غزل های حافظ

[hamed]

بلبل اندر ناله و، گل خنده‌ی خوش می‌زند
حافظ

بلبل اندر ناله و، گُل خنده‌ی خوش می‌زند
چون نسوزد دل که دلبر در وِی آتش می‌زند؟
زاهدا، از تیرِ مژگانش حذر کردن چه سود؟ -
زخمِ پنهانم به ابروی کَمانکش می‌زند.

□

ناخوشی‌ها دیده‌ام از زاهدِ پشمینه‌پوش
من غلامِ مطربم کابریشمِ خوش می‌زند.

محتسب، با ساغرِ رندان شکستن، روز و شب
باده‌ی سرخ از صراحیّ منقّش می‌زند
حافظ عاشق، به رَغمِ زاهدِ دنیاپرست
باده‌ی نوشین به روی یارِ مهوش می‌زند.
برگرفته از :
حافظ، شمس‌الدين محمد؛ ديوان حافظ؛ به روايت احمد شاملو؛ چاپ يازدهم؛ تهران:مرواريد، 1386.