راه وصال

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

با توکل به خدا ان شالله بتونم تکالیفی که در این کتاب آمده است رو برای

دوستان قرآنی گذاشته و اول از همه خودم انجام دهنده ی این تکالیف باشم

تا انشالله "به وصال دوست "برسم

آمین یا رب العالمین .
.
.
.

نام کتاب : راه وصال

موضوع : وظایف مؤمنان در زمان غیبت امام زمان علیه السلام

نوشته بالای روی جلد کتاب: برای او چه بایدکرد و چگونه بود؟

مؤلف : سید محمد رضا حسینی مطلق

ناشر: انتشارات نصایح

[safirashgh]

تکلیف بیست و نهم

یکی دیگر از تکالیف، صدقه دادن برای سلامتی و حفظ وجود آن امام مبین است. مقدار صدقه و اندازه و کیفیت آن چندان مهم نیست، آن چه مهم است، خلوص نیّت و دادن صدقه به اندازۀ توان و فراخور حال مؤمن است. دادن صدقه می تواند روزانه، هفتگی یا حتّی ماهانه باشد.
هنگام دادن صدقه برای سلامتی حضرت حجّة علیه السّلام، می توان سلامیت دیگر عزیزان خود، هم چون پدر ، مادر ، فرزند ، استاد و ... را نیز نیّت کرد و برای مجموع افرادی که نیّت شده اند صدقۀ واحدی داد.

[safirashgh]

