فسادهاي عموم جامعه در دوران غيبت

[منتظر]

بسم الله الرحمن الرحیم

فسادهاي عموم جامعه در دوران غيبت

قسمت اول

فسادهاي اخلاقي
ارحام و پدر و مادر

قطع رحم ها کنند.
صله رحم را با منت کنند.
جفا و استخفاف به پدر و مادر ظاهر شود.
پدران و مادران را فحش دهند.
فحش به پدران و مادران را علني کنند.
فحش و بدگويي به پدر و مادر را شعار خود کنند.
مرد پدر خود را سبّ کند و برادر خود را حسد برد.
پسر بر پدر افتراء زند و بر پدر و مادر نفرين کند و به مرگشان خوشحال باشد.
حال پدر و مادر نزد فرزند از هر کس بدتر باشد و خوشحال شود که کسي بر ايشان افتراء بندد.
فرزند بر پدر خشمناک باشد.
مرد اطاعت زن خود کند و نافرماني و جفا و به پدر و مادر، و کوشش در هلاکت برادر خود کند.
کوچکان بزرگان را تحقير کنند.
به پدر و مادر جفا کنند و به رفيقان نيکي.

همسايه

همسايه به همسايه جفا کند.
همسايه، همسايه را اکرام کند از ترس زبانش.
همسايه، همسايه را اذيت کند و او را مانعي نباشد و کسي او را منع نکند.
دورويي و دوزباني، خوش ظاهري و بد باطني
باطن ها خبيث و ظاهرها نيکو از جهت طمع در دنيا.
روها نيکو و دلها بدخو باشد، هر که ايشان را ببيند خوشش آيد و هر که با ايشان معامله کند به او ظلم کنند.
جثه و هيکل آدميزاد، اما دلها دلهاي شياطين.
روهاي مردم روهاي آدم و دلهاشان دلهاي شياطين.
دلهاي ايشان از مردار گنديده تر، و از صُبر زرد (1) تلخ تر.
در وقت سخن گفتن کلامشان از عسل شيرين تر ولي دلهاشان از حنظل تلخ تر.
مثل مردم، مثل گل خرزهره باشد که قشنگ و خوش رنگ است، اما طمعش تلخ است. سخن حکيمانه گويند، کلامشان پند و حکمت باشد، اما اعمالشان دردي است که دوا ندارد، گرگ هايي باشند که لباس ميش بر تن کرده اند.
پوست ميش بر دلهاي گرگ خو بپوشند.
بدزباني و بدخويي و بدکرداري و کنيه و لجاجت
کلامشان فحش و عملشان وحشت انگيز و موجب تنفر است.
فعلشان خبيث و مردمي ستمکار باشند.
اگر با ايشان همراهي و موافقت کني از تو به شک افتند، و اگر حديثي کني تکذيب تو کنند، و اگر از ايشان دور شوي غيبت تو کنند، ملتجي شدن به ايشان فضيحت و رسوايي است و عذرخواهي از ايشان ذلت و خواري و درخواست از ايشان فقر حاضر است.
لجاجت ظاهر شود.
مبتلا شوند در مابين خود به کينه و جدال.

خيانت و بي امانتي

امانت را ضايع کنند.
خائن را امين کنند.
خائن را امين و امين را به خيانت نسبت دهند.
امانت و درستي کم شود، خيانت بسيار گردد.
اول چيزي که برداشته شود از مردم امانت و خشوع است.
وفاداري و پيمان داري
وفا کم شود.
پيمان ها نقض شود.
آشنايان در وقت حاجت با يکديگر ناشناسي کنند، بعضي از بعضي رو پنهان کنند.
اخوت و برداري در راه خدا کم شود.
کمتر چيزي که پيدا شود برادري است که بتوان به او وثوق پيدا کرد.

