نکاتی مهم برای بهترین برخورد با فرزندانمان ...

Entezar

با سلام و عرض ارادت خدمت همه ی دوستای خوب و عزیزم...
به عنایت خدای متعال چند وقتی هستش که دارم یه نیمچه تحقیقی در مورد کودکان میکنم و به یه سری نتایجی هم رسیدم.این 5 مورد رو گذاشتم برای علاقه مندان و والدینی که دوست دارن بچه هاشون رو طبق یک سری ارزش ها تربیت کنند.
ولی چون یه موضوع جدیدی هستش و مطمئن نیستم مورد حمایت قرار بگیره فعلا به همین قدر بسنده کردم.ولی کسایی که دوست داشتن در این مورد بیشتر اطلاع داشته باشن من با کمال افتخار در خدمتشون هستم.(فقط با گذاشتن نظر یا حمایت کمکم کنید)
تنبیه بدنی چیزهای اشتباهی را به کودکان می آموزد.با استفاده از نکات زیر میتوانید بهترین نوع برخورد را آموزش ببینید:
1.زمانی که یک فرد بزرگسال کودکی را کتک میزند بچه احساس عجز و نا امیدی میکند.این احساسات باعث میشودکه کودک افسرده و پرخاشگر شود.
به کودکان خود آموزش دهید که شما میخواهید آنها چگونه عمل کنند.چون کودکان اغلب نمیدانند چه کاری درست و چه کاری نادرست است.برای آموزش دادن به آنها صبور باشید.
2.زدن یک کودک حل مشکل را به او نمی آموزد.فقط به او می آموزد که احساس بدی نسبت بهخود داشته باشد و عزت نفس او پایین بیاید.عزت نفس پایین میتواند تا آخر عمر همراه کودک باشد.
مراقب آنچه که میگویید باشید.معنی کلمات میتواند به اندازه کتک زدن به آنها آسیب برساند.بنابراین خونسرد باشید.
3.تنبیه بدنی باعث میشود که بچه ها عصبانی و رنجیده خاطر شوند و احساس دشمنی کنند و بخواهند انتقام بگیرند.
با گفتگو به بچه هایتان بیامزید که آنها اشتباه کرده اند.تا زمانی که آنها کوچک هستند اطمینان حاصل کنید که آنها قوانین خانواده را میفهمند.این قوانین ایمنی.وقت خواب.وقت غذا خوردن و ...است.
4.تنبیه بدنی میتواند کودکان را درباره درست و غلط به اشتباه بیندازد.
به کودکان خود یاد بدهید که روش های غیر مضر برای بیان احساسات خود به کار گیرند.سپس احساسات آنها را بپذیرید و به آنها نشان دهید که میفهمید و مراقب هستید.
5.وقتی شما کودک را تنبیه میکنید به این معناست که کار شما درست است و حق با شماست.این رفتار سبب میشود که کودک از بزرگسالش تقلید کند و در آینده هم به دیگران صدمه بزند.
موفق باشید.

Entezar

معمولا اولین سفر با کوچولو‌ها جالب و در عین حال نگران‌کننده است. والدین جوان معمولا تجربه سفر با یک نوزاد، شیرخوار یا کودک را نداشته‌اند و در مورد نحوه آغاز سفر، مکان سفر و چگونگی مراقبت از فرزندشان سوالاتی دارند. اگر شما هم امسال اولین سالی است که ۳ نفری می‌خواهید به مسافرت بروید، این مطلب را بخوانید.

چمدان‌ها را ببندید!

به اندازه کافی باید برای فرزندتان لباس بردارید زیرا کوچولو‌ها زیاد لباس کثیف می‌کنند و اگر به اندازه لباس برندارید، مرتب مجبورید طی سفر لباس‌های او را بشویید و خشک کنید. بهتر است لباس‌هایی که برمی‌دارید نخی باشند، راحت شسته شوند، لک نگیرند و نیازی به اتو نداشته باشند. لباس گرم را فراموش نکنید چون ممکن است شب‌ هنگام هوا سرد شود. اگر هوا گرم است و کوچولوی شما دختر، دنبال تی‌شرت‌های آستین کوتاه یا بندی نباشید، زیرا آفتاب می‌تواند دست‌ها و سرشانه‌های او را بسوزاند. لباس‌های خنک ولی آستین‌دار بردارید و برای این‌که عکس‌های زیبایی داشته باشید، لباس‌هایی را انتخاب کنید که با هر لباس دیگری بیاید تا اگر مثلا دامن یا شلوار کوچولوی شما کثیف شد، بتوانید به سرعت آن را عوض کنید و نیازی به تعویض تمام لباس‌ها نباشد. داخل چمدان فرزندتان یک پتو و بالش کوچک و تمام داروهای مورد نیاز او را هم بگذارید. کلاه لبه‌دار اگر تابستان است و کلاه پشمی اگر هنوز هوا خنک است، عینک آفتابی، کرم ضدآفتاب، پوشک، کرم سوختگی، کرم مرطوب‌کننده و کفش‌های او را هم از قلم نیندازید.

راحتی او را مهیا کنید

اگر برای چند هفته به مسافرت می‌روید و فرزند شما هنوز اهل زیاد خوابیدن است، حتما آغوشی یا کالسکه او را بردارید. شیرخواران در حالت دراز کشیده راحت‌تر هستند و در ضمن، بودن در کالسکه آن‌ها را در برابر آفتاب و باد و باران محافظت می‌کند. حتی می‌توانید از کالسکه به جای تخت او در شب استفاده کنید به شرط آن‌که کالسکه او قابلیت حالت خوابیده را داشته باشد. برای داخل ماشین نیز نباید صندلی مخصوص کودک را فراموش کرد. اگر به ساحل دریا می‌روید و قصد شنا دارید، لاستیک بادی او را هم همراه ببرید تا کمی در آب بازی کند.

اگر با قطار سفر می‌کنید‍

قطار در مقایسه با اتومبیل وسیله راحت‌تری است. اگر کودک شما کمتر از ۳ ماه دارد، حتما در روز سفر کنید اما اگر بزرگ‌تر است شب را برای سفر انتخاب کنید. کابینی که انتخاب می‌کنید بهتر است در بخش غیرسیگاری‌ها و کاملا خانوادگی و حتی دربست باشد. فرزندتان را روی صندلی طرف راهرو بنشانید و از نشاندن او کنار پنجره خودداری کنید. اگر هوا سرد است، خوب او را بپوشانید و از لباس‌هایی استفاده کنید که زیپ یا دکمه ‌دارند و راحت قابل باز و بسته‌شدن هستند. جوراب و کفش هم حتما پای او کنید اما اگر هوا گرم است، می‌توانید برایش از لباس راحتی استفاده کنید.

اگر با هواپیما سفر می‌کنید

از یک ماهگی به جز در شرایط خاص که پزشک صلاح بداند، فرزند شما می‌تواند سوار هواپیما شود. حتما سریع جا رزرو کنید تا صندلی‌های جلوی هواپیما نصیب‌تان شود. جلوی هواپیما فضای بیشتری دارد و شما راحت‌تر هستید. ترجیحا می‌توانید ساعت‌های شب را انتخاب کنید تا فرزندتان راحت بخوابد. هر چند وقت یکبار به فرزندتان شیر یا آب بدهید تا به دلیل خشکی هوای داخل کابین آب بدنش کم نشود. از قطره استریل چشمی هم استفاده کنید تا دچار خشکی و سوزش چشم نشود. فراموش نکنید در ارتفاعات، فرزندتان دچار گرفتگی گوش می‌شود که دردناک است. برای از بین بردن این حالت به او مقداری شیر یا آب بدهید. اگر فرزندتان کمتر از ۲ سال دارد، او را در بغل نگه دارید و کمربند ایمنی مخصوص را ببندید.

اگر با اتومبیل سفر می‌کنید

بهتر است روز و ساعتی را برای سفر انتخاب کنید که خیابان‌ها ترافیک نباشد. اگر در تابستان می‌خواهید به سفر بروید ۴ صبح بهترین زمان برای حرکت است. اگر ظهر حرکت کنید گرما ناراحت‌کننده می‌شود. تهویه اتومبیل را همیشه روی درجه کم تنظیم کنید تا هوای داخل اتاق خشک نشود. از آنجا که بدن نوزادان نمی‌تواند دما را تنظیم کند، در دمای خیلی شدید مخصوصا در تابستان دچار کم‌آبی می‌شوند. هر نیم ساعت به آن‌ها شیر بدهید و لباس سبک و خشکی به تن‌شان کنید. اگر هوا خیلی گرم بود، می‌توانید درجه کولر ماشین را تنظیم کنید اما اگر کولر ندارید، می‌توانید دستمالی را نم‌دار کرده و به صورت و دست و پای او بمالید ولی در صورت خنك بودن هوا به اندازه کافی لباس به او بپوشانید و مخصوصا شب هنگام پتو را فراموش نکنید. جوراب‌ها را هم از پای فرزندتان درنیاورید چون پا‌ها خیلی سریع سرد می‌شوند و باعث می‌شوند کودک‌تان سرما بخورد.

نکته بسیار مهم دیگر این‌که اگر هوا آفتابی و گرم است هرگز کودک‌تان را تنها در اتومبیل با شیشه‌های بسته‌‌ رها نکنید و اگر فرزندتان دچار خواب‌آلودگی، تب، اسهال و استفراغ شد حتما به اورژانس مراجعه کنید.

اگر به خارج از کشور سفر می‌کنید!

اگر قصد سفر به خارج از کشور را دارید، فراموش نکنید نام فرزندتان را در پاسپورت خود اضافه کنید. پیش از حرکت هتل را رزرو کنید تا بچه به بغل مجبور نباشید دنبال مکان استقرار بگردید. حتما اعلام کنید که کودکی همراه شماست تا هر آنچه لازم است مانند تخت اضافه، صندلی غذا و... آماده باشد. پیش از عزیمت نیز به متخصص اطفال مراجعه کنید تا در صورت لزوم، واکسن مربوطه تجویز شود و پزشک به شما بگوید لازم است چه داروهایی همراه داشته باشید.