تکلیف سی ام عصر غیبت
تکلیف سی ام

تکلیف دیگر مردم، آن است که نام امام زمان علیه السّلام را به کار نگیرند و بیان ننمایند و در این امر تقیّه کنند و حتّی المقدور از القاب و کنیۀ ایشان استفاده کنند.مقصود از نام آن حضرت همان "م ح م د" است که نام و اسم پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله وسلم می باشد.
ذکر نام شریف آن حضرت در محافل و مجامع دشمنان دین و هر جا که خوف ضرر یا شماتت و مثل آن است و جای تقیّه می باشد، قطعاً حرام است ، حتّی ذکر لقب حضرت و نیز نام باقی ائمّه و القاب آنان در صورت خوف ضرر و لزوم تقیّه، حرام است . امّا این حرمت، یعنی حرمت ذکرنام شریف آن حضرت در باقی موارد، به عنوان مثال، در دیگر محافل و مجالمع مردمی، که در آن ها خوف ضرر یا شماتت و مثل آن و لزوم تقیّه نمی باشد، محل اختلاف بین علما است؛ البته آن چه از ادلّه موضوع بر می آید، حرمت و عدم جواز ذکر نام آن حضرت است.
(( قالَ رسولُ اللهِ صلی الله علیه و اله و سلم: هُوَ الَّذی لا یُسَمّیهِ بِاسْمِهِ ظاهِراً قَبْلَ قِیامِهِ اِلّا کافِرٌ بِهِ.1
رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم می فرمایند: (( او کسی است که قبل از ظهورش نام او را آشکارا نمی برند مگر شخص کافر.))
قالَ حسنُ علیٍّ بنُ علیٍّ علیهما السّلام: فَلا یَحِلُّ لِاَحدٍ اَنْ یُسَمَّیهِ اَوْیُکَنّیهِ بِاسْمِهِ وَ کُنْیَتِهِ قَبْلَ خُرُوجِهِ صَلواتُ اللهِ عَلیهِ.2
امام حسن عسکری علیه السّلام می فرمایند: قبل از ظهورش برای احدی حلال نیست او را با نامش (م ح م د) یا کنیه اش (ابوالقاسم) یاد نماید و بنامد.
روایات صحیح و معتبر و بسیاری در این موضوع جود دارد که مستفیضه،3، و بلکه متواتر معنوی،4، بوده و بر حرمت ذکر نام و کنیۀ حضرت مهدی علیه السّلام، قبل از ظهور او دلالت دارند. این روایات را می توان در کتاب های مشروح،5، جستجو کرد.
اگر نگوییم ذکر نام آن حضرت (م ح م د) مطلقاً حرام است، باید گفت ذکر نام ایشان در حال خوف و لزوم تقیّه قطعاَ حرام و در باقی موارد مکروه یا دست کم نامطلوب و بدون حسن است و بهتر، ترک آن است .
بدون شک، ذکر نام آن حضرت در دعا و مناجات، آن جا که آشکارا و در محافل و مجامع نباشد، جایز است هر چند ترک آن احوط،6، می باشد.
هم چنین ذکر نام ایشان در خفا و در نفس، آن گونه که خود شخص بشنود جایز است، اگر چه خلاف احتیاط است. ذکر نام آن حضرت در مصنّفات و کتابها نیز بدون اشکال به نظر می رسد؛ زیرا از زمان مرحوم کلینی علیه (رضی عنه الله) 7 ، تا کنون علمای اعلام، نام امام زمان علیه السّلام را در کتاب های خود برده اند و سیرۀ آنان بر این امر دایر بوده و احدی آنان را انکار و رد ننموده است .
بیان نام آن حضرت با حروف مقطع "م ح م د" یا به صورت کنایه و اشاره، مثل آن که گفته شود، اسم او، اسم رسول خدا و کنیۀ او، کنیۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است نباید اشکال داشته باشد. هم چنین ذکر نام یا کنیۀ حضرت در محافل و مجامع خاص، یعنی محافل و مجامع شیعه، به ویژه خواص شیعه مثلاَ علما و اتقیا، در حالی که خوف و تقیّه ای در کار نباشد، جایز است که روایات متعددّی نیز بر این جواز دلالت دارند،8.
البته، در تمام مواردی که ذکر نام امام زمان علیه السّلام جایز است، احوط و احسن و اولی، ترک نام آن حضرت می باشد، حتی اگر ذکر ایشان با اشاره و کنایه باشد، مگر در صورت ضرورت و لزوم .
امّا این که چرا ذکر نام کنیۀ آن حضرت حرام است و علت آن چیست؟
باید گفت: اگر چه می توان، برای آن علل زیادی را بر شمرد، امّا باید اذعان داشت، علت واقعی آن بر ما مخفی است .
یکی دیگر از نام های حضرت مهدی – عجّل الله تعالی فرجه الشریف- نام دیگر حضر رسول صلی الله علیه و آله وسلم، "احمد" است.
آیا ذکر این نام نیز حرام است یا خیر ؟ در مجموع باید بیان داشت : ذکر این نام حرام نیست، ولی احتیاط در ترک آن است ، و آن چه تا حال گفته شد، شامل این نام آن حضرت نیز می شود و بنابر احتیاط، هر دو نام در حکم واحد هستند.
از بعضی روایات می توان استفاده کرد که ذکر کنیۀ آن حضرت نیز حرام است و در حکم نام و اسم آن بزرگوار می باشد.
حال آیا در واقع و حقیت امر، ذکر کنیۀ آن حضرت حرام است و باید از ذکر آن نیز پرهیز کرد یا خیر ؟
در پاسخ باید گفت: اقوی9 آن است که ذکر کنیۀ حضرت مهدی علیه السّلام حرام نیست، امّا احوط، حرمت آن و احتیاط در ترک آن است .
(( فِی الْحَدیثِ الخِضْر: وَ اَشْهَدُ عَلی رَجُلٍ مِنْ وُلْدِ الْحُسَینِ لا یُکَنّی وَ لا یُسَمّی حَـتّی یُظْهِرَ اَمْرَهُ.10 ))
در حدیث خضر آمده است : گواهی می دهم بر مردی از فرزندان حسین علیه السّلام که کنیه و نام او برده نمی شود تا خداوند امر او را آشکار سازد.
و روایتی نیز که پیش از این، از امام حسن عسگری علیه السّلام روایت شده است بر این مطلب دلالت دارد.

