شهادت امام صادق (ع)

[مشکات]

شهادت امام صادق (ع)، مرد آسمانی مدینه، چشمه جود و سخاوت
کوه حلم و بردباری، تجسم اخلاص و صبر و دریای عمیق علوم
بر پیروان آن حضرت تسلیت باد

امام غريب

همان امام غریبی كه شانه‎اش خم بود
به روی شانه‎ی پیرش غم دو عالم بود

میان صحن حسینیه‎ی دو چشمانش
همیشه خاطره‎ی ظهر یك محرم بود

دل شكسته‎ی او را شكسته‎تر كردند
شبیه مادر مظلومه‎اش پر از غم بود

اگر تمام ملائك ز گریه می‎مردند
به پای خانه‎ی آتش گرفته‎اش كم بود

حدیث حرمت او را به زیر پا بردند
اگر چه آبروی خاندان آدم بود

شتاب مركب و بند و تعلل پایش
زمینه‎های زمین خوردنش فراهم بود

مدینه بود و شرر بود و خانه‎ای ساده
چه خوب می‎شد اگر یك كمی حیا هم بود

امان نداشت كه عمامه‎ای به سر گیرد
همان امام غریبی كه شانه‎اش خم بود

"علی اكبر لطیفیان"

خدایا بحق امام صادق(ع) ، ایمان عارفانه و عمل صادقانه به همه ما عنایت بفرما
آمین
التماس دعا

[هُدهُد صبا]

داغ صادق
شاعر : سيد رضا مؤيد



داغ صادق شرر سينه ام افروخته کرد

جگرى سوخته ياد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود

باز هم از اثر زهر جفا سوخته بود

بر جگر آنکه ولايت به موالى همه داشت

محنت کشتن اولاد بنى فاطمه داشت

آن امامى که لواى شرف افراخته بود

زهر منصور به جانش شرر انداخته بود

آه از آنروز که بگرفت زطاغوت زمان

آتش از چار طرف خانه او را به ميان

وندر خرمن آتش ولى رب جليل

راه مى رفته و ميگفت منم پور خليل

شعله را چون به در خانه تماشا مى کرد

ياد آتش زدن خانه زهرا مى کرد

آنکه هم ظاهر رو هم باطن ما مى داند

با دلش زهر چه کرده است خدا مى داند

روح دين بود ولى بى تب و بى تابش کردند

شمع کانون وفا بود که آبش مردند

چارمين قبله عشق است به دامان بقيع

رونق ديگر از او يافت گلستان بقيع