وقتی به محل رسیدید

وقتی به محل رسیدید می‌توانید از اقامت خود لذت ببرید اما به این نکات هم توجه کنید:

۱- در فصل تابستان بیش از یک ساعت فرزندتان را در معرض نور آفتاب قرار ندهید. پوست کودکان تحمل گرما و آفتاب شدید را ندارد و خیلی سریع می‌سوزد. حتما سر او کلاه لبه‌دار بگذارید یا چتر همراه‌تان باشد. ساعاتی را برای گردش انتخاب کنید که هوا خیلی گرم نیست. مثلا قبل از ۱۱ صبح و بعد از ۵ بعدازظهر به گردش بروید. کرم ضدآفتاب را هم فراموش نکنید.

۲- شنا کردن یا رفتن در آب دریا برای کودکان زیر یک سال ممنوع است. باد، گرما، سروصدا و... می‌تواند سبب ترس آن‌ها شود.

۳- اگر به روستا یا جنگل می‌روید، مراقب حیوانات گزنده که داخل علف‌ها هستند، باشید. پاپوش مناسبی پای او کنید و اگر احساس کردید دچار گزیدگی شده و مرتبا خود را می‌خاراند به اورژانس مراجعه کنید.

۴- اگر به کوه می‌روید باید بدانید هر چه بالا‌تر می‌روید هوا رقیق‌تر و تنفس سریع‌تر می‌شود و قلب شما تند‌تر می‌زند. بنابراین ممکن است دچار سردرد، حالت تهوع و مشکلات خواب شوید. اگر کودکی همراه شماست از ۱۵۰۰ متر بالا‌تر نروید.

۵- اگر به خارج سفر می‌کنید، جابه‌جایی ساعت‌ها می‌تواند ناراحت‌کننده باشد. تا حد امكان فرزند خود را در معرض نور طبیعی قرار دهید تا ساعات در روز سریع‌تر تنظیم شود. بعد از چند روز فرزندتان کاملا به وضعیت جدید عادت می‌کند.

Entezar

چیدن اتاق کودک، شاید یکی از لذت‌بخش‌ترین بخش‌ها در دکوراسیون یک خانه است. استفاده از رنگ‌ها و طرح‌های شاد، عروسک‌ها و شخصیت‌های کارتونی باعث می‌شود این کار برای والدین جذاب شود، اما نکته مهم این است که دکوراسیون، به‌خصوص دکوراسیون اتاق کودک، نکاتی بسیار کاربردی و ظریف دارد که باید به آن‌ها نیز توجه شود.

یکی از مهم‌ترین بخش‌های دکوراسیون اتاق کودک، توجه به جنس، رنگ و اندازه پرده در این اتاق است. علت اهمیت این موضوع نیز علاوه‌بر سلامت جسم و روان کودک، میزان نوری است که هر کودک لازم است برای سلامتی و رشد، در این سنین دریافت کند.

اولین و مهم‌ترین نکته در مورد دکوراسیون اتاق کودک این است که پرده اتاق كودك، به‌دلیل رعایت مسایل بهداشتی، باید قابل شست‌وشو، شاد و متنوع و تهیه شده از الیاف طبیعی باشد. اگر اتاق فرزندتان، پنجره‌های کوتاه یا نیمه ‌دارد، پرده آن را بلند انتخاب نکنید؛ چون کنجکاوی کودکانه، او را به سوی پرده می‌کشاند و خطر سقوط چوب پرده وجود دارد.

نور مستقیم و درخشان، گرچه فایده‌های بسیاری دارد، اما استفاده مداوم و همیشگی آن به شکلی که غیرقابل تنظیم باشد نیز مناسب نیست. برای تلطیف نور خورشید در روز، از پرده‌های نازكی كه نور را از خود عبور داده، اما از تندی آن می‌كاهند، استفاده کنید.

قرمز، آبی، زرد و هر رنگ شاد دیگری، رنگ کودکان است؛ البته در استفاده از این رنگ‌ها هم باید اصولی را رعایت کرد. از رنگ قرمز خالص، برای پرده اتاق کودک‌تان استفاده نکنید؛ چون رنگی تحریک‌کننده و حساسیت‌برانگیز است و ممکن است موجب پرخاشگری کودکان و فعالیت بیش از اندازه آن‌ها ‌شود.

پرده اتاق كودك بهتر است از رنگ آبی با تلفیق زرد یا سبز باشد؛ چون بازتاب این رنگ‌ها، به‌خصوص موقع خواب، آرامش خوبی را به مغز كودك شما می‌رساند.

در تلفیق این رنگ‌ها، به این نکته توجه کنید که بهتر است از رنگ‌های روشن استفاده کنید.

یک سر سوزن خلاقیت

میهمانی عروسک‌ها، روی پرده

با داشتن کمی خلاقیت، می‌توانید یک پرده طرح‌دار مناسب اتاق کودک‌تان درست کنید. اگر بخشی از پارچه روتختی کودک، باقی مانده است، طرح‌های روی آن را ببُرید. بهتر است برای اتاق کودک یک تا شش ساله، این طرح‌ها، عروسکی باشند. سپس طرح‌ها را با استفاده از چسب پارچه (زانفیکس)، روی پرده بچسبانید و پرده را اتو کنید. به این ترتیب، پرده‌ای طرح‌دار و هماهنگ با طرح روتختی اتاق کودک خواهید داشت.

یک تجربه

پشت پرده؛ امپراتوری کودکانه

چه بخواهید و چه نخواهید، همین که کودک‌تان بتواند راه برود، در فاصله بین پرده تا پنجره، یک امپراتوری تاسیس می‌کند. حالا، دو راه بیش‌تر ندارید. اول این‌که ابتدا با منطق، بعد با کلافگی و در نهایت، با عصبانیت، به او بفهمانید که پشت پرده، جای بازی نیست و راه دوم که به نظر مسالمت‌آمیزتر می‌آید، این است که پرده‌ای مناسب، برای این قلمرو و امپراتوری، درست کنید. بهترین راه برای حل کردن این مساله، استفاده از پرده‌های نازک است تا هم راحت‌تر حرکت کنند و هم نور بیش‌تری به داخل اتاق کودک وارد شود.

Entezar

دختر کوچولو، هفت، هشت ساله به نظر می‌رسید و از همان نیم‌ساعتی که توی موبایل‌فروشی، کنار من ایستاده بود، پیدا بود که هیچ وقت در زندگی‌اش، «نه» نشنیده؛ چون آن‌قدر برای خریدن یک تلفن مد روزتر، گریه کرد که کم مانده بود آقای فروشنده، گلکسی را دودستی تقدیم کند تا شاید این جوی روان اشک‌هایش خشک شود. مادرش که هم معذب شده بود، هم کلافه، در پاسخ به نگاه کمی متعجب من گفت: «با این‌که هر دقیقه، یک هوس تازه می‌کنه، ولی من طاقت ندارم بهش نه بگم. آخه من همین یک بچه رو دارم. بعضی وقتا هم نگران می‌شم نکنه دارم لوسش می‌کنم؟!»

بچه‌ها، به‌خصوص پرتوقع‌ترها، از شنیدن کلمه نه که راحت و سریع، از دهان والدین خارج می‌شود و تکلیف را یک‌سره می‌کند، بیزارند و برای خواسته‌های رنگارنگ‌شان، تنها انتظار شنیدن یک بله جادویی را دارند. با این حال، گاهی پدر و مادر، در اجابت خواسته‌های فرزندشان، دچار تردید می‌شوند، چون نمی‌دانند آیا او می‌تواند مسوولیت داشتن آن‌چه را درخواست کرده، به‌عهده بگیرد یا درباره چگونگی استفاده صحیح از آن، آگاهی دارد.

بخریم یا نخریم؟

اگر قرار است برای کودک، وسیله‌ای خاص مثل رایانه و لپ‌تاپ شخصی، تلفن همراه شخصی و...، تهیه شود، بهتر است برای این کار، دلیل قانع‌کننده‌ای وجود داشته باشد یا نیاز به خرید آن از سوی والدین، احساس شود. خریدن وسایل غیرضروری، به صرف این‌که «بچه‌های مردم هم دارند» یا «بچه من دوست داره وسایلش رو مد باشه»، چندان درست نیست. خرید این وسایل، در صورت تمایل پدر و مادر، باید با گذاشتن قانون‌ها و محدودیت‌ها همراه باشد و نظارت و کنترل والدین، حتما در مورد آن‌ها اعمال شود.

چه کنیم که «وجدان‌درد» نگیریم

همه پدرها و مادرها دوست دارند تا آن‌جا که ممکن است، خواسته کودک‌شان را برآورده کنند، اما باید بدانند که این تقاضاها، چه‌قدر منطقی و قابل تامل هستند. وقتی فرزندتان، خواسته‌ای از شما دارد، به شرایط خانواده خودتان فکر کنید و ببینید خرید این وسیله خاص، چه اثرات مثبت یا منفی، برای شما و فرزندتان دارد. سپس، با جمع‌بندی این موارد، تصمیم‌گیری کنید.

گول نخورید

«تو، پدر یا مادر خوبی نیستی. من رو دوست نداری. پدر و مادر دوستم رو ببین. تا لب تر می‌کنه، هر چیزی که می‌خواد، براش آماده می‌کنن». این‌ها نمونه‌ای از بازی‌های کلامی کودکانه است که هدف‌شان، گول زدن شماست! بچه‌ها می‌خواهند شما را دچار احساس گناه کنند تا به خواسته‌هایشان برسند. وقتی خواسته‌های بچه‌ها برآورده نمی‌شود، سراغ این حرف‌ها می‌روند و پدر و مادر را از نظر احساس و میزان محبت‌شان، زیر سوال می‌برند. بهترین راه این است که شما، پای اصول خود بایستید و یک نه قاطعانه بگویید؛ زیرا صلاح کودک خود را بهتر از هر کس دیگر، حتی خود او می‌دانید.