________________________________________

1- مکیال المکارم ج2 ص111؛ المستدرک ج12 ص285 باب 31 ح14106
2- مکیال المکارم ج2 ص117، مستدرک الوسائل ج12 ص280 باب 31 ج14095.
3- هر خبر و روایت که به حدّ تواتر نرسد، خبر واحد به حساب خواهد آمد، ولی اگر عدد راویان آن از سه نفر تجاوز نماید، آن خبر و روایت را مستفیض می نامند که از بهترین نوع خبر واحد است .
4- خبر متواتر بر دو قسم است : لفظی و معنوی؛ خبر متواتر لفظی آن است که الفاظ مخبرین در روایات شان واحد و متّحد باشد، بر خلاف تواتر معنوی که الفاظ مخبرین متحد نیست ولی تمام آن روایات مشتمل بر معنای مشترکی هستند.
5- مانند: کمال الدین و تمام النعمةج2؛ مستدرک الوسائل ج2؛ کافی ج2.
6- احوط به معنای احتیاط مستحب است .
7- سال ولادت کلینی معلوم نیست، ولی وفاتش در سال 329 یا 328 بوده است و نوّاب خاص امام زمان علیه السّلام را درک کرده است و کتاب کافی که یکی از کتب اربعۀ شیعه و از مهمترین آن ها است از تألیفات او می باشد .
8- به نظر می آید در این عصر و زمان که اسم مقدّس آن حضرت بی هراس برده می شود و ملاحظات سابق و خوف و هراس گذشته وجود ندارد، ترک ذکر نام ایشان لزومی نداشته باشد.
9- اقوی؛ قوی تر ونیرومندتر؛ آن چه نزد مجتهدی قوی تر به نظر می رسد و به معنای احتیاط مستحب است .
10- کمال الدین ج 1 ص315؛ الاحتجاج ص267.
سلامٌ علی ال یس
السّلام علیک یا صاحب الزمان علیه السّلام
السّلام علیک یا خلیفة الله و ناصر حقّه
السّلام علیکَ یا بقیة الله

[safirashgh]

تکلیف سی و یکم
رعایت ادب و پرهیز از بی ادبی نسبت به ساحت مقدّس امام زمان علیه السّلام، تکلیف دیگر مؤمن است. شرکت در مجالس و محافلی که در آن ها، امام عصر علیه السّلام به بدی یاد شده یا مورد انکار قرار می گیرند یا ذکر و یاد آن حضرت به تمسخر گرفته می شود، از مصادیق و موجبات بی ادبی در حق آن حضرت است که باید به شدّت از آن پرهیز کرد. حتّی باید از شرکت در مجالسی که از ذکر خدا و یاد امام عصر علیه السّلام خالی است و اهل آن، از یاد آن حضرت غافلند، پرهیز کرد؛ زیرا شرکت در چنین محافل و مجالس نیز از مصادیق قطعی عدم رعایت ادب نسبت به آن حضرت است.
قال الصادقُ علیه السّلام: مَن کانَ یُومِنُ بِاللهِ وَ الیَومِ الآخِرِ فَلا یَجلِسُ مَجلِساً یَنتَقِضُ فِیهِ اِمامٌ أَو یُعابُ فِیهِ مُؤمِنٌ1.
امام صادق علیه السّلام می فرمایند: هر کس ایمان به خدا و جهان آخرت دارد، در مجلسی که در آن امامی سست و تباء می گردد یا به مؤمنی عیب گرفته می شود، نمی نشیند.
عدم رعایت تکالیف و وظایفی که نسبت به امام زمان علیه السّلام وجود دارد یا سهل انگاری و کوتاهی در انجام آن ها و یا توسّل به غیر آن حضرت و خاندان پاک او، در گرفتاری ها و هجوم سختی ها و مشکلات یا اشکال به احکام دین و آن چه پیامبر اسلام آورده است یا توهین به احکام الله که توهین به ساحت مقدّس آن حضرت می باشد و هم چنین دشمنی با دوستان امام زمان علیه السّلام و یا دوستی با دشمنان او و دشمنان دین، همه از مصادیق بی حرمتی و عدم رعایت ادب نسبت به آن حضرت هستند.
اسباب و موجبات دیگر بی حرمتی و عدم رعایت ادب نسبت به ساحت مقدّس امام زمان علیه السّلام، نزد اهل بیت بصیرت پوشیده نیست که باید از آن ها نیز پرهیز کرد.


________________________________________
1- کافی2 ص377 ح9.

[safirashgh]

تکلیف سی و دوم



دیگر تکالیف مردم در قبال آن حضرت، رعایت ادب نسبت به آن بزرگوار هنگام ذکر و یاد ایشان است. مؤمن باید آن حضرت را تنها با القاب شریف و مبارک ایشان، نظیر حجة، مهدی، صاحب الامر، صاحب الزمان و مانند آنها و یا با کنیۀ او، نظیر اباصالح و مانند آن خطاب و یاد نماید.

