توکل و اطمینان

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر دوستان و یاران قرآنی


یاران گرامی از توکل و اطمینان چه می دانید ؟

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام بر یاران قرآنی امید هر کجا هستید یدالله نگهدارتان باشد

و اما در این پست توکل رو از زبان برخی از بزرگان دین را قرار می دهم ........


توكل در كلام بزرگان :

حضرت امام خمینی(ره): «... در همه كارها اتكال به خدا كنید، قدرت‎ها در مقابل قدرت خدا هیچ است، قوه‎ها در مقابل قوه الهی نابود است. اتكال به خدا كنید غلبه به هر چیزی می كنید و

پیغمبر اسلام با آنكه یك نفر بود در مقابل همه دشمن ها با اتكال به خدا غلبه كرد... نور توحید و پرچم توحید را بر همه ممالك اسلام سایه افكن كرد. برای اینكه اتكالش به خدا بود جبرئیل امین هم

پشت سرش بود . شما هم اتكال به خدا كنید تا جبرئیل امین پشت سر شما با شما همراه باشد فرشتگان با شما همراه باشند...» [9]‎ « لازم است با این دو خصیصه، اتكال به خدای تبارك و تعالی،

اطمینان به نفس، با این دو خصیصه پیش بروید و بعد از مدّت كوتاهی خواهید دید كه راههای سعادت بر شما باز می شود.[10]


حاج شیخ محمد بهاری همدانی(ره):

در نامه‎ای به یكی از اهل معرفت ضمن بر شمردن اموری كه بر سالك لازم است، می نویسد:« السابع، این كه در هیچ امری، متكل به حول و قوه خود نباشد «بل یكون فی جمیع

الاحوال، متكلا علی صانعه و خالقه، جلّ شأنه»‌[11]

شهید ثانی(ره):

« آنچه بر معلم و شاگرد ـ پس از پاك سازی و تصفیه باطن از رذائل اخلاقی و به كار گرفتن علم ـ لازم و ضروری است این است كه سراپای وجودش را از درون و برون متوجه خدا ساخته و

در تمام شؤون زندگانی خویش به او متكی باشد و فیض و بهره ‎ها را از پیشگاه الهی، در خواست و دریافت كند؛زیرا دانش ـ همان گونه كه از بیان امام صادق(ع) نقل كردیم ـ

از رهگذر تعلیم و تعلم بدست نمی آید، بلكه علم عبارت از نوری است كه خداوند در دل و جان كسی می افكند كه خواهان هدایت اوست و او نیز متوكل به خدا بوده و امور خویش را

به وی واگذار نموده و بر علل و اسباب طبیعی تكیه نكند. اگر این عالم دانشمند در شؤون مختلف زندگانی، صرفاً به علل و اسباب متكی باشد و امور زندگانی خود را به همانه

واگذار نمایدهمین علل واسباب به صورت بارگران و كمرشكن بر دوش او سنگینی می كند و موجب انحطاط شخصیت وی می گردد. [12]


عالم ربانی مرحوم ملا احمد نراقی(ره):

« ...( خداوند ) تعهد كفایت اهل توكل را نموده و ضامن مطلب ایشان در كتاب كریم خود گردیده و بندگان ضعیف را امر به واگذاردن امور خود به او كرده، آیا دیگر امكان دارد كه كسی

كه امر خود را به او محول كند و او را وكیل در مهمات خود سازد و از حول و قوه خود و دیگران بری و بیزار و به حول و قوه او پناه جوید او را ضایع و محمل گذارد و كفایت امر او را نكند

و او را به مطلوب خودش نرساند، محالست...» [13]

.....................................................


9] . صحیفه نور (22جلدی)- ج 22- ص197- 8/ 6/ 67ـ سازمان مدارك فرهنگی انقلاب اسلامی / 1369.
[10] . همان- ج 18 ص146ـ 1/ 8/ 62.
[11] . تذكرهالمتقین ص120ـ شیخ محمد بهاری همدانی(ره) انتشارات نهاوند ی ـ چاپ دوم/ 1376.
[12] . آداب تعلیم و تعلم در اسلام ـ ( ترجمه منیه المرید نوشته شهید ثانی (ره))ـ ص164و165ـ سید محمد باقر حجتی چاپ اول/ 1359ـ هـ ق / دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
[13] . معراج السعاده ـ ص622( همان).


به یاری امام عصر مهدی صاحب الزمان عج ادامه دارد ....

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم



توكل و اطمینان در سیره‎ عملی بزرگان :

ابتدا این سیره ی نیکو را از زبان نزدیکان امام ره قرار می دهم تا ما نیز با چنین توکل هایی آشنا بشویم ....