Entezar

بیش‌تر کودکان، با طرح سوال‌های غیرمنتظره درباره‌ موضوعات مختلفی از جمله خدا، موجب شگفتی بزرگسالان می‌شوند. مشکل بسیاری از کودکان، این است که والدین‌شان، انرژی آن‌ها را صرف همه چیز، از کلاس‌های هنری و ورزشی گرفته تا رایانه می‌کنند، اما از درس ایمان غافل‌اند. آن‌ها فراموش می‌کنند که آن‌چه می‌گویند و عمل می‌کنند یا نمی‌گویند و عمل می‌کنند، تاثیر ماندگاری بر کودک می‌گذارد.

چه‌طور به زندگی کودکان رنگ معنویت بزنیم؟

بهترین راه ارتقای زندگی معنوی کودکان، راحت و آشکار حرف زدن درباره خداست. اصل کلی که بیش‌تر کارشناسان آن را تایید می‌کنند، این است که بگذارید بچه‌ها، گفت‌وگو را هدایت کنند و بعد، با سوال کردن شما، موضوع را پی‌گیری کنید.

حرف زدن درباره خدا، به این دلیل بااهمیت است که می‌تواند بهترین راه برآوردن مهم‌ترین نیازهای کودکان باشد؛ زیرا کودکان، بیش از بزرگسالان، خود و اطرافیان‌شان را به تکیه‌گاه قوی و مهربانی نیازمند می‌دانند که قادر است همه آرزوهای آن‌ها را برآورده کند. فایده دیگر صحبت کردن درباره خدا، این است که همه چیز را در دنیا توضیح می‌دهد، زیبایی طبیعت، تولد نوزاد یا مرگ یک دوست که با این توضیح- مرتبط کردن رویدادهای طبیعی به خدا- نوعی احساس شگفتی نیز همراه است؛ زیرا روح کودک، دنبال عجایب و اسرار می‌گردد و زمانی که برای پرسش‌های کلیدی خود، پاسخی منطقی می‌یابد، احساس آرامش می‌کند. گرچه کودکان نوپا، كوچك‌تر از آن هستند که مفاهیم مبهم معنوی را درک کنند، اما آن‌قدر بچه نیستند که نتوانند کلماتی را درباره خدا یاد بگیرند.

طعم حضور خدا را به کودک بچشانیم

این سوال غلط است که: «چه‌طور کودکم را وادار کنم به خدا اعتقاد پیدا کند؟» پرسش صحیح این است که: «چه‌طور به او نشان دهم که خدا، در زندگی‌اش حضور دارد؟»

حدود سه یا چهار سالگی، بچه‌ها، نام خداوند را یاد می‌گیرند. کودک، ابتدا، دنبال قوی‌ترین فرد است و چون از نوزادی، مادر، نیازهایش را رفع کرده، می‌پندارد که مادر، محکم‌ترین تکیه‌گاه است، ولی خیلی زود می‌فهمد که مادر، از خیلی چیزها می‌ترسد و چون پدر از آن‌ها نمی‌ترسد، پدر را تکیه‌گاه و قوی‌ترین آدم می‌یابد، ولی پدر هم از بعضی چیزها می‌ترسد. در این زمان است که از ما می‌پرسد: «چه کسی قوی‌ترین است؟» به او می‌گوییم: «خدا». این خدا کجاست؟ به او می‌گوییم: «بزرگ‌تر که شدی، برایت می‌گویم.» چون کودک سه، چهار ساله، در مرحله تفکر ابتدایی است، فقط آن‌چه را می‌بیند، قبول دارد. بنابراین نمی‌توان به او گفت: «خدا نادیدنی است و همه جا هست.»

خدای دوست داشتنی 5 سالگی

در فاصله سنی سه تا پنج سالگی، کودکان، خدا را شبیه انسانی می‌دانند که به آن‌ها اتومبیل یا اسباب‌بازی می‌دهد و مراقب همه چیز است؛ موجودی دوست‌داشتنی. چنین برداشتی، به چنین پرسش‌هایی می‌انجامد: «آیا خدا می‌خوابد؟ خدا برای تعطیلات کجا می‌رود؟ خدا کجا زندگی می‌کند؟» اگر به او بگویید: «اگر بدرفتاری کنی، خدا عصبانی می‌شود»، او، پدری عصبانی را مجسم می‌کند که آماده است برای جزیی‌ترین تخطی، او را تنبیه کند. به‌تدریج که بزرگ‌تر شد، باید خدا را به او چنان معرفی کنیم که بچه‌ها، از او خوش‌شان بیاید. از لطف و کرم خدا، مهربانی، قدرت خدا، بخشش و زیبایی‌دوستی او می‌گوییم. درباره بهشتی که به نیکوکاران وعده داده، سخن می‌گوییم و اگر ضرورت خاصی پیش آمد، درباره جهنم به زبانی ساده برایش توضیح می دهیم.

Entezar

چند روزی، به بازگشایی مدارس، باقی مانده و دانش‏آموزان به‌خصوص کلاس اولی‌ها و والدین‏شان، در تب‌وتاب خرید مدرسه هستند. شاید خرید کردن، کار چندان سختی نباشد، اما خرید کردن برای مدرسه که دانش ‏آموزان، ساعات زیادی از عمر خود را در آن به سر می‏برند، از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است. سلامت دانش‏ آموزان، فقط در گروی کیف و کفش و لوازم‏ التحریر نیست. در این پرونده، سعی کرده‏ ایم به نکات مهمی که در سلامت دانش ‏آموزان به خصوص کلاس اولی‌ها نقش دارند، بپردازیم. با ما همراه باشید.

کیف و کوله‏ پشتی

متاسفانه، در سال‌های اخیر، کیف دانش‌آموزان، سنگین‌تر از توان آن‌هاست یا دانش‌آموز، کتاب‌هایی را داخل کیفش می‌گذارد و به مدرسه می‌برد که در برنامه درسی روزانه‌اش نیامده است. یکی از نکاتی که باید به دانش‌آموزان آموزش داد، این است که فقط کتاب‌ها و وسایل مورد نیاز همان روز را با خود به مدرسه ببرند و از سنگین کردن کیف خودداری کنند.

امروزه، حتی بچه‌های دبستانی هم علاقه دارند از کیف‌های بسیار بزرگ یا حتی سامسونت استفاده کنند، در حالی که استفاده از کوله‌پشتی، برتری بیش‌تری نسبت به سایر کیف‏ها، حتی کیف‌های تک‌بند که بندشان فقط روی یک شانه قرار می‌گیرند، دارد. این کیف‌ها، به‌خصوص وقتی سنگین هستند، بیومکانیک ستون فقرات را به هم زده و باعث ایجاد دردهایی در ناحیه گردن می‏شوند.

توصیه ما این است که:

دانش‌آموزان، از کوله‌پشتی استفاده کرده و هر دو بند آن را روی شانه بیندازند.
کوله باید در مرکز کمر قرار گرفته و خیلی آویزان نباشد. پس، بهتر است بندها کوتاه باشد تا بیش‌تر، ناحیه پشت را بپوشاند.
طول کوله نباید بیش‌تر از دوسوم ناحیه انتهای گردن تا ستون فقرات خاجی باشد.
پایین آوردن بیش از حد کوله‌پشتی در ناحیه پشت، باعث ایجاد گودی کمر و بیرون‌زدگی شکم می‌شود. این حالت، فشار زیادی را به ستون فقرات وارد می‌کند.
هر چه کوله، حجم کم‌تری داشته باشد، مناسب‌تر است.
از نظر وزن، کوله باید کم‌تر از 15 تا 20 درصد وزن دانش‌آموز باشد.

کوله‏پشتی‏هایی را انتخاب کنید که جنس محکمی داشته و به‏راحتی، قابل شست‌وشو باشند. کیف‏ها، منبع خوبی از میکروب‏ها و قارچ‏ها هستند. بنابراین هر چه‌قدر هم که دانش‏آموز، نظافتش را رعایت کند، با دست زدن به کیفش که ممکن است بارها به زمین افتاده باشد، در معرض آلودگی قرار می‌گیرد. بهتر است همراه با لباس مدرسه، کیف را هم با درجه حرارت بالا بشویید.

از کودک‌تان بخواهید کوله‌اش را به‌طور یکطرفه نینداخته و از هر دو بندش استفاده کند و هنگام ایستادن در صف کلاس و اجرای برنامه صبحگاهی نیز کیف خود را روی زمین بگذارد.

کفش و کتانی

متاسفانه، بسیاری ازکودکان و نوجوانان، به‌دلیل مدهای غیرمتعارف، کفش‌هایی را انتخاب می‌کنند که یک تا دو سایز، بزرگ‌تر از پای‌شان است. این کار باعث می‌شود پا، داخل کفش، ثبات نداشته باشد و عضلات اضافه‌تری در اندام تحتانی سعی کنند پا را در کفش نگه دارند.

توصیه ما این است که:

کفش، کاملا اندازه بوده و بزرگ‌تر یا کوچک‌تر از پا نباشد.

کفشی را انتخاب کنید که در طول روز و پیاده‌روی فراوان در مدرسه، پاها را آزرده نکند.

کفی کفش، تخت نباشد و حدود سه سانتی‌متر پاشنه داشته باشد. کفش‌های بدون پاشنه و کفش‌های پاشنه‌بلند، به زانو و کمر آسیب می‌رسانند.

کفی کفش باید قابلیت ارتجاعی مناسبی داشته و قوس داخلی کفش به نحوی طراحی شده باشد که قوس داخلی پا را بپوشاند. در واقع، وقتی داخل کفش دست می‌کشید، باید در ناحیه قوس پا، یک برآمدگی وجود داشته باشد.