هم چنین، مؤمن باید هنگام خواندن و نوشتن اسامی مقدّس آن حضرت، تعظیم را مراعات نموده و اسامی ایشان را با احترام و تعظیم بیان دارد و به عنوان مثال، از عناوین و عباراتی هم چون "حضرت" یا "مولا"، ابتدای نام آن حضرت، و از سلام ها، درودها و دعاهایی هم چون "علیه السّلام"، "سلام الله علیه"، "علیه الصّلاةُ و السّلام"، "ارواحُنا له الفداء"، "عجّل الله تعالی فرجه الشّریف"، پس از نام ایشان استفاده کند.



باید در خاطر سپرد که تعظیم آن حضرت و دیگر ائمّۀ اطهار علیهم السّلام به نوشتن (ص) کنایه از "صلّی الله علیه و آله و سلّم" یا (ع) کنایه از "علیه السّلام" یا (عج) کنابه از "عجلّ الله تعالی فرجه و الشّریف" و مانند آن به دست نمی آید و باید از این گونه رموز پرهیز کرد.



مؤلفین و مصنّفینی را می بینیم که رشتۀ کلام را طول داده و از اطالۀ کلام و اضافه گویی پرهیز نمی نمایند و هم چنین خطبا و سخن ورانی را می بینیم که از اضافه گویی و پرگویی پرهیز ندارند، امّا هم این که به تعظیم و تکریم یاد ائمّۀ هُدی علیهم السّلام می رسند، یا اصلاً آن را رعایت نمی نمایند یا از رمز استفاده می کنند و به جای "صلّی الله علیه و آله و سلّم" می نویسند (ص) یا "صلّی الله" به شکل ناقص و دم بریده؛ و به جای "علیه السّلام" و "عجّل الله تعالی فرجه الشریف" از رموزی چون (ع) و(عج) استفاده نموده و یا به طور ناقص آن ها را یاد می نمایند. و به جای "رضوانُ اللهِ تعالی علیه" یا "رحمةُ اللهِ علیه" از رمز (رض) و (ره) استفاده می کنند، در حالی که استفاده از این رمزها نه تنها رعایت ادب نیست، بلکه خود نوعی بی ادبی به حساب می آید.

دیگر از شرایط ادب در برابر آن حضرت، آن است که نام و اسامی آن بزرگوار، بدون طهارت لمس نگردند و جایی بیان نشوند که مورد وهن و سبکی قرار می گیرند.

آن چه به عنوان رعایت ادب بیان شد، شمّه ای از بسیار است که نزد اهل بصیرت روشن است و آن چه بیان شد، در حق باقی معصومین علیهم السّلام نیز صادق است.

[safirashgh]

تکلیف سی و سوم



یکی دیگر از تکالیف مردم آن است که در صورت شنیدن و دیدن اسم مبارک آن حضرت و القاب و کنیۀ او، احترام لازم را مبذول داشته و برای تعظیم و تکریم آن بزگوار از جای خود برخاسته و بایستند، به ویژه به جهت اسم مبارک "قائم".

روزی در مجلس حضرت صادق علیه السّلام، اسم مبارک امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- برده شد و حضرت برای تعظیم و احترام آن حضرت برخاستند.1

دِعبِل، قصیدۀ خود را نزد حضرت رضا علیه السّلام خواند و به ذکر حضرت حجّة- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- رسید، حضرت رضا علیه السّلام دست خود را بر سرگذاشتند و برای تواضع برخاستند و کاملاً ایستادند و برای فرج آن حضرت دعا کردند.2

برخاستن برای نام گرامی آن حضرت، به ویژه نام "قائم" می تواند به این معنا باشد که ما برای نصرت و یاری تو آماده ایم و برای این کار قیام خواهیم کرد، از طرفی بدون شک، هر جا که نام مبارک آن حضرت برده شود، آن وجود مقدّس فوراً حاضر شده و به گوینده توجّه خواهند نمود، پس سزاوار است به جهت احترام حضور و ورود آن وجود مقدّس، قیام کرده و بایستیم.





الّلهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم





--------------------------------------------------------------------------------


1- پیوند معنوی با ساحت مقدس مهدی ص240؛ منتخب الاثر ص506؛ الزام الناصب ج1 ص271.

2- همان.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم


تکلیف سی و چهارم



تکلیف دیگر مردم، خشوع و فروتنی و خشیت دل هنگام یاد و ذکر آن حضرت است.

