روایات تأمل انگیز

[کبوتر حرم]

سلام

منم با زینب جان موافقم،واقعاً همین طوره تو این 14 سال و اندی() که از خداوند منان عمر گرفتم هر چیزی که در ذهنم شیرین بوده وقتی با عنایت حق تعالی بهش رسیدم،اون آتش عشق و اشتیاقی که داشتم حرارتش رو به آرزوهای دیگم داده،چیز هایی که هنوز بهش نرسیدم.
این چیزیه که تقریباً هممون تجربش کردیم؛اما می دونید نکته اش چیه؟
نکته اش اینکه هر چیزی که متعلق به دنیاست پاسخگوی نیاز ما نیست!
مایه ی آرامش ما نیست.
پس واقعاً ارزش نداره برای بدست آوردنش حتی برای لحظه ای خدا و آخرت رو از یاد ببریم و ارزش نداره بابت چیزهای دنیوی که تحت شرایطی بدست نیاوردیم کفران نعمت کنیم و گله وشکایتمون رو تا آسمون هفتم بالا ببریم.(البته طرف صحبتم خودم هستم که خیلی از اوقات بالا سری رو یادم رفته...)

باز هم تاکید می کنم،عجب دعایی است دعای صحیفه...
هر جمله اش درسی است قابل تامل برای زندگی و نه صرف درخواستی از خداوند...

خدایا به تو پناه می آورم از آن که چیزی را که حق ما نیست بجوییم
و آرزوهای خود را دراز گردانیم
و پناه می آوریم به تو از اسراف کاری و نداشتن توشه ی لازم زندگی

دعای 8 صحیفه سجادیه

یاد یه خاطره ای افتادم:
یکی از آشنایان حدود 8،9 سال بود که تمام زندگی و دعاهاشون معطوف گرفتن فرزندی از خدا بود ،بالاخره دعاها کارساز شد و خدا یه دوقولوی دوست داشتنی بهشون داد. اما درست وقتی دوقولو ها 5 سالشون شد طی حادثه ای پدرشون از دنیا رفت.
بعضی از اوقات که این بچه های یتیم رو می بینم با خودم فکر می کنم شاید بهتر بود به مصلحت خدا و نبود اونها تسلیم می شدن..
نمی دونم !!!
ولی بهم ثابت شده نباید چیزی رو به زور از خداوند گرفت.



راستی میشه لطف کنید اسم منبع روایت رو هم ذکر کنید؟