یک نکته

شروع تغذیه درست از قبل از مدرسه رفتن

یکی از نکاتی که باید در مورد دانش‌آموزان، مورد توجه قرار گیرد، در نظر گرفتن میان‌وعده‌های مناسب است. میان‌وعده‌ها باید مطابق ذائقه و سلیقه دانش‌آموزان تهیه شوند، اما بسیاری از موادغذایی، در عین حال که می‌توانند مفید باشند، با ذائقه کودکان و دانش‌آموزان، به‌خصوص در مقطع دبستان، منطبق نیستند. در نتیجه، مصرف نشده و گاهی، دور ریخته می‌شوند. حال آن‌که والدین فکر می‌کنند فرزندشان، میان‌وعده موردنظر را خورده است. از نظر ما، بهترین میان‌وعده، میوه، برخی سبزی‏ها و خشکبار است. گاهی اوقات می‌توان با بسته‌بندی‌های خوب و مناسب، یک ماده غذایی ساده اما مغذی را برای دانش‌آموزان، جذاب جلوه داد و آن‌ها را به خوردن ترغیب کرد. متاسفانه، بسیاری از تنقلات و خوراکی‌های موردعلاقه دانش‌آموزان که ارزش غذایی خاصی هم ندارند، با بسته‌بندی‌های جذاب عرضه می‌شوند. اگر والدین بتوانند انواع مغزها، میوه‌ها و... را در بسته‌بندی‌های زیبا قرار داده و به کودک‌شان بدهند، آن‌ها را از خرید چیپس و پفک دور می‌کنند.

امروزه، بسته‌بندی‌های زیبا و راحتی وجود دارد که می‌توان به‌راحتی، موادغذایی مانند میوه‌های خردشده، لقمه‌های مختلف غذایی و... را داخل آن‌ها قرار داده و درشان را بست. هم‌چنین بهتر است تهیه بسته‌های غذایی سبک برای مدرسه، توسط مربیان، فرهنگ‌سازی شود تا بچه‌ها، از آوردن آن‌ها، خجالت نکشند.

بسیاری از کودکان، به‌خصوص کلاس‌اولی‌ها، ممکن است بدغذا بوده، صبحانه نخورند یا به خوردن بی‏وقت و هرازگاهی عادت کرده باشند. توصیه می‏کنم قبل از شروع مدرسه، روی تغذیه این کودکان کار کرده و آن‌ها را به خوردن صبحانه، مجاب کنید.

محیط کلاس

کلاس درس باید به‌گونه‌ای باشد که از نظر نور،‌ زیبایی، جریان هوا و...، کاملا استاندارد باشد تا وقتی دانش‌آموز، حدود شش تا هفت ساعت از روز را در آن می‌گذراند، خسته نشده و حس خوبی داشته باشد. متاسفانه، بسیاری از کلاس‌های ما، به نحوی طراحی شده‌اند که وقتی وارد‌ آن‌ها می‌شوید، بوی نامطبوع کلاس، شما را آزرده خواهد کرد.

نحوه چیدمان صندلی، جلوی تخته، باید طوری باشد که دانش‌آموزان، روبه‌روی آن قرار بگیرند و مستقیم به تخته نگاه کنند، اما فقط صندلی‌هایی که در مرکز کلاس قرار گرفته‌اند، این ویژگی را دارند و سایر دانش‌آموزان، در دو طرف کلاس، مجبورند در طولانی‌مدت، گردن‌شان را بچرخانند و به تخته نگاه کنند.

توصیه ما این است که:

معلم، هنگام درس دادن در کلاس، در نقطه‌ای بایستد که دانش‌آموزان مجبور نباشند دایم، گردن‌شان را بچرخانند تا او را پیدا کنند. بنابراین ایستادن و صحبت کردن معلم در انتهای کلاس، به هیچ‌وجه، درست نیست.

کلاس‌های درس باید طوری طراحی شوند که بتوان صندلی‌ها را دایره‌وار، جلوی تخته چید تا همه دانش‌آموزان بتوانند با دید مستقیم و بدون چرخاندن گردن، تخته را نگاه کنند.

صندلی‌ها باید 1/5تا سه متر از تخته‌سیاه فاصله داشته باشند. متاسفانه، در بسیاری از مدارس، به دلیل کوچکی کلاس درس و تعداد زیاد دانش‌آموزان، این استاندارد رعایت نمی‌شود و دانش‌آموزان صندلی‌های جلو، بیش از حد، به تخته‌سیاه، نزدیک و دانش‌آموزان صندلی‌های عقب، بیش از حد، از تخته، دور هستند.

میز تحریر

میزهای تحریر در مدارس، اغلب فاقد استانداردهای لازم هستند، اما اگر قصد دارید برای منزل‌تان، یک میز تحریر بخرید، بدانید که میز تحریر باید به صورتی باشد که:

توصیه ما این است که:

وقتی دست‌تان را روی آن می‌گذارید، ساعد و بازو، با هم، یک زاویه 90 درجه بسازند.

کف پاها باید روی زیرپایی قرار بگیرند تا زانوها، کمی بالاتر از سطح ران باشند.

پشتی صندلی باید زاویه‌ای بین 100 تا 110 درجه داشته باشد. بنابراین دانش‌آموز نباید بیش از این میزان، به جلو یا عقب، خم شود.

گودی ستون‌فقرات باید با یک بالش کوچک پوشیده شود.

دانش‌آموز نباید برای مدت طولانی، پشت میز بنشیند؛ بلکه باید هر نیم‌ساعت، بلند شده و کششی به ناحیه ستون فقراتش بدهد و دوباره پشت میز بنشیند.

منبع نور نباید از پشت سر تابیده شود. چراغ مطالعه باید در سمت چپ و جلوی دانش‌آموز قرار بگیرد. نور چراغ نباید به اندازه‌ای باشد که چشم‌ها را اذیت کند.

بهتر است گردن، به سمت جلو خم نشود و کودکان، به شکل قوز کرده، پشت میز قرار نگیرند. در حال حاضر، سطوح شیب‌داری مخصوص مطالعه، در بازار وجود دارد که دانش‌آموزان می‌توانند آن‌ها را تهیه کرده و کتاب‌شان را روی این سطوح قرار دهند تا در عین حال که گردن و ستون فقراتشان صاف است، کتاب‌شان را هم بخوانند.

با لکنت زبان کودک، چه کنیم؟

بسیاری از کودکان، هنگام ورود به مدرسه، دچار لکنت زبان هستند. لکنت زبان‌هایی که جزو روند طبیعی کلام هستند، از حدود 2/5 سالگی شروع شده و تقریبا تا پنج سالگی طول می‌کشند و معمولا بدون درمان هم بهبود پیدا می‌کنند. بعضی از لکنت زبان‌های طبیعی، به دلیل اضطرابی مانند تولد یک کودک دیگر، جابه‌جایی خانه، از دست دادن دوستان و...، شدت پیدا می‌کنند؛ البته باید بدانید که استرس، ایجادکننده لکنت نیست، بلکه لکنتی را که خاموش بوده، شعله‌ور می‌کند. لکنت زبان، معمولا خودبه‌خود، بهبود پیدا می‌کند. فقط کافی است استرس‌ها را کنترل کرده، با کودک، شمرده و به‌آرامی صحبت کنید و او را هنگام حرف زدن، دچار استرس نکنید. به کودک، زمان بدهید تا با محیط مدرسه آشنا شود؛ زیرا استرس ورود به مدرسه هم لکنت را تشدید می‌کند، اما اگر بعد از مدت زیادی، لکنت، هم‌چنان پابرجا بود، به‌طوری که کودک را از پاسخگویی به درس‌ها بازمی‌داشت، حتما با یک گفتاردرمان مشورت کنید.

یک نکته

اضطراب والدین کلاس اولی ها از جدایی فرزندشان

وارد شدن کودکان به هر محیط جدیدی، آن‌ها را دچار استرس و اضطراب می‌کند. گروهی از این کودکان، کسانی هستند که هیچ مشکلی ندارند و به‌صورت طبیعی و نرمال، تحت تاثیر محیط جدید مدرسه قرار می‏گیرند. این کودکان ممکن است کمی در انطباق اولیه با محیط جدید، دچار مشکل شوند، اما پس از مدت کوتاهی که معمولا کم‌تر از یک ماه است، با اطمینان گرفتن از والدین و سیستم تشویقی از سوی مربیان مدرسه، با محیط جدید منطبق شده و مشکل‌شان حل می‌شود.

گروه دیگر، کودکانی هستند که شدت علایم‌شان زیاد بوده و به‌راحتی برطرف نمی‌شود. در این صورت، شدت علایم، بیمارگونه تلقی می‌شود؛ مثلا کودک در اثر استرس زیاد، دچار علایم گوارشی متعددی می‌شود که مداخله پزشک نیز ضروری است. این کودکان، حتی قبل از پایان یک ماه، باید توسط روان‌پزشک کودک، بررسی شوند تا درمان‌های لازم، در موردشان انجام شود.

گروه سوم، کودکانی هستند که شدت علایم استرسی‏شان زیاد نیست، اما طولانی‌مدت، با آن درگیرند. مثلا می‌بینید دو ماه از شروع مدرسه گذشته، اما کودک، هم‌چنان هنگام جداشدن از والدینش، بی‌قراری می‌کند. این کودکان هم باید تحت بررسی روان‌پزشک اطفال قرار بگیرند تا علت مشکل‌شان، تشخیص داده شده و درمان شود.

مشکل بعضی از کودکان هم جدا شدن از مادرشان است. توصیه می‌کنم این دسته از کودکان، جلوی در منزل، از مادرشان خداحافظی کرده و با پدرشان به مدرسه بروند؛ زیرا جدا شدن از مادر کنار در مدرسه، باعث گریه و زاری کودک می‌شود و در کودکان دیگر هم استرس ایجاد می‌کند.