قالَ اللهُ تعالی: (* اَلَم یَأنِ لِلَّذینَ آمَنُوا تَخشَعَ قُلُوبُهُم لِذِکرِاللهِ وَ ما نَزَلَ مِنَ الحَقِّ.1*)

((آیا زمان آن نرسیده است تا دل های آنان که ایمان آورده اند، از ذکر خدا و آن چه از حق نازل شده است، خاشع گردد و دل بسپارند.))



امام باقر علیه السّلام می فرمایند:

( ذکر ما و یاد ما همانا ذکر و یاد خداست.2)



پس باید در یاد و ذکر آن حضرت، قلوب مؤمنان خاشع و فروتن باشد.



امام صادق علیه السّلام در دعای روز جمعه می فرمایند:

( اَللّهُمَّ اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلَیکَ بِقَلبٍ خاضِعٍ وَ اِلی وَلِیِّکَ بِبَدَنٍ خاشِعٍ وَ اِلَی لاَئِمَّة الرّاشِدینَ بِفُوءادٍ مُتَواضِعٍ.3)

(( پروردگار! به درستی که من به سوی تو با قلبی خاضع و به سوی ولیّ تو با بدنی فروتن و به سوی امام هدایت گر با قلبی متواضع، تقرّب می جویم.))



بدن مومن باید نسبت به آن حضرت خاشع باشد، یعنی اعضای بدن او باید در جهت خدمت و برپاداشتن امر آن حضرت باشد و اقرار داشته باشد که نزد ایشان فردی مستمند و حقیر است و عظمت و بزرگی، آنِ امام علیه السّلام بوده و باید در فعل و عمل و قلب خویش، در اطاعت و پیروی و خدمت به آن حضرت باشد.



همونطور که گفته شد امام صادق علیه السّلام در دعای روز جمعه می فرمایند:

( اَللّهُمَّ اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلَیکَ بِقَلبٍ خاضِعٍ وَ اِلی وَلِیِّکَ بِبَدَنٍ خاشِعٍ)

(( پروردگار! به درستی که من به سوی تو با قلبی خاضع و به سوی ولیّ تو با بدنی فروتن تقرّب می جویم.))







--------------------------------------------------------------------------------


1- سورۀ حدید آیۀ 16.

2- کافی ج2 ص496 ح2.

3- جمال الاسبوع ص230؛ بحار ج89 ص332 باب4 ح5.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم


تکلیف سی و پنجم عصر غیبت



تکلیف سی و پنجم



تکلیف دیگر محبّت به آن حضرت است؛ زیرا او یکی از اهل بیت معصوم پیامبر علیهم السّلام می باشد که محبّت و ارادت به آن ها بر مؤمنان واجب است و اجر رسالت و جزء ایمان و شرط قبولی اعمال به شمار می رود. اخبار و روایات متواتر بر این امر دلالت دارند که محبّت و ارادت به اهل بیت علیهم السّلام و از جمله امام زمان علیه السّلام تکلیف و وظیفۀ همۀ مؤمنان است.

انسان باید ولی نعمت خود را دوست داشته و به او محبّت نماید.

آن حضرت ولی نعمت مؤمنان است و اخبار و روایات بسیاری بر آن دلالت دارند. آن چه از خیر و برکت و آن چه از نعمت های الهی و انواع گوناگون لذّات و خواستنی های حلال و پاک به مؤمن می رسد، به برکت امام علیه السّلام و به واسطۀ اوست؛ بنابراین عقل بر وجوب محبّت و ارادت به آن حضرت حکم می کند و اصولاً طبایع و سرشت همه کس بر این حقیقت و معنا قرار گرفته است؛ یعنی آفرینش طبایع بدین گونه است که منعم و محسن خود را دوست داشته باشند. از طرفی، روایات بسیاری نیز وجود دارند که به طور اخصّ در خصوص لزوم محبّت به آن حضرت روایت شده اند و بر این معنا دلالت تام دارند.



(( قالَ اللهُ تعالی: یا مُحَمَّدُ، فَاِنّی اُحِبُّهُ، و اُحِبُّ مَن یُحِبُّهُ.1))

خداوند متعال به پیامبر خود می فرماید: ای محمّد! مهدی را دوست بدار، به درستی که من او را دوست می دارم و دوست می دارم هر کس که او را دوست می دارد.



