مجموعه مقالات شهید سید مرتضی آوینی

[zeinab]

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

صبح روز بيست و يكم بهمن‌ماه، حاشيه‌ي اروند
‌‌صبح پيروزي هر چند هنوز فضا از نم باران آكنده بود، اما آفتابِ دل مؤ‌منين همه را گرم مي‌داشت. ما وظيفه‌ي روايت فتح را بر عهده داشتيم، اما كدام زبان و بياني و چگونه از عهده‌ي روايت آنچه مي‌گذشت بر مي‌آيد؟ اين جوانان نسل تازه‌اي هستند كه در كره‌ي زمين ظهور كرده است و وظيفه‌ي دگرگوني عالم را پروردگار متعال بر گرده‌ي اينان گذاشته است. عصر بعثت دوباره‌ي انسان آغاز شده است و اينان پيام‌آوران اين عصرند و پيام آنان همان كلامي است كه با روح الامين بر قلب مبارك رسول‌الله تجلي يافته و از آنجا بر زبان مباركش جاري شده است. چگونه است كه پروردگار در طول همه‌ي اين اعصار، اينان را براي امانتداري خويش برگزيده است؟

صف طويل بچه‌ها با آرامش و اطمينان، وسعت جبهه‌ي فتح را به سوي فتوحات آينده طي مي‌كردند و خود را به صف مقدم مي‌رساندند... و تو از تماشاي آنان سير نمي‌شوي.

خيلي شگفت‌آور است كه انسان در متن عظيم‌ترين تغييرات تاريخ جهان و در ميان سردمداران اين تحول زندگي كند و از غفلت هرگز در نيابد كه در كجا و در چه زماني زيست مي‌كند. اينجاست كه تو به ژرفناي اين روايت عجيب پي مي‌بري و در مي‌يابي كه چگونه معرفت امام زمان، شرط خروج از جاهليت است. ببين كه عصر جاهليت ثاني چگونه در هم فرو مي‌ريزد، و ببين كه چه كساني راه تاريخ را به سوي نور مي‌گشايند. بچه‌هاي محله‌ي تو و من، همان‌ها كه اينجا و آنجا، در مدرسه و بازار و مسجد و نماز جمعه مي‌بيني، با همان سادگي و صفايي كه در دعاي توسل اشك مي‌ريزند، تكبيرگويان به قلب سپاه دشمن مي‌زنند و مكر شياطين را يكسره بر باد مي‌دهند.

شيطان حكومت خويش را بر ضعف‌ها و ترس‌ها و عادات ما بنا كرده است، و اگر تو نترسي و از عادات مذموم خويش دست برداري و ضعف خويش را با كمال خليفةاللهي جبران كني، ديگر شياطين را بر تو تسلطي نيست. بگذار آمريكا با مانورهاي «ستاره‌ي دريايي» و «جنگ ستاره‌ها» خوش باشد. دريا دل مطمئن اين بچه‌هاست و ستاره‌ها نور از ايمان اين بچه مسجدي‌ها مي‌گيرند، همان‌ها كه در جواب تو مي‌گويند: «ما خط را نشكستيم، خدا شكست.» و همه‌ي اسرار در همين كلام نهفته است.

چند رزمنده با لباس‌هاي غواصي گل‌آلود از خط باز مي‌گردند.
- خطشكن بوديد ديشب؟ سلام عليكم، خطشكن بوديد؟ خسته نباشيد.
- ما خط را نشكستيم، خدا شكست...

در منتها اليه اروندرود، در كنار خور، رزمندگان تازه‌نفس منتظرند كه با قايق‌ها به آن سوي رود انتقال پيدا كنند و تو در اين فكر كه چه كسي و چه چيزي اين‌همه انسان‌هايي را كه بيش‌ترشان جوانان بيست و بيست و پنج ساله هستند در اينجا گرد آورده است؟ و در ميان اين جمع، ديدن طلبه‌ها با آن عمامه‌هايي كه آنان را به صدر اسلام پيوند مي‌زند، بسيار اميدواركننده است. طلبه‌ها مظهر اين پيمان مستحكمي هستند كه ما را با پروردگار عالم و غايت وجوديمان پيوند مي‌دهد. به‌راستي چه كسي ما را در اينجا گرد آورده است؟ آن چيست كه اينچنين، با جاذبه‌اي نهاني و غير قابل مقاومت، ما را به سوي خويش مي‌كشد؟

گروه ديگري از غواص‌هاي خط شكن، بعد از آن شب پرحادثه‌اي كه در آن سوي رود گذرانده‌اند، باز مي‌گردند تا جاي خويش را به رزمندگان تازه‌نفس بسپارند... آري، در اينجا و در دل اين نخلستان‌هاست كه تاريخ آينده‌ي جهان بر گرده‌ي خستگي‌ناپذير اين جوانان بنا مي‌گردد.

---

بسيجي عاشق كربلاست، و كربلا را تو مپندار كه شهري است در ميان شهرها و نامي است در ميان نام‌ها. نه، كربلا حرم حق است و هيچ‌كس را جز ياران امام حسين (ع) راهي به سوي حقيقت نيست.

كربلا، ما را نيز در خيل كربلاييان بپذير. ما مي‌آييم تا بر خاك تو بوسه زنيم و آن‌گاه روانه‌ي ديار قدس شويم.
پایان شب عاشورایی