پنج تن و فلسفه آفرینش

[nilforoosh]

بسم الله الرحمن الرحیم
در حدیث شریف کساء میخوانیم:

فَقالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ يا مَلاَّئِكَتى وَيا سُكّانَ سَماواتى اِنّى ما خَلَقْتُ سَماَّءً مَبْنِيَّةً

پس خداى عزوجل فرمود: اى فرشتگان من و اى ساكنان آسمانهايم براستى كه من نيافريدم آسمان بنا شده

وَلا اَرْضاً مَدْحِيَّةً وَلا قَمَراً مُنيراً وَلا شَمْساً مُضِيَّئَةً وَلا فَلَكاً يَدُورُ

و نه زمين گسترده و نه ماه تابان و نه مهر درخشان و نه فلك چرخان

وَلا بَحْراً يَجْرى وَلا فُلْكاً يَسْرى اِلاّ فى مَحَبَّةِ هؤُلاَّءِالْخَمْسَةِ الَّذينَ هُمْ تَحْتَ الْكِساَّءِ

و نه درياى روان و نه كشتى در جريان را مگر بخاطر دوستى اين پنج تن اينان كه در زير كسايند.

جال یک سوال مطرح میشود. اگر همه آنچه خدا خود بیان کرده به خاطر محبت این پنج نفر بوده و منظور خدا همه آفرینش نبوده و ما محلی از اعراب نداریم پس ما طفیلی آفرینش هستیم. پس بدا به حال ما از بد بختی