متاسفانه، مشکل بزرگ دیگری که داریم، اضطراب خود والدین است که برای جدا شدن از کودک‌شان، به آن دچار می‌شوند. اگر استرس این والدین، درمان نشود، ورود کودک به مدرسه، بسیار سخت‏تر خواهد شد. در این حالت، هم کودک و هم والدش، هر دو باید درمان شوند.

توصیه می‏کنم برای پیش‌گیری از این علایم، قبل از شروع سال تحصیلی، کودکان را برای ورود به مدرسه، آماده کنید. بهتر است قبل از بازگشایی مدرسه، همراه کودک‌تان، به آن‌جا بروید و حیاط، کلاس‌ها، بوفه، توالت، آب‌خوری و... را به او نشان دهید و در مورد هر یک، توضیحات لازم را به کودک بدهید. کودک باید یاد بگیرد که اگر خواست به توالت برود، چه کند، اگر تشنه‌اش شد، به کجا مراجعه کند و... این کار، مشکلات کودک را کم‌تر کرده و از استرس این‌که در چنین مواقعی، چه باید بکند، می‌کاهد.

Entezar

این کاملا طبیعی است که شما به عنوان پدر و مادر نگران ابتلای فرزندان‌تان به بیماری‌های معمول این فصل مانند سرماخوردگی، آنفلوآنزا و گلو درد باشید. با این حال آنچه مسلم است اینکه معمولا پیشگیری از این بیماری‌ها کار آسانی نیست و در نتیجه ابتلا به آن‌ها اجتناب ناپذیر خواهد بود. اگرچه اکثریت قریب به اتفاق نوزادان بعد از تولد و البته با تغذیه به وسیله شیر مادر کاملا اتوماتیک وار سیستم ایمنی بدن خود را تقویت می‌کنند اما این دلیل نمی‌شود که آن‌ها در برابر انواع ویروس‌های سرماخوردگی و آنفلوآنزا هم همواره مصون بمانند. معنی چنین چیزی این است که کوچولوی شما ممکن است قبل از جشن اولین سال تولدش بین ۶ تا ۸ مرتبه با این ویروس‌ها درگیر شود.

البته این قضیه می‌تواند جنبه مثبتی هم داشته باشد و آن اینکه فرزند شما در همین فاصله زمانی سیستم ایمنی بدن خود را برای سال‌های آینده قوی می‌کند و به واقع قدرت مقاومت خود را در برابر ویروس‌ها بالا می‌برد. شاید برای خیلی از والدین به خصوص آنهایی که به تازگی پدر و مادر شده‌اند این یک نگرانی جدی باشد که چطور با مشکل سرماخوردگی نوزادان خود و انواع و اقسام ویروس‌هایی که آن‌ها را تهدید می‌کند، مقابله کنند. لطفا نگران نباشید و یک نفس عمیق بکشید چون اوضاع آنقدرها هم که شما فکر می‌کنید بحرانی نیست!

3 روز ابتدایی

اول از همه بهتراست بدانید که اگر فرزند دیگری هم در خانه دارید باید مراقب باشید چون سرماخوردگی در 3 روز اول مسری است و می‌تواند به هر فرد دیگری هم منتقل شود. در 3 روز کوچولوی شما بیشتر از آن چیزی که فکر می‌کنید گریه و بدقلقی خواهد کرد، به طور محسوسی دچار کاهش اشتها خواهد شد و حتی ممکن است تب کند. یک نکته را فراموش نکنید و آن اینکه اگر فرزند شما زیر 3 ماه است باید حتی برای تب ۳۸ درجه او را نزد پزشک اطفال ببرید و به توصیه‌های تلفنی اکتفا نکنید. در روز دوم وسوم شما شاهد آب ریزش بینی خواهید بود. معنی این آب ریزش بینی این است که سیستم ایمنی کودک شما دوباره فعال شده و مشغول مبارزه با سرماخوردگی است. آبی که از بینی کودک شما بیرون می‌آید شفاف است و معمولا در 3-2 روز اول این آب ریزش بینی دائما ادامه دارد. اگر فرزند شما نوزاد است چاره‌ای ندارید جز اینکه آب بینی او را با دستمال پاک کنید اما اگر کمی بزرگ‌تر است از او بخواهید تا با فین کردن این مخاط را بیرون بریزد. این حرکت روند بهبود او را تسریع می‌کند و البته آب ریزش بینی‌اش را کمتر.

3 روز میانی

در این مرحله قاعدتا باید تب قطع شده باشد. کوچولوی شما کمتر بی‌قراری می‌کند و البته اشتهایش بهتر شده است. آب ریزش بینی او کمتر شده و رنگ آن کمی زرد می‌شود. در 3 روز سوم معمولا سرفه در سرماخوردگی آغاز می‌شود. در واقع وقتی در دوران سرماخوردگی کوچولوی شما به پشت دراز می‌کشد مواد مخاطی که هنگام آب ریزش بینی بیرون می‌آید از راه مجاری بینی به گلو می‌رود و سبب سرفه می‌شود. به طور اجتناب‌ناپذیری کودک شما در این مرحله از سرماخوردگی خواب‌های راحتی ندارد و سرفه و خشکی ریه و سینه او را آزار می‌دهد.

3 روز نهایی

درست مانند مهمانی که به خانه شما آمده و به دلیل اقامت طولانی‌اش شما را خسته و کلافه کرده است، سرماخوردگی هم در 3 روز نهایی همین نقش را خواهد داشت و گاهی می‌تواند بیش از حد طولانی شود. در این مرحله آب ریزش بینی بسیار کمتر شده و آبی که از بینی فرزند شما بیرون می‌آید دیگر رقیق نیست و کمی حالت سفت و خشک پیدا کرده. بچه تقریبا به شرایط عادی بازگشته و مثل سابق خوب غذا می‌خورد و خیلی راحت فعالیت‌های معمولش را انجام می‌دهد. بهتر است این روز‌ها با آب میوه و سوپ‌های مقوی او را بیش از پیش تقویت کنید.

وقتی پای آنفلوآنزا در میان است!

حالا خیلی واضح درباره سرماخوردگی می‌دانید. بنابراین دیگر آن را با بقیه بیماری‌های رایج در فصل سرما اشتباه نمی‌گیرید و بی‌جهت نگران نمی‌شوید. اما گاهی اوضاع فرا‌تر از سرماخوردگی است و از قرار معلوم پای آنفلوآنزا به میان آمده است. بهتر است بدانید که آنفلوآنزا از جمله بیماری‌هایی است که احتمال بروز آن نه فقط در فصل پاییز و زمستان بلکه حتی در ماه‌های ابتدایی بهار یعنی فروردین ماه هم ممکن است. با این حال این بیماری اگر قرار باشد در فصل سرما خودی نشان دهد معمولا در آبان و آذر بیشتر از وقت‌های دیگر سر و کله‌اش پیدا خواهد شد و تقریبا در یک زمان محدود چه بسا چند هفته‌ای ویروس آن، چنان همه گیر می‌شود که بیشتر بچه‌ها را اسیر خود می‌کند. این بیماری یک روز قبل از بروز نشانه‌هایش در بچه‌ای که به آن مبتلا شده، مسری است و حالت واگیرداری آن تا دو هفته یعنی تمام طول مدت ابتلا به آن باقی می‌ماند.

آنفلوآنزا علائم مشخصی دارد که شاید بچه‌های بزرگ‌تر بتوانند این علائم آزار دهنده را اعلام کنند اما نوزادان راهی جز گریه برای ابراز وجود چنین علائمی ندارند و درست به همین دلیل است که پدر و مادر‌ها باید برای گریه‌های بی‌دلیل نوزاد خود حتما به پزشک اطفال مراجعه کنند. از جمله علائم مشخص اصلی آنفلوآنزا می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

تب‌های شدید و ناگهانی که گاهی تا ۴۰ درجه و بیشتر هم می‌رسند:
احساس درد و کوفتگی در ماهیچه‌های بدن
احساس ضعف و کرختی
سردردهایی سنگین
احساس درد در ناحیه پشت چشم‌ها (کاسه چشم)
گلو درد
سرفه‌های خشک و دردناک

برای بچه‌ها سخت‌تر است

فراموش نکنید آنفلوآنزا در بچه‌ها تبعات به مراتب سخت‌تری نسبت به بزرگتر‌ها دارد و ضعف بدنی در اطفال خیلی بیشتر از بزرگترهاست به طوری که شاید کاملا آن‌ها را برای چند روزی از پا بیندازد و البته هر چه سن بچه کمتر باشد این علائم در آن‌ها شدت بیشتری خواهد داشت که این آرام آرام خودش را نشان می‌دهد اما آنفلوآنزا خیلی سریع می‌آید و علائم خود را ظاهر می‌کند. شاید باورتان نشود اما ویروس آنفلوآنزا این توانایی را دارد تا در عرض چند ساعت وارد بدن کودک شما شود و البته در همین فاصله کوتاه هم خودش را نشان بدهد. تب در آنفلوآنزا ممکن است بیشتر از 3-2 روز طول بکشد و حتی اگر تب قطع شود همچنان این امکان وجود دارد که حال کودک شما با وجود قطع شدن تب بهتر نشود. شما خیلی واضح می‌توانید کرختی و ضعف را در کودک خود ببینید. او اینقدر بد حال می‌شود که گوشه‌ای بنشیند و محبوب‌ترین اسباب بازی‌هایش هم دیگر برایش جذابیتی نداشته باشد. اشتهای فرزند شما به شکل عجیب و غریبی بر اثر آنفلوآنزا کم و چه بسا بند خواهد آمد. سرفه‌هایی که در آنفلوآنزا اتفاق می‌افتد خیلی شدید‌تر و البته خشک‌تر از سرفه‌های سرماخوردگی است. نوزادان و بچه‌های 3-2 ساله حتی ممکن است اسهال و استفراغ را در این بیماری تجربه کنند. در نهایت هم اینکه آنفلوآنزا کاملا متفاوت از سرماخوردگی است.

