در وصف قرآن

[هُدهُد صبا]

نسیم کوی جـــانــــــــــان است قرآن
شمیم عطر رحمان است قرآن

بود روشنـــــــگر راه ســـــــــــــــعادت
چو خورشید فروزان است قرآن

به گلزارش ، خـــــزان راهــــی نـــدارد
بهاران در بهاران است قرآن

صفای بوســـتـان آســــــــــمانـی است
شکوه باغ رضوان است قرآن

رهـــــــــاند آدمــــــی را ، از جهـــــــــالت
فروغ علم و ایمان است قرآن

طـــــــراوت بخــــش روح مؤمنیــن است
به جسم عارفان ، جان است قرآن

به صدق و راستـــــی همتـــــــــــا ندارد
رفیق نیک پیمان است قرآن

نهان در سیــــــنه او ، سٌر عشـق است
کلید گنج عرفان است قرآن

بود معــــجز ، رســـول هاشــــــــــمی را
که در شأنش ثناخوان است قرآن

طبـــــیب درد های بـــــــی دوا اوســـــت
به جان خسته درمان است قرآن

تسـلی بخش دلــــــهای غمین است
چراغ شام حرمان است قرآن

خلــــــــل کـــــــی ره برد بر ساحت او ؟
بنائی سخت بنیان است قرآن

در آن سامان که سامان نیست کس را
پناه هر مسلمان است قرآن