در شهر مدینه مردی دلقک بود که با حرکات خنده آورش مردم را می خندانید.

یکبار در جمعی گفت:
«این مرد (زین‌العابدین) حوصله‌ی مرا سر برده است و من تا کنون نتوانسته‌ام او را بخندانم، اما بالاخره او را مضحکه‌ی مردم خواهم کرد.»

مدتی گذشت. یک روز مرد دلقک در حضور مردم امام سجاد علیه‌السلام را دید که در حال عبور است. فورا به دنبال حضرت علیه‌السلام دوید و برای اینکه مردم را بخنداند عبا را از دوش مبارک امام علیه‌السلام برگرفت و به طرفی دوید.

امام علیه‌السلام بدون ذره‌ای توجه راه خود را ادامه داد و به واکنش و خنده‌های مردم ابدا توجهی نفرمود.
همراهان امام علیه‌السلام مرد دلقک را تنبیه کردند و عبا را از او پس گرفتند و به دوش آن حضرت انداختند.

امام علیه‌السلام فرمود:
«این شخص که بود؟»

گفتند: «مردی دلقک است که اهل شهر را می خنداند.»

فرمودند: «از قول من به او بگویید.»

«ان لله یوما یخسر فیه المبطلون.»
«همانا خداوند را روزی است به نام قیامت. چون آن روز فرا رسد بیهوده کاران زیان می کنند.»