آیا درمان جادویی وجود دارد؟

واقعیت اینجاست که برای درمان سرماخوردگی و آنفلوآنزا راه‌های بسیاری وجود دارد که البته بهتر است همگی با تشخیص و نظر پزشک متخصص اطفال باشد. ضمن اینکه آنتی بیوتیک‌ها همیشه هم نتوانسته‌اند مقابل همه ویروس‌ها تاثیرگذاری ویژه‌ای داشته باشند. همه داروهای ضد ویروسی هم این قابلیت را ندارند تا مقابل برخی از انواع آنفلوآنزا مقاومت بدن را بالا ببرند. تحقیقات روی بدن انسان همچنین نشان داده ترکیب داروهای ضد احتقان و آنتی هیستامین‌ها هم نمی‌توانند آن طور که باید و شاید روی بچه‌ها تاثیری داشته باشند و چه بسا چنین داروهایی تبعات ناخوشایند دیگری مثل عصبی شدن و بدخوابی را برای بچه‌ها در پی داشته باشند. بنابراین بیشتر دکتر‌ها از تجویز چنین داروهایی به خصوص برای نوزادان خودداری می‌کنند و البته خیلی از آن‌ها در صورتی که ناگزیر به تجویز این دارو‌ها باشند دوز و مقدار بسیار کمی از این داور را برای بچه‌های کمی بزرگ‌تر توصیه می‌کنند.

برخی متخصصان همچنین تاثیر دارویی مانند اکسپکتورانت را برای بهبود وضعیت سینه بچه‌ها و رفع سرفه آن‌ها آنطور که توقع می‌رود، نمی‌دانند. هر چند در ‌‌نهایت این پزشک متخصص کودک شماست که با توجه به آگاهی کامل از شرایط جسمی او در چنین مواقعی می‌تواند بیماری‌هایی مانند آنفلوآنزا یا سرماخوردگی را با هر دارویی که از نظر او مناسب است، درمان کند. در این مواقع بهتر است به پزشک اطفال خود اعتماد کنید و درمان را به عهده او بگذارید و البته سراغ خود درمانی نروید!

وقتی آنفلوآنزا می‌آید!

اگرچه این روز‌ها انواع و اقسام واکسن‌ها برای پیشگیری از ابتلا به آنفلوآنزا وجود دارد اما گاهی با وجود چنین راهکارهای پیشگیرانه‌ای باز هم آنفلوآنزا و سرماخوردگی راه خودشان را باز می‌کنند و به سراغ کودک شما می‌آیند. در این مواقع بعضی توصیه‌های معمول وجود دارد که می‌تواند شما را برای مقابله با این بیماری‌ها کمک کند:

1. مطمئن باشید که با بروز فصل بیماری‌هایی مانند سرماخوردگی و آنفلوآنزا حتما در منزل خود داروهایی مانند استامینوفن و ایبوپروفن اطفال را داشته باشید تا در صورت وجود تب‌های شدید و ناگهانی و البته با مشورت پزشک از آن‌ها استفاده کنید. در ضمن فراموش نکنید که با توجه به سن کودک دوز داروی مصرفی او تغییر می‌کند. پس مشورت با پزشک در چنین مواقعی بسیار ضروری است.

2. به محض اینکه آب ریزش بینی کودک شما شروع شد حتما در اتاق او از دستگاه بخور استفاده کنید. در این صورت کمک کرده‌اید تا مجرای بینی او خشک نشود و مرطوب باقی بماند.

3. شستشوی بینی با آب نمک هم از جمله اقداماتی است که در تسکین بیماری فرزند شما موثر خواهد بود. اگر بینی کودک شما بر اثر سرماخوردگی کیپ شده باشد آب نمک کمک می‌کند تا مجرای بینی او باز شود.

4. سر کوچولوی خود را هنگام خواب البته در دوران سرماخوردگی تا آنجا که امکان دارد بالا بیاورید. با یک بالش کوچک اضافه سر او کمی بالا‌تر می‌آید و به این ترتیب مایع مخاطی که از بینی‌اش بیرون می‌آید دیگر به سمت گلو و ریه‌های بچه نخواهد رفت.

5. سوپ مرغ را فراموش نکنید. سوپ مرغ حتی اگر فقط با آب مرغ تهیه شده باشد برای درمان آنفلوآنزا و سرماخوردگی بسیار موثر خواهد بود. حتی اگر بچه‌ها خیلی رغبتی به خوردن آن نداشتند از هر حربه‌ای که می‌توانید استفاده کنید تا آن‌ها این سوپ را نوش جان کنند. بهتر است بچه‌ها در طول بیماری استراحت بیشتری کنند چون استراحت یکی از راه‌هایی است که روند درمان آن‌ها را تسریع می‌کند.

جلوگیراز آنفلوآنزا و سرماخوردگی

1. در شروع فصولی که به نوعی چنین بیماری‌هایی بروز می‌کنند، بهتر است سراغ واکسن‌های آنفلوآنزا بروید. به هر حال شاید شما نتوانید جلوی سرماخوردگی را بگیرید اما حداقل می‌توانید احتمال ابتلای کوچولوی خود را به آنفلوآنزا به حداقل برسانید.

2. فرزند خود را از دوستان و به طور کلی افرادی که سرماخورده‌اند یا آنفلوآنزا گرفته‌اند دور نگه دارید. البته این اتفاق همیشه هم ممکن نیست اما شما حداقل می‌توانید سعی خود را بکنید!

3. به فرزندان خود حتی در سنین 3-2 سالگی یاد بدهید تا دست‌های خود را به طور منظم و روزانه چند مرتبه صابون بزنند. صابون زدن مانع از پراکنده شدن جرم و باکتری‌ها می‌شود. به فرزند خود یاد بدهید سر صبر دست‌هایش را صابون بزند تا از کامل بودن این کار اطمینان حاصل کنید. به عنوان مثال می‌توانید از او بخواهید حین صابون زدن دست‌هایش یکی از شعرهای مورد علاقه خود را بخواند تا بلکه زمان کافی را برای این کار صرف کرده باشد.

4. اگر خود شما به عنوان یکی از والدین سرما خورده‌اید یا آنفلوآنزا گرفته‌اید حواستان باشد که به خصوص در 3-2 روز اول خیلی به فرزند خود نزدیک نشوید و مراقبت از بچه‌ها را به عهده همسرتان بگذارید. البته اگر جزو مادرانی هستید که بچه شیر می‌دهید می‌توانید این کار را ادامه بدهید. فقط مراقب باشید تا نزدیک صورت کوچولوی خود عطسه یا سرفه نکنید. در چنین مواقعی دفعات شست‌وشوی دست‌های خود را بیشتر کنید.

Entezar

[b]اشتباهات نوروزی مادران و کودکان [/B]

برای پیشگیری و پرهیز از وقوع این آسیب‌ها نکاتی وجود دارد که برخی از مهم‌ترین آن‌ها را با هم مرور می‌کنیم تا با برنامه‌ریزی دقیق و آگاهی بیشتری بتوانیم بیشترین لذت را از روزهای باقی مانده تعطیلات ببریم، بدون آنکه نگران برهم خوردن تعادل و سلامت خود و خانواده‌مان باشیم.

روزهای آغاز سال نو با همه خوشی‌ها و شادی‌هایی که برای خانواده‌ها و بچه‌ها به همراه دارد، می‌تواند روزهای دردسرسازی هم برای آن‌ها باشد. دید و بازدیدهای متعدد در طول روز و پرخوری‌های شایع در روزهای نوروز و رعایت نکردن بهداشت سفر و توصیه متخصصان کودک در طول سفرهای نوروزی از جمله این دردسرهاست که در صورتی که توسط بزرگ‌تر‌ها مدیریت نشود می‌تواند آسیب‌ها و اختلال‌های مختلفی را برای کودکان و خردسالان به همراه داشته باشد و خدایی ناکرده اوقات خوش تعطیلات نوروز را به کام خانواده‌ها تلخ کند. برای پیشگیری و پرهیز از وقوع این آسیب‌ها نکاتی وجود دارد که برخی از مهم‌ترین آن‌ها را با هم مرور می‌کنیم تا با برنامه‌ریزی دقیق و آگاهی بیشتری بتوانیم بیشترین لذت را از روزهای باقی مانده تعطیلات ببریم، بدون آنکه نگران برهم خوردن تعادل و سلامت خود و خانواده‌مان باشیم.

چه کسانی نباید در نوروز سفر کنند؟

زنان بارداری که در ۳ ماهه اول و سوم بارداری هستند بهتر است سفر را از برنامه‌های نوروزی خود حذف کنند تا دسترسی راحت‌تری به متخصص زنان و پزشک خود در مواقع لزوم داشته باشند. اما در صورتی که این گروه از زنان ناگزیر به سفر با اعضای خانواده هستند باید در شهری که قصد سفر به آنجا را دارند با یک مرکز پزشکی و یک متخصص زنان هماهنگی‌های لازم را انجام دهند تا در صورت نیاز در طول مسیر سفر یا در مدت زمانی که در شهری دیگر اوقات‌شان را می‌گذرانند، بتوانند دسترسی راحتی به پزشک و متخصص زنان داشته باشند تا در شرایط بحرانی سلامت خود و جنین‌شان را به خطر نیاندازند. اما در شرایطی که زنان باردار در 3 ماهه دوم بارداری هستند با خیال آسوده‌تری می‌توانند سفر کنند و در صورتی که هماهنگی‌های لازم را با پزشک خود انجام دهند با آرامش و امنیت بیشتری ایام نوروز را در کنار خانواده سپری می‌کنند.