[ترنم بهاری]

سیمای نابسامان جهان پیش از ظهور

قسمت اولجهان پیش از ظهور امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، به گونه ای است که ظلم و ستم بیداد می کند و جامعه انسانی را به جایگاهی می رساند که از خویشتن خویش ناامید شده و موعود وعده داده شده را می طلبند تا بنیان هر چه ظلم و ستم را از ریشه برکند و عدل و داد را در میان مردم جاری و ساری کند. این جهان دارای ویژگی هایی است که در ادامه از لسان روایات به بیان برخی از آنها خواهیم پرداخت. نفوذ زنان در حكومت هاامام صادق علیه السلام در حدیثی درباره نقش زنان در دوران پیش از ظهور فرموده است: « و می بینی كه زنان در حكومت داری چیره شده و هر كاری كه روی می دهد، مطابق میل آن هاست».(1) در این دوران مردان شخصیت خود را از دست داده و از كثرت معاشرت با زنان مصداق بارز اشباه الرجال می شوند و با این روحیه، در همه زمینه ها چه زندگی فردی و چه در زندگی اجتماعی مغلوب هواهای نفسانی زنان هستند و همین معنا در رابطه با خود حكومت داران نیز وجود دارد و كشورها زنان را در كارهای حكومتی دخالت می دهند و یا با رأی خود مردم، زنان را به عنوان مهره های اصلی حكومت انتخاب می كنند.امام علی علیه السلام نیز فرموده است: «هنگامی كه زنان بر امور جامعه مسلط شوند و دختران زمام كار در دست گیرند و كودكان به امارت رسند... .»(2)

در دوران قبل از ظهور ملاك ارزش ها به طور كلی عوض می شود و پول و قدرت و ریاست و هواپرستی حرف نخست را می زنند، در چنین محیطی احكام الهی نیز زیر پا گذاشته می شود؛ زیرا زندگی مردم مطابق با امیال نفسانی شان می شود و در نتیجه دیگر جایی برای اجرای احکام الهی باقی نمی ماند

بی توجهی به احكامدر سخنی از امام صادق علیه السلام در توصیف چنین شرایطی می خوانیم: « خواهی دید كه مردانی خواهند آمد كه ثروت فراوان داشته و هرگز زكاتی از آن نداده اند».(3) رسول خدا صلی الله علیه و آله نیز فرموده است: « خواهید دید كه اندوخته حرام غنیمت شمرده می شود و پرداخت زكات زیان و خسارت»(4) و باز در سخن دیگری از امام صادق علیه السلام آمده است: « در آن هنگام خواهی دید كسی كه روزی حلال را می جوید، مذمت شده و آن كه حرام را می طلبد، ستایش و تعظیم می شود».(5)

در دوران قبل از ظهور ملاك ارزش ها به طور كلی عوض می شود و پول و قدرت و ریاست و هواپرستی حرف نخست را می زنند، در چنین محیطی احكام الهی نیز زیر پا گذاشته می شود؛ زیرا زندگی مردم مطابق با امیال نفسانی شان می شود و در نتیجه دیگر جایی برای اجرای احکام الهی باقی نمی ماند. مساجد ویراندر این دوران وضعیت مساجد به گونه ای است که در ظاهر از بهترین سنگ ها و كاشی ها آذین شده و با بهترین فرش ها مفروش گردیده و عود و عنبر در مجمرهایش می سوزند، اما واقیعت و بطن آن طوری است که از درِ آن تا محرابش سراسر نیرنگ و دروغ و بر منبرها كفر و الحاد رخنه كرده و مسلمانان را از اسلام ناب دور می سازد.امام صادق علیه السلام در سخنی در این باره فرموده است: «مساجد را خواهی دید كه لبریز از افرادی است كه از خدا نمی ترسند. برای غیبت و خوردن گوشت اهل حقیقت جمع می شوند و به توصیف شراب مست كننده می پردازند».(6) در سخنی از امام علی علیه السلام نیز می خواینم: « مسجدها در آن زمان از گمراهی، آباد و از هدایت، ویران است. قاریان و عامران [سیاست گذاران اعتقادی و اجتماعی] آن ناامیدترین مردم به خدایند، گمراهی از ایشان شروع شده و به آنان باز خواهد گشت؛ پس حاضر شدن در مسجدهای آنان و قدم برداشتن به سوی آن ها كفر به خدای بزرگ است، مگر كسی كه از گمراهی آنان با خبر بوده باشد؛ در این حال مسجدهای آنان با عملكردشان از هدایت ویران خواهد شد».(7)