((قالَ رسولُ الله وَصل الله علیه و آله و سلم: وَمَن اَحَبَّ اَن یَلقَی اللهَ وَ قَد کَمُلَ ایمانُهُ، وَ حَسُنَ اِسلامُهُ، فَلیَتَوَلَّ الحُجَّةَ صاحِبَ الزَّمانِ المُنتَظَرَ.2))

رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم می فرمودند: هر کس دوست دارد، در حالی که ایمان او کامل و اسلامش پسندیده است، خدا را ملاقات نماید، باید ولایت حجّت صاحب الزمان منتظَر را داشته باشد.






--------------------------------------------------------------------------------


1- بحار ج36 ص 223 باب40 ح21.

2- بحار ج 36 ص296 باب 41 ح 125.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم



تکلیف سی و ششم عصر غیبت



تکلیف سی و ششم



مؤمن باید آن حضرت را محبوب دیگران نموده و محبّت آنان را نسبت به او جلب کند.



(( قالَ الصادقُ علیه السّلام: رَحِمَ اللهُ عَبداً حَبَّبنا اِلَی النّاسِ وَ لَم یُبَغَّضنا اِلَیهِم. 1))

امام صادق علیه السّلام می فرمایند: خدا رحمت کند بنده ای را که ما را نزد مردم محبوب گرداند و در معرض دشمنی و کینه توزی آنان قرار ندهد.



((قالَ الصادقُ علیه السّلام: رَحِمَ اللهُ عَبداً اِجتَرَّ مَوَدَّةَ النّاسِ اِلَینا فَحَدَّثَهُم بِما یَعرِفُونَ و تَرَکَ ما یُنکِرُونَ.2))

امام صادق علیه السّلام می فرمایند: خدا رحمت کند بنده ای را که دوستی مردم را به سوی ما جلب نماید و با ایشان به آن چه می شناسند، سخن بگوید و آن چه را منکرند و درک نمی کنند، واگذارد.





--------------------------------------------------------------------------------


1- کافی ج8 ص229 باب8 ح293

2- الامالی ( صدوق رحمه الله) ص 99.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم

تکلیف سی و هفتم عصر غیبت


اظهار شوق و میل به لقا و دیدار آن حضرت، تکلیف مؤمن است

در دعاهای مخصوص امام زمان علیه السّلام، نظیر دعای ندبه،1. فرازهایی از کلام امام صادق علیه السّلام را می بینیم که بر این تکلیف، دلالت دارند.



(( عزیزٌ عَلَیَّ اَن اَرَی الخَلقَ وَ لا تُری وَ لا اَسمَعُ لَکَ حَسیساَ وَ لا نَجوی!.))

بر من گران است که خلق را ببینم و تو به دیده ام نیایی، و از تو نوایی و ندایی به گوشم نرسد.



((قالَ امیرُالمؤمنین علیه السّلام: هاه! وَ اَومی بِیَدِهِ اِلی صَدرِهِ شَوقاَ اِلی رُؤیَتِهِ.2))

امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمودند: هاه! و با دست به سینۀ خود اشاره نمودند و شوق خود را به دیدار آن حضرت (مهدی علیه السّلام) اظهار داشتند.


--------------------------------------------------------------------------------


1- این دعا در کتاب های معتبر دعا، قابل دسترس می باشد؛ مانند مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی، مکیال امکارم ج2 ص100-93.

2- مکیال المکارم ج1 ص115؛ بحار ج 51 ص115 باب2 ح14.

[safirashgh]

بسم الله الرحمن الرحیم



تکلیف سی و هشتم


دعا و درخواست دیدار حضرت مهدی علیه السّلام از خداوند متعال و خود آن حضرت، وظیفه و تکلیف دیگر مؤمن است.



او باید دعا کند، امام علیه السّلام، دیدار خویش را به او مرحمت نماید؛ البته با عافیت و ایمان؛ یعنی در حالی دیدار صورت گیرد که او کمال ایمان را داشته و از آن حضرت آسیبی به او نرسد و مورد انتقام ایشان قرار نگیرد.

این دیدار، هم در زمان ظهور حضرت مهدی علیه السّلام ممکن است و هم در زمان غیبت ایشان؛ بنابراین، دیدار آن حضرت در عصر غیبت و زمان حاضر که آن بزرگوار از دیدۀ مردم پنهان هستند، امری ممکن است و نباید مورد انکار قرار گیرد.