حذف وعده صبحانه در ایام نوروز یکی دیگر از مواردی است که اغلب خانواده‌ها در ایام تعطیلات و نوروز با آن روبه‌رو هستند. مهمانی شبانه و شب‌نشینی‌های نوروزی مهم‌ترین عاملی است که موجب به هم خوردن ساعت خواب اعضای خانواده در ایام نوروز می‌شود.

ریزه‌خواری کودکان؛ ممنوع

از آنجا که در عید نوروز فامیل در حال دید و بازدید هستند بسیاری از کودکان فرصت زیادی برای خوردن تنقلات، میوه، شیرینی و آجیل پیدا می‌کنند و با ریزه‌خواری‌های مکرر در طول روز دچار سیری کاذب می‌شوند. در این شرایط آن‌ها تمایل کمتری به خوردن وعده‌های غذای اصلی دارند و به این ترتیب از میزان موادغذایی مفیدی که باید در طول روز دریافت کنند، کاسته می‌شود. بنابراین متخصصان کودک توصیه می‌کنند والدین در ایام نوروز توجه ویژه‌ای به کودکان‌شان داشته باشند و میزان مصرف تنقلات، شیرینی و آجیل آن‌ها را در طول روز کنترل کنند تا بچه‌ها بتوانند در وعده‌های غذایی با اشتهای کامل غذای اصلی خود را بخورند و به اندازه کافی و مناسب از پروتئین، ویتامین‌ها و موادمغذی موجود در غذا‌ها بهره ببرند.

ضربه‌هایی که باید نگرانتان کند

شلوغی‌های روز‌های نوروز و رفت و آمدهای آن گاهی موجب می‌شود تا ما از بچه‌ها حتی کودک‌مان که تازه راه رفتن را آموخته و برای حفظ تعادلش نیاز به گرفتن میز و صندلی دارد، غفلت کنیم. در این ایام بچه‌ها ممکن است با دیدن هم سن و سالان خود هیجان و نشاط بیشتری از خود نشان ‌دهند و شیطنت‌های‌شان نیز بیشتر ‌شود و متعاقب آن آسیب‌های احتمالی که آن‌ها را تهدید می‌کند نیز افزایش ‌یابد. یکی از مهم‌ترین این آسیب‌ها ضربه‌هایی است که به سر کودکان وارد می‌شود. ضربه‌هایی که بعضی از آن‌ها ممکن است ضربه‌های خطرناک و با آسیب‌های شدید جمجمه همراه باشد. توجه داشته باشید که هر ضربه کوچکی نمی‌تواند سلامت کودک را با بحران روبه‌رو کند. اما اگر پس از ضربه‌ای احساس کردید که کودک دچار خواب‌آلودگی شده یا میزان هوشیاری‌اش دستخوش تغییر قرار گرفته باید فورا او را به پزشک برسانید و سلامت او را بررسی کنید. دقت کنید این بی‌حالی و خواب آلودگی می‌تواند از چند دقیقه تا یک ساعت طول بکشد و شما در هر حالت باید کودک‌تان را به پزشک برسانید و برای بررسی بیشتر اقدام کنید. بنابراین ضربه‌هایی که شدت آن‌ها بسیار زیاد است یا سقوط از ارتفاع بیشتر از ۲ متر یا بروز هر نشانه شکستگی در سر کودک باید شما را نسبت به مراجعه پزشک حساس کند.

در سفرغذای خانگی بخورید

اگر تصمیم دارید در روزهای نوروز با خانواده به سفر بروید نباید به موادغذایی هر رستورانی که سر راه‌تان قرار گرفت، اعتماد کنید. به این موضوع فکر کنید که کودک شما در شرایطی احســاس گـــــرسنگی می‌کند که در طول مسیر رستوران شناخته شده و قابل اعتمادی پیش روی‌تان نیست. بنابراین پیش از سفر مقداری غذای حاضری و آماده مانند ساندویچ کوکوسبزی، کوکو سیب‌زمینی و کتلت تهیه کنید تا در صورتی که کودک گرسنه شد و دسترسی به موادغذایی سالم و مطمئن نداشتید او خود را با تنقلات و ریزه‌خواری سیر و بی‌اشتها نکند.

حذف وعده صبحانه اشتباهی بزرگ

حذف وعده صبحانه در ایام نوروز یکی دیگر از مواردی است که اغلب خانواده‌ها در ایام تعطیلات و نوروز با آن روبه‌رو هستند. مهمانی شبانه و شب‌نشینی‌های نوروزی مهم‌ترین عاملی است که موجب به هم خوردن ساعت خواب اعضای خانواده در ایام نوروز می‌شود. به این ترتیب اعضای خانواده شب‌ها دیر‌تر به رخت‌خواب می‌روند و صبح‌ها نیز دیر از خواب برمی‌خیزند و این مسئله برنامه و رژیم غذایی آن‌ها را دستخوش تغییر قرار می‌دهد. به این ترتیب خانواده‌ها به جای خوردن ۳ وعده غذایی ۲ وعده غذایی می‌خورند و در این میان وعده صبحانه است که معمولا حذف می‌شود. به این ترتیب کودکان بخش مهمی از موادمغذی مورد نیاز خود یعنی لبنیات و فرآورده‌های آن را از دست می‌دهند و به جای خوردن مواد مفید و کسب انرژی خود را به خوردن تنقلات و آجیل سرگرم می‌کنند.

شایع‌ترین بیماری کودکان در نوروز

زیاده‌روی در مصرف شیرینی، آجیل و تنقلات توسط بچه‌ها و تمایل کمتر آن‌ها به خوردن میوه‌های تازه و مایعات موجب می‌شود بچه‌ها در روزهای نوروز با اختلال در عملکرد دستگاه گوارش روبه‌رو شده و دچار یبوست، دل درد و دل پیچه شوند. بنابراین خانواده‌ها باید مراقب باشند که حتما در طول روز با تهیه سالاد میوه یا تزئین فانتزی میوه‌ها کودکان‌شان را به خوردن میوه و سبزیجات تازه علاقه‌مند کنند و شرایطی را فراهم کنند که بچه‌های بدغذایی که تمایل کمتری به خوردن میوه دارند دست کم روزی 2 لیوان آب میوه یا آب بنوشند تا به این وسیله از ابتلای آن‌ها به کندی عملکرد روده‌ها و یبوست پیشگیری شود. بهترین روش برای پیشگیری از یبوست بچه‌ها گنجاندن مقدار بیشتری انجیر، آلو، کشمش و توت در وعده آجیل روزانه آن‌ها به جای پسته، فندق، گردو و شیرینی است.

این هشدار را جدی بگیرید

هیجان و شیطنت بچه‌ها به ویژه در روزهایی که خانواده میزبان گروهی از اعضای فامیل است در وعده‌های غذایی دردسرهایی را برای والدین ایجاد می‌کند. در این شرایط رعایت تمامی نکاتی که بتواند مانع از پریدن غذا و موادخوراکی به حلق کودک و بروز حالت خفگی شود در مقایسه با شیوه‌های درمانی آن ارجحیت دارد.

به وقت غذاخوردن از کودک‌تان بخواهید آرام بنشیند و به طور کامل حواسش را به غذاخوردن و بلعیدن غذا بدهد.

هرگز در شرایطی که کودک‌تان آرام و قرار ندارد و تصمیم دارد بعد از هر لقمه مرحله جوییدن و قورت دادن آن را حین بازی و دویدن انجام دهد، غذا ندهید.

در ماشینی که در حال حرکت است هرگز به کودک‌تان در هر سن و سالی غذا ندهید. شاید تکان شدید یا ترمزی ناگهانی موجب پریدن غذا به حلق او شود.

غذا‌ها و خوراکی‌های نرمی که ممکن است به گلوی کودک بچسبد را به قطعات کوچک تبدیل کنید تا مانع خفگی کودک شود.

مهدی عبادی

سلام .ازنتایج تحقیقی که به طور خلاصه به مواردی از آنها اشاره نموده اید تشکر وقدر دانی میشود .لازم به ذکر است که برای حصول نتایج بهتر ومفیدتر رجوع به احادیث وروایات در خصوص تربیت فرزنذان می تواند کمک بسیارخوبی برای جنابعالی داشته باشد. موفق باشید Loser

Entezar

شاید شما هم این موضوع را شنیده باشید که در گذشته های نه چندان دور بسیاری از کودکان به دلیل آنچه بی توجهی، شیطنت و یا بازیگوشی نامیده می شد در دوران دبستان کنار گذاشته می شدند.

والدین و آموزگاران نمی دانستند که با مشورت با یک متخصص می توانند به این بچه ها کمک کنند و آنها را با شرایطی عادی به گروه همسالان خود بازگردانند. آنچه این کودکان را از دیگر همسالان خود متمایز می کرد «اختلال بیش فعالی» خوانده می شود.

بیش فعالی که به اختصار ADHD خوانده می شود نوعی اختلال شایع است که حدود هشت تا 10 درصد کودکان را مبتلا می کند. این بیماری در پسران شایعتر از دختران است که هنوز دلیل اصلی آن مشخص نشده است. ویژگی های اولیه بیش فعالی از سال های اولیه رشد یعنی قبل از ورود به مدرسه شروع می شود.

بیش فعالی دارای ویژگی های بارزی است که شامل پرتحرکی، کمبود توجه و تمرکز، بروز اعمال ناگهانی و غیرقابل پیش بینی می شود. این اختلال سه نوع است؛ در گونه اول که کودک فقط در توجه و تمرکز مشکل دارد.

در نوع دوم فقط پرتحرکی دیده می شود و بالاخره نوع ترکیبی که کودک هم پرتحرک است و هم مشکل توجه و تمرکز دارد این اختلال در کودکان دبستانی و در پسرها سه تا پنج برابر شایع تر از دختران است و بیشتر در پسران اول خانواده مشاهده می شود.

