حوادث که همچون پر کاه ما را به اينطرف وآن طرف مي‎کشاند، مايوس و دردمند، فقط بر حسب وظيفه به مبارزه دامه

مي‎دهم، و گاهگاهي آنقدر زيرفشار روحي کوفته مي‎شوم که براي فرار از درد وغم دست بدامان شهادت ميزنم تا ازميان اين گرداب وحشتناکي که همه را انقلاب را فروگرفته است

لااقل گليم انساني خود را بيرون بکشم و اين عالم دون واين مدعيان دروغين را ترک کنم و با دامني پاک و کفني خونين بلقاء پروردگار نائل آيم ...

اي حسين مقدس، روزگار درازي بود که هر انقلابي را مقدس مي‎شمردم و نام او را با ياد تو توام مي‎کردم و قلب خود را مي‎گشودم و انقلابيون را و او را در قلب خود جاي مي‎دادم و

به عشق تو او را دوست مي‎داشتم و بقداست تو او را مقدس مي‎شمردم و در راه کمک به او از هيچ فداکاري حتي بذل حيات و هستي خود دريغ نميکردم...

اما تجربه، درس بزرگ و تلخي به من داد که اسلحه و کشتار و انقلاب و حتي شهادت بخودي خود نبايد مورد احترام و تقديس قرار گيرد. بلکه آنچه مهم است انسانيت، فداکاري

در راه آرمان انسانها، غلبه بر خودخواهي و غرور و مصالح پست مادي و ايمان به ارزشهاي الهي است. مقاومت فلسطين براي ما به صورت بت درآمده بود و بي‎چون و چرا آنرا

مي‎پذيرفتيم و مي‎پرستيديم و راهش را کارش را و توجيهاتش را قبول مي‎کرديم. اما دريافتم که بيش از هر چيز انسانيت و ارزشهاي انساني و خدائي ارزش دارد ـ و هيچ چيز

نمي‎تواند جاي آنرا بگيرد بايد انسان ساخت، بايد هدف را بر اساس سلسله ارزشها معين نمود و معيار سنجش را فقط و فقط بر مبناي انسانيت و ارزشهاي خدايي قرار داد.

اي حسين، امروز نيز ترا تقديس مي‎کنم، اما تقديسي عميق‎تر و پرشورتر که تا ا عماق وجودم و تا آسمان روحم به تو عشق مي‎ورزد و ترا مي‎خواهد و ترا مي‎جويد.

اي حسين، دردمندم، دلشکسته‎ام، و احساس مي‎کنم که جز تو و را ه تو داروئي ديگر تسکين بخش قلب سوزانم نيست ... اي حسين! در کربلا، تو يکايک شهدا

را در آغوش مي‎کشيد، مي‎بوسيدي وداع مي‎کردي، آيا ممکن است،

‌ هنگاميکه من نيز به خاک و خون خود مي غلطم، تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاري و عطش عشق مرا بتو و به خداي تو سيراب کني؟

.