دل نوشته های من

[یاسین تبریزی نژاد]

این شعر رو در یکی از سحر های ماه رمضون گفتم دوستان بیزحمت نقد کنید :

آنچه هویداست ز رخسار تو
شرم نگاه من بیمار بود
مست بدم هوش کجا رفته بود
موسم مستی همه هشیار بود
کیش من آن است که مستم کنی
نئشگی من پی دادار بود
چون پی مسجد شده ام با نماز
آبرویم قدرت ستار بود
هر چه بلا میکشم از خود بود
جرم ز دنیاست که دوار بود
یاد مرا هست که روز نخست
جبه پاکیم سزاوار بود
اینک اگر نامه من جوهریست
از سر هم صحبت نا کار بود
گر چه ردای گنهم بر تن است
بخشش ما خصلت غفار بود
هیج مشو از در او نا امید
چون که بسی جایگهت نار بود
نیک سراییده مرا گنجه ای
لیل سپید عاقبت تار بود