حضرت امام خمینی(ره): آقای انصاری از اعضاء دفتر حضرت امام(ره) پیرامون مقام یقین و توكل حضرت امام اینطور نگاشته اند: « یكی از بارزترین صفات روحی امام اطمینان خاطر است و همه كسانی كه امام را درك كرده اند می دانند كه در تمام فراز و نشیبها و سختیهای زندگی خود، حتی یك لحظه دچار اضطراب و تزلزل نگردیده است.و خود را در هیچ حادثه‎ای به قول معروف نباخته است ... در هر پیشامد ناگواری كه آثار سوء اضطراب در چهره همگان و بدون استثنا از مسئولین تا مردم نمودار بوده است امام همانند كوهی استوار، نه تنها ذره‎ای مضطرب نبوده ، بلكه خود این حالت باعث سكون خاطر و اطمینان سایرین گردیده است... امام را در (عصر طاغوت) می خواهند به سوی تهران حركت دهند یاران در كنار ماشین گریه می كنند ولی آنان را دعوت به صبر می كند. این سخن خودشان است كه : در بین راه قم و تهران ناگهان ماشین از جاده اصلی منحرف شد به خاكی و من یقین كردم كه می‎خواهند مرا بكشند. ولی مجدداً به جاده اصلی بازگشت در خود مراجعه كردم و دیدم هیچ تغییری در من حاصل نشده است. یا در جریان حمله بسیار حساب شده عراق به ایران ... امام ناگهان بر دریائی از شعله‎ها و احساسات و تزلزلها آب اطمینان و صبر می باشد و به آرامی می گوید: « دزدی آمد و سنگی انداخت و رفت»...[14] « ... درجریان اشغال لانه جاسوسی، كثر مسئولین مخالف بودند هر روز مسأله تازه ای مطرح می كردند: یكی می گفت با آمریكایی نمی شود جنگید. دیگری می گفت: آمریكا در منطقه نیرو پیاده كرده، یكی اظهار می كرد: ناوگان چندم آمریكا آمده است. ولی تنها امام بود كه می‎فرمود: آمریكا هیچ غلطی نمی تواند بكند.
روزی یكی از شخصیتهای انقلابی از توطئه‎ها پیش امام گله كرد كه ایشان به آرامی دست به سینه‎اش زده فرمود: تو چرا می ترسی. هیچ طور نمی شود...» [15]



.........................

14] . ویژگی هایی از زندگی امام خمینی ص 120-127، انصاری كرمانی، چ 2، تهران نشر سبحان 1362 هـ . ش
[15] . « فراز هائی از ابعاد روحی اخلاقی ، عرفانی امام خمینی» ص 24 تهیه و تدوین= عـ زـ گـ ـ با مقدمه: انصاری كرمان ـ تهران ـ نشر هادی/ 1361.

به یاری امام عصر مهدی صاحب الزمان عج ادامه دارد ....

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه ی بحث ...



توكل و اطمینان در سیره‎ عملی بزرگان :


آیت الله قاضی(ره):
« مرحوم آیت الله قاضی از نقطه نظر عمل آیتی عجیب بود. اهل نجف و بالاخص اهل علم از او داستانهائی دارند. در نهایت تهیدستی زندگی می نمود. با عائله‎ سنگین و چنان غرق توكل و تسلیم و تفویض وتوحید بود كه این عائله به قدر ذره‎ای او را از مسیر خارج نمی كرد. [16] جناب حاج احمد انصاری ـ فرزند آیت الله میرزا جواد آقا انصاری (ره) ـ نقل می كردند كه جناب آیت الله سید عباس قوچانی وصی مرحوم آیت الله علی آقا قاضی برای اینجانب نقل كرد كه مرحوم علی آقا قاضی معمولاً در حال تردد بین نجف و كوفه بودند و من مطمئن بودم كه ایشان پولی در بساط ندارد و برایم همیشه جای سؤال بود كه مخارج این رفت و آمد بین نجف و كوفه چگونه تأ مین می شود تا اینكه یك روز كه ایشان عزم كوفه را داشت از خانه خارج شدند ومن مخفیانه پشت سر ایشان راه افتادم ... ایشان از میان بازار عبور كرد تا به ترمینال رسید و مستقیم رفت كه سوار ماشین شود، ناگهان دیدم كه درست هنگامی كه مرحوم قاضی پایش را روی پله ماشین گذاشت سیدی به سرعت آمد و مقداری پول به قاضی داد. ایشان برگشت نگاهی به پشت سر كرد لبخندی زد و به من فهماند اگر انسان صبر كند و توكل نماید، خداوند اینگونه می رساند.»[17]


[16] . اسوه عارفان ـ گفته ها و ناگفته ها درباره مرحوم قاضی ره ـ ص64 صادق حسن زاده ـ محمود طیار مراغی‌ ـ چاپ اول/ 78ـ انتشارات مؤمنین ـ قم.
[17]. همان ص81.