دیدار امام علیه السّلام چه در عصر ظهور و چه در عصر غیبت و چه در بیداری یا خواب، مطلوب است و باید آرزوی هر مؤمن بوده و آن را با جدّیت و اصرار، از خداوند متعال خواستار باشد و برای این مهم، به ویژه برای دیدار آن حضرت در عصر ظهور، دعا کند.



در دعای عهد1، که از امام صادق علیه السّلام روایت شده است، می خوانیم:

((اَللّهُمَّ أَرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیدَةَ وَ الغُرَّةَ الحَمیدةَ وَ اکحُل ناظِری بِنَظرَةٍ مِنّی اِلَیهِ.))

( بار خدایا! آن طلعت رشید و آن چهرۀ نازنین را به من بنما و دیده ام را به سرمۀ یک نگاه به او، روشن ساز). آمین.



در دعای دیگر2، آمده است:

(( اللّهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ أن تُرِیَنی وَلِیَّ اَمرِکَ ظاهِراً نافِذَ الاَمرِ))

( بار خدایا! از تو مسألت دارم که ولّی امرت را به من بنمایی در حالی که فرمانش نافذ باشد)



قالَ الصادقُ علیه السّلام:

((اِذا تَمَنّی اَحَدُکُمُ القائُمَ علیه السّلام، فَلیَتَمَنَّهُ فی عافِیَةٍ فَاِنَّ اللهَ بَعَثَ مُحَمَّداً رَحمَةً وَ یَبعَثُ القائِمَ نِقمَةً،3))

(امام صادق علیه السّلام می فرمایند: هر گاه یکی از شما آرزوی دیدار قائم علیه السّلام را داشته باشد، باید آرزو کند او را در عافیت دیدار نماید که همانا خداوند، محمّد صلّی الله علیه و آله و سلم را به عنوان رحمت مبعوث کرد و قائم را برای عقوبت مبعوث می کند.)



در دعای ندبه4، آمده است:

(( وَ اَرِهِ سَیِّدَهُ یا شَدیدَ القُوی))

( ای خدا و ای شدید القوی! آقای این بندۀ کوچک را به وی بنمایان)



و در دعای دیگر5، آمده:

(( وَاجعَلنا مِمَّن تَقِرُّ عَینُهُ بِرُؤیَتِهِ))

و ما را از کسانی قرار ده که دیده شان به دیدارش روشن می گردد.



قالَ الصادقُ علیه السّلام:

((مَن قَرأَ سُورَةَ بَنی اِسرائیلَ فی کُلِّ لَیلَةٍ جُمُعَةٍ لَم یَمُت حَتّی یُدرِکَ القائِمَ فَیَکُونَ مِن اَصحابِهِ6.))

(امام صادق علیه السّلام می فرمایند: هر کس سورۀ بنی اسرائیل را در هر شب جمعه بخواند، نمی میرد تا این که قائم را دریابد و از اصحابش شود.)



قالَ الصادقُ علیه السّلام:

((مَن قَرَأَ بَعدَ کُلَّ فَریضَةٍ هذا الدُّعائَ فَاِنَّهُ یَرَی الاِمامَ " م ح م د" اِبنَ الحَسَنِ عَلَیهِ وَ عَلی آبائِهِ السَّلامُ فِی الیَقظَةِ اَو فِی المَنام.7))

(امام صادق علیه السّلام می فرمایند: هر کس بعد از هر نماز واجب خود، این دعا را بخوادن پس همانا او، امام "م ح م د" پسر حسن عسکری علیه السّلام و علی آبائه السّلام را در بیداری یا خواب خواهد دید.)



مطلع این دعا این است:

(( بِسم اللهِ الرّحمنِ الرَّحیم اَللّهُمَّ بَلِّغ مَولانا صاحِبَ الزَّمانِ اَینَما کانَ وَ حَیثُما کانَ... .))







--------------------------------------------------------------------------------


1- بحار ج102 ص111 باب7 ح2؛ مصباح الکفعمی ص550.

2- بحار ج102 ص90.

3- کافی ج8 ص233 ح306.

4- این دعا در کتاب های معتبر دعا، قابل دسترس می باشد؛ مانند مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی، مکیال امکارم ج2 ص100-93.

5- مصباح المتهجد ص413.

6- بحار ج89 ص310 باب3 ح14.

7- بحار ج86 ص61 باب38 ح69.