مجموعه مقالات شهید سید مرتضی آوینی

[zeinab]

بسم الله الرحمن الرحیم

ادامه:

ساعتی دیگر، شب گستره‌ی سیاه خود را بر همه جا خواهد گسترد و سیاره‌ی زمین بار دیگر در حدقه‌ی كهكشانی خویش روزی دیگر را پشت سر خواهد گذاشت و این نیم‌كره‌ی ارض از دریای سرخ غروب پای در ساحل شب خواهد گذارد و آن‌گاه هر یك از این جوانان ستاره‌ای خواهند شد و اهل آسمان خواهند دید چگونه خوشه‌ای از ستارگان كه از ولایت آل محمد نور گرفته‌اند، حجاب ظلمت شب را همچون نجم ثاقب می‌درند و در پهنه‌ی پرجلال كهكشان راه شیری جلوه می‌كنند. آن‌گاه پروردگار متعال، جل و علا، بار دیگر مباركه‌ی «فتبارك ا‌لله احسن الخالقین»(١) را فرو خواهد فرستاد. ببینید ای اهل آسمان، اینان ستاره‌های كهكشان ابوالفضل العباس هستند و شیدای عشق بر محور وفا سماع می‌كنند. نورشان از نور حسین‌(ع) است و طینتشان از خاك خون‌آلود قتلگاه شهدای كربلا.

ساعاتی بیش به پایان روز نمانده است و آفتاب و رودخانه و این دره‌ای كه در آن پناه گرفته‌ایم و یكایك این ریگ‌ها بر ما و آنچه كرده‌ایم شهادت خواهند داد. گفتم ای كاش عاشورا نگذشته بود و می‌خواستم بگویم كه اگر ما سال ٦١ هجری قمری و عزیز زهرا، حسین بن علی را درك می‌كردیم، صحرای كربلا چهره‌ی دیگری می‌یافت. اما به یادم افتاد كه اگر آن روز سیدالشهدا، مظلومانه و غریبانه، سر و جان و پسر و برادر و همه چیز خود را در راه حق نداده بود، امروز نه سخنی از حق بر جای مانده بود و نه ما وجود می‌یافتیم. برادر، جایی برای ای كاش‌ها و اگرها باقی نمانده است. عاشورا هنوز نگذشته است و كاروان كربلا هنوز در راه است و اگر تو را هوس كرب و بلاست، بسم الله.

پایان این مقاله

پی نوشتها

١. مؤ‌منون / ١٤