به یاری امام عصر مهدی صاحب الزمان عج ادامه دارد ....

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه ی بحث ...
توكل و اطمینان در سیره‎ عملی بزرگان :
آیت الله شهید دستغیب(ره): آیت الله نجابت شیرازی درمورد ایشان فرمودند: « اما جهت دیگری كه باز در ایشان ممتاز بود و بیشتر در آن استوار شده بودند و اهلیت پیدا كرده بودند بر خداوند جلیل و متعال بود، یعنی روز به روز ایشا ن این معنی را كاملتر فهمیدند كه اسباب با لذات مؤثر نیستند. وسائط محترمند لكن با لذات مؤثر نیستند، چند سال اخیر از عمر ایشان، این معنی بسیار برای ایشان واضح شده بود. معنی «لاحول ولا قوه الاّ بالله» و معنی این كه همه كارها دست خداست،
برای ایشان واضح شده بود.»[18]
................................................................................​.................................................
[18] . ناگفته های عارفان ـ ص78 ـ محمد جواد نور محمدی ـ انتشارات مهر خوبان ـ چاپ دوم/ 81.
********************************************************************************​******

*************به یاری امام عصر مهدی صاحب الزمان عج ادامه دارد ....************

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر شما ...با یک پست دیگه در این خصوص در خدمت شما هستم :

آیت الله العظمی بهاءالدینی(ره) ( آسان شدن مشكلات در اثر توكل): ایشان ضمن اشاره به فشارهائی كه بر حوزه در زمان رضا خان بود، فرمودند:
«فقر و تنگد ستی، فشار روحی و جسمی و برخورد های حكومت باحوزه‎های علمی به ویژه حوزه قم كار را بر اهل علم سخت كرده بود.
برخی كه از ایمان قوی برخوردار نبودند و در برابر زرق و برق دنیا مقاومت نداشتند. خود را می باختند و فریب ظواهر را می خوردند و ما بسیاری از آنان را دیدیم كه عاقبت به خیر نشدند و سرانجام با وضع بسیار بدی از دنیا رفتند. اما بسیاری ماندند، صدمات زیادی را تحمل كردند روزها بیرون از قم به سر می بردند، و شبها در تاریكی شب به حجره خود باز می گشتند، گرسنگی می كشیدند، رنج می بردند، اما دست از حوزه و تحصیل بر نمی داشتند. توكل آنان موجب آسان شدن مشكلات شده بود. در رأس علماء و بزرگانی كه رنج بسیار و اذیت فراوانی دید مرحوم حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی بود».[19]


[19] . حاج آقا رضا بهاء الدینی آیت بصیرت ـ ص 67 سید حسن شفیعی ـ چاپ اول / 1375 ـ چاپ قدس

*************به یاری امام عصر مهدی صاحب الزمان عج ادامه دارد ....************

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام امید واریم مفید بود باشد

این پست یکی مونده به آخر است با هم بخوانیم :


حاج شیخ محمد تقی بافقی(ره):

این عالم مجاهد _ مرحوم حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی _

پس از آزادی از زندان رضا شاه به شهر ری تبعید شد. گویند؛روزی در منزل نشسته بود كه رئیس شهر بانی شهر ری وارد شد و پس از سلام و اجازه جلوس نزدیك در اتاق نشست و عرض كرد: آقا من از طرف مقامات مافوق خود ماموریت دارم آنچه مورد احتیاج شماست ، فراهم می كنم. ایشان مظهر توحید و توكل بودند، ناراحت شده و گفتند: تو چكاره‎ای كه ادعای برآوردن جمیع حوائج مرا میكنی؟ جواب داد: من رئیس شهربانی هستم. ایشان گفتند: من الان احتیاج دارم كه در این هوای صاف و آفتابی ابری در صفحه آسمان ظاهر شود و برای طراوت زمین باران ببارد ، تو می توانی چنین خواسته‎ای را انجام دهی؟ جواب داد: نه نمی توانم ـ ایشان گفتند: مافوق تو چه طور؟ مافوق مافوق تو و شاه مملكت چه طور؟ جواب منفی بود. ایشان فرمودند: پس تو كه به عجز خود و همه سران مملكتی اقرار داری و به گدائی آنها اعتراف می كنی چگونه می خواهی نیازهای مرا برآوری؟ برخیز و دیگر از این گونه حرفهای شرك آمیز نزن. رئیس شهربانی خجل زده برخاست و دانست كه با این مجسمه توكل و توحید نمی تواند طرف شود. [20]


[20] . سیمای فرزانگان ـ ص389ـ رضا مختاری ـ انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی ـ 1374/ چاپ هشتم.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام امید واریم مفید بوده باشد

پست آخر

اینگونه است كه علماء ربانی و حافظان دین با یقین به لطف پروردگار و توكل بر او، در تمام مراحل زندگی آرامش بر وجود ایشان حكم بوده و در مقابل تمام فشارها و سختیها در انجام وظائف خویش كوتاهی نكرده و از دین خدا پاسداری نموده و هیچگاه دغدغه روزی و حوادث آینده را نداشته‎اند.