معمولا اختلال از سه سالگی به بعد تشخیص داده می شود. کودکان مبتلا در دوره شیرخواری اکثرا پرتحرک هستند و دست ها و پاهای خود را زیاد حرکت می دهند؛ کم خواب، کم غذا هستند و زیاد گریه می کنند.

تشخیص بیش فعالی

برخی از والدین با دیدن پرتحرکی فرزندان خود به بیش فعالی آنها مشکوک می شوند اما باید دانست که جنب و جوش زیاد نشانه قانع کننده ای برای این اختلال نیست. ناتوانی در تمرکز و نداشتن صبر در گوش کردن، ناتوانی در توجه به جزئیات، ناتوانی در انجام تکالیف مدرسه و سایر وظایف محوله، بی دقتی و بی نظمی، گم کردن مدام وسایل، بی قراری (معمولا نشستن آرام در یک جا برای این کودکان مشکل است) و ناتوانی در انتظار کشیدن از دیگر علائم این اختلال است.

کودکان بیش فعال احساس خطر نمی کنند و به کارهای خطرناک علاقه نشان می دهندن که گاهی اطرافیان این موضوع را نشانه شجاعت کودک به حساب می آورند در صورتی که این مورد یکی از علائم بیش فعالی به شمار می آید.

تشخیص بیش فعالی با یک آزمون خاص امکانپذیر نیست. مجموعه ای از این علائم باید (حداقل در مدت شش ماه) مورد بررسی قرار بگیرد. کودک این موارد را معمولا قبل از هفت سالگی نشان می دهد. همچنین کودکی که دارای این نشانه هاست با رفتارهایش اطرافیان خود را در محیط های مختلفی مانند مدرسه یا خانه دچار مشکل می کند و حتی با گروه دوستان و همسالان خود نیز به راحتی کنار نمی آید.

در مقابل این دسته از پدر و مادرها، والدینی هستند که نمی خواهند مشکل کودک خود را بپذیرند و معمولا با بهانه آوردن از هشدارهای معلمان و سایر اطرافیان طفره می روند. این افراد از درمان این اختلال واهمه دارند و گمان می کنند داروهایی که توسط پزشک تجویز می شود برای فرزندشان عوارض دارد. این در حالی است که اگ راین کودکان در زمان مناسب درمان نشوند، نمی توانند در امور آموزشی و فعالیت های اجتماعی خود موفق عمل کحنند و ممکن است برای خودو اطرافیانشان مشکل آفرین باشند.

دلایل بیش فعالی

علت به وجود آمدن بیش فعالی احتمالا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. احتمالا این کودکان در بخش های مربوط به توجه و تمرکز در مغز دچار نقس جزئی هستند. از عواملی که می توانند در بروز این اختلال موثر باشند سیگار کشیدن و یا مصرف الکل در دوران بار داری توسط مادر است.

حتی استنشاق تحمیلی دود سیگار توسط مادر باردار، باعث اختلال در رفتار کودک می شود. استرس مادر هم با این موضوع ارتباط دارد. تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده باینگر این است که این اختلال معمولا در خویشاوندان نزدیکاین افراد هم وجود دارد.

مسمومیت ناشی از سرب حاصل از دود اتومبیل و آلودگی هوا، غذاهای محتوی مواد افزودنی مثل شیرین کننده های مصنوعی و یا رنگ دهنده های خوراکی، مواد جلوگیری کننده از فاسد شدن غذا که در بعضی از غذاهای آماده وجود دارد، نیز در ایجاد این اختلال سهیم هستند.

در صورت بی توجهی به کودکان بیش فعال و معالجه نشدن آنها احتمال اینکه این افراد در آینده به افسردگی مبتلا شوندو یا در نوجوانی رفتارهای ضد اجتماعی و گاه بزهکارانه داشته باشند زیاد است. بنابراین به والدین توصیه می شود که حتما در دوران کودکی برای معالجه فرزند خود اقدام کنند. این بیماری دردوران مدرسه بیشتر مشکل آفرین می شود زیرا کودک تمرکز کافی برای گوش دادن به درس ندارد و مدام برای بیرون رفتن از کلاس اجازه می خواهد. این بچه ها نمی توانند آرام روی صندلی بنشینند، معمولا پرحرف هستند و مدام سر کلاس با دوستان خود حرف می زنند و این موضوع باعث می شود از لحاظ تحصیلی با مشکل مواجه باشند.

والدین باید به رفتار کودکان خود دقت داشته باشند و تنها در صورتی که مجموعه از این نشانه ها را در مدت طولانی مشاهده کردند با یک متخصص مشورت کنند. در غیر اینصورت نمی توان به هر کودک پرتحرک برچسب بیش فعالی زد.

درمان بیش فعالی

درمان سریع برای ADHD وجود ندارد اما علائم آن قابل شناسایی و کنترل هستند. بهتر است والدین برای کمک کردن به خود و کودکشان در مورد این اختلال اطلاعات بیشتری کسب کنند. همچنین برنامه تربیتی ویژه ای را متناسب با نیازهای فرزند خود طرح ریزی کنند. درست است که کنار آمدن با کودکان بیش فعال کار ساده ای نیست اما والدین باید بدانند که این افراد ذاتا بد نیستند اما بدون مصر ف دارو و رفتار درمانی نمی توانند رفتار خود را کنترل کنند.

در این مورد خانواده، معلم و مدرسه باید با یکدیگر همکاری داشته باشند. والدین باید از تنبیه بدنی کودک خود جدا خودداری کنند و با او با محبت رفتار کنند. دارودرمانی هم در صورت تجویز پزشک کمک بسیاری به این دسته از کودکان می کند.

مطالعات نشان داده است رژیم های غذایی هم می تواند برای کمک به این افراد کارساز باشد. آنها باید از زیاده روی در مصرف شکر و غذاهای حاوی آن مانند کیک، شیرینی، شکلات، بیسکویت و نوشابه های شیرین که تحریک کننده هستند خودداری کنند.

تعدادی از کودکان بیش فعال و کم توجه تا بزرگسالی با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند؛ حتی ممکن است در برخی از بالغین برای نخستین بار تشخیص اختلال بیش فعالی داده شود که البته معمولا سابقه آن از کودکی وجود دارد. این افراد در سنین بالاتر کمتر با مشکل پرتحرکی روبرو هستند و بیشتر احساس بیقراری می کنند.

Entezar

بعضی از جمله‌هایی که در مواجهه با کودکان از آنها استفاده می‌کنید، همان‌هایی هستند که خودتان هم در کودکی آنها را بارها شنیده‌اید و اتفاقا همیشه هم ناراحت و آزرده شده‌اید. گاهی وقت‌ها رفتار فرزندتان را مورد انتقاد قرار می‌دهید در حالی که او مطابق سنش رفتار می‌کند و احساساتش را بروز می‌دهد، پس بهتر است از احساسات کودک‌تان بیشتر بدانید و بعضی چیزها را هیچ‌وقت به فرزند دلبند‌تان نگویید.

«می‌ذارمت و می‌رم!»

گفتن این جمله بعد از یک روز سخت و خسته‌کننده که فرزندتان مدام جلوی این مغازه و آن اسباب‌بازی فروشی می‌ایستد و بهانه خرید می‌گیرد قابل درک است، چون کودک شما در شرایط مناسبی قرار ندارد در این مواقع به دليل رفتاری که بروز داده تنها احساس ناامنی و طردشدگی می‌کند. با به وجود آمدن احساس ناامنی بعد از آن ترس هم ممکن است سراغش بیاید، بنابراین هیچ وقت بچه را از رها کردنش نترسانید. وقتی کنار خیابان شما را معطل‌ می‌کند، بگویید «یا با من بیا یا دستت رو می‌گیرم و با خودم می‌برم.»

«چرا نمی‌تونی شبیه... باشی؟!»

این کاملا واضح است که کوچولوی شما نمی‌تواند شبیه هیچ‌کس دیگری باشد. هیچ کدام از ما نمی‌توانیم. می‌توانیم؟! کم ارزش کردن فرزندتان به او کمک نمی‌کند تا احساس بهتری داشته باشد. با مقایسه کردن کوچولوی‌تان با یک کودک دیگر او احساس می‌کند در مرتبه پایین‌تری قرار گرفته و این راه مناسبی برای مجبور کردن او به انجام فعالیتی خاص نیست. وقتی کودک‌ خودش را پایین‌تر از دیگری حس کند روحیه‌اش را می‌بازد بنابراین باید نقاط قوت و ضعف کودک‌تان را بپذیرید.

«تو واسه من مهم‌نیستی»

شما می‌دانید معنی این جمله چیست. اتفاقا شما اهمیت می‌دهید به همین دلیل است که ناراحت هستید. خب، پس چرا این را می‌گویید و باعث می‌شوید هر دوی شما احساس ناراحتی کنید؟! این نوع از ابراز بی‌توجهی می‌تواند تبدیل به عادت شود. خب، حتما می‌دانید که مهم‌ترین الگوی بچه‌ها پدر و مادر هستند و این رفتارها را الگو‌برداری می‌کنند.

«نمی‌فهمی چی می‌گم؟»

این واضح است که او نتوانسته منظور شما را درک کند بنابراین چرا باید وانمود کند که می‌فهمد؟! حتی بارها تکرار این عبارت هم کمکی به فهمیدن او نمی‌کند و تنها او را تحقیر کرده و شما را بیشتر عصبانی می‌کند. دوباره شروع کنید و این بار سعی کنید بهتر و ساده‌تر توضیح دهید.

«بگو ببخشید!»

در این موقع کودک شما نمی‌فهمد که چرا باید عذرخواهی کند. با این حال ممکن است این کار را بکند. این مهم است که عذرخواهی را به او یاد دهید اما مهم‌تر از آن این است که او بیاموزد چرا باید عذرخواهی کند. به این ترتیب او هم متوجه کارهای اشتباه خود می‌شود و هم راه‌حل جبران آن را می‌آموزد.