هر یك از دین شناسان كه نفس خود را حفظ كرده و از دین خود مراقبت نموده و با هوا و هوس مخالفت ورزیده و مطیع امر مولای خود است، مردم می توانند [در احكام خدا] از او پیروی كنند

اوضاع دینمهم ترین ضربه ای که در این دوران به جامعه انسانی وارد می شود و در سایر ابعاد نیز اثری عظیم بر آن می گذارد، دین داری و دین باوری انسان هاست كه از میان تمام جوامع، جامعه مسلمین این ضربه را بیشتر بر كالبد خود احساس می كند؛ چرا كه او از بهترین معارف و اصیل ترین فرهنگ های آسمانی برخوردار بوده و اینك پوچ بی محتواست. امام صادق علیه السلام در این زمینه فرموده است: « آن هنگام قرآن كهنه می شود و بدعت ها در آن صورت می گیرد ... و خواهی دید كه دین دست خوش نظرها گشته و كتاب و احكام خدا تعطیل می شود ... ».(8)

فقیهان دنیا دوستدر این دوران جامعه بشری در اثر دوری از مربی دلسوز، انسان كامل و ولی خدا، ارزش های اصیل خود را فراموش می كند و رو به پوچی می گذارد؛ زیرا اندک اندک در اثر کم شدن فقیهان راستین و پابرجا در طریق اهل بیت علیهم السلام، گروهی فقیه نما جای ایشان را خواهند گرفت كه این خود موجب انحطاط هر چه بیشتر و فراگیرتر جوامع خواهد شد. امام عسکری علیه السلام در سخنی این دوران را این چنین توصیف کرده است: « هر یك از دین شناسان كه نفس خود را حفظ كرده و از دین خود مراقبت نموده و با هوا و هوس مخالفت ورزیده و مطیع امر مولای خود است، مردم می توانند [در احكام خدا] از او پیروی كنند؛ البته چنین شخصی نیست، مگر برخی از فقیهان نه همه آنان؛ چرا كه بعضی از آن ها زشتی ها و جنایاتی مرتكب می شوند كه پست ترین طبقه مردم مرتكبند. پس از ایشان به نام ما چیزی را نپذیرید كه آن ها كرامتی نزد ما ندارند».(9)امام علی علیه السلام نیز فرموده است: « و دانشمندان به سوی كذب و دروغ روی آورده و به شك و شبهه مایل می شوند؛ آنگاه است كه پرده از حجاب ها برگرفته شده و خورشید از مغرب طلوع می كند. در آن هنگام منادی از آسمان فریاد می كند: "ای ولی خدا! ظاهر شو برای زنده سازی"»(10) وضعیت امنیتشرایط به گونه ای می شود که دیگر خبری از امنیت باقی نخواهد ماند و اساساً نابود می شود. حتی امنیتی برای نفس كشیدن وجود ندارد. سمیای این جهان، جهان در هم ریخته و پرآشوبی است؛ زیرا هنگامی كه انسان از دایره بندگی و اطاعت خالق خود بیرون رود و نظم درونی اش بر آشوبد و از حقیقت انسانی خود خارج شود، تمام نظام بیرونی او نیز آشفته خواهد شد. در حدیثی آمده است: « آسمان و این زمین لایتناهی غبارآلود می شود و امنیت از راه های زمینی و هوایی برداشته می شود...».(11) ادامه دارد ... پی نوشت ها:1. كافی ،ج 8 ص 41.2. همان، ص 69.3. همان، ص 40.4. بحار الانوار ، ج 52 ص 263.5. كافی ، ج 8 ص 40.6. همان.7. همان، ص 389.8. همان، ص 37 و 39.9. وسائل الشیعه ، ج 27، ص 131.10. الزام الناصب،ج 2 ، ص 225.11.مستدرك الوسائل،ج 11 ، ص 377.[b]زهرا رضائیان[/b]