حالا می توانید به یک جمع بندی کامل برسیم منتظر جمع بندی تان هستیم

[مشکات]

سلام
ممنون، واقعا مفید بود.
انشاالله که بتونیم سیره ی این بزرگان رو در زندگیمون بکار بگیرم.

ارزش و اهمیت توکل به خدا و ضرورت قطع امید از غیر خدا

حسين بن علوان گويد:
در مجلسى نشسته بوديم كه دانش مى آموختيم و هزينه سفر من تمام شده بود،
يكى از رفقا بمن گفت : براى اين گرفتاريت بكه اميدوارى ؟
گفتم : بفلانى ،
گـفـت : پـس بـخـدا كـه حـاجـتـت بـرآورده نـشـود و بـه آرزويـت نـرسـى ، و مـرادت حاصل نشود،
گفتم : تو از كجا دانستى خدايت رحمت كناد؟
گفت : امام صادق (ع ) بمن حديث فرمود كه :
در يكى از كتابها خوانده است كه خداى تبارك و تـعـالى مـى فـرمـايـد:
بـعـزت و جـلال و بزرگوارى و رفعتم بر عرشم سوگند كه آرزوى هـر كـس را كـه بـغـيـر مـن اميد بندد، بنوميدى قطع مى كنم .
و نزد مردم بر او جامه خـوارى مـى پـوشـم ، و او را از تـقـرب خـود مـى رانـم و از فـضـلم دور مـى كـنـم ،
او در گرفتاريها بغير من آرزو مى بندد، در صورتيكه گرفتاريها بدست من است ؟
و بغير من امـيـدوار مـى شـود و در فـكـر خـود در خـانه جز مرا مى كوبد؟

با آنكه كليدهاى همه درهاى بسته نزد من است و در خانه من براى كسي كه مرا بخواند باز است .
كـيـسـت كه در گرفتاريهايش بمن اميد بسته و من اميدش را قطع كرده باشم ؟
كيست كه در كـارهـاى بـزرگـش بـمـن امـيـدوار گـشـتـه و من اميدش را از خود بريده باشم ،

من آرزوهاى بـنـدگـانـم را نـزد خـود مـحـفـوظ داشـتـه و آنـهـا را بـحفظ و نگهدارى من راضى نگشتند
و آسمانهايم را از كسانيكه از تسبيحم خسته نشوند (فرشتگان ) پر كردم و به آنها و دستور دادم كـه درهـاى مـيـان مـن و بـنـدگـانـم را نـبـنـدنـد.
ولى آنـهـا بـقـول من اعتماد نكردند،
مگر آن بنده نميداند كه چون حادثه اى از حوادث من او را بكوبد، كـسـى جـز بـاذن من آنرا از او برندارد،
پس چرا از من روى گردانست ،
من با جود و بخشش خـود آنچه را از من نخواسته به او مى دهم سپس آنرا از او مى گيرم ،
و او برگشتش را از من نميخواهد و از غير من ميخواهد؟
او دربـاره مـن فـكـر مـى كـنـد كـه ابـتـدا و پيش از خواستن او عطا مى كنم ،
ولى چون از من بـخـواهـد بـسـائل خـود جـواب نـمـى گـويـم ؟

مـگـر مـن بـخـيـلم كـه بـنـده ام مـرا بخيل مى داند؟
مگر هر جود و كرمى از من نيست ؟
مگر عفو و رحمت دست من نيست ؟
مگر من محل آرزوها نيستم ؟

پس كه مى تواند آرزوها را پيش از رسيدن به من قطع كند (كه مى تواند آرزوها را جز من قطع كند) آيا آنها كه بغير من اميد دارند نمى ترسند؟
(از عذايم يـا از بـريـدن آرزويـشـان يـا از مـقـام قـربـم يـا از قـطـع نـعـمـتـهـايـم از آنها)
اگر همه اهل آسمانها و زمينم بمن اميد بندند،
و به هر يك از آنها به اندازه اميدوارى همه دهم ، بقدر عضو مـورچـه اى از مـلكـم كـاسته نشود،
چگونه كاسته شود از ملكى كه من سرپرست او هستم ؟
پـس بـدا بـحـال آنـهـا كـه از رحـمـتـم نـومـيـدنـد،
و بـدا بحال آنها كه نافرمانيم كنند و از من پروا نكنند.

اصول کافی ج : 3 ص : 107