نهج البلاغه و سخنان گرانقدر مولا علی ع

[آشنای غریب]

فرازهایی از نهج البلاغه خطبه ۱

سپاس آن خدایی را که هیچ سخنوری از عهده ستایش او بر نمی آید و هیچ قدرت محاسبه نعمت هایش را ندارد و هیچ بنده ای توان ادای حق او را ندارد .

خداوندا! آنان که تو را مونس دل خودکرد ه اند ، به راستی که هیچ همراه و مونسی بهتر از تو سراغ نخواهند کرد و آنان که بر تو توکل دارند ، پایه امید شان محکم است.تو از درون آن ها آگاهی داری وضمیر آشفته آن ها بر تو آشکارتر از خودشان است .توکل داران به تو هر چه دارند به تو می گویند و هر چه آرزو دارند،از تو می طلبند.آنها فراز و نشیب زندگی را طی می کنند؛در افق ها و اطراف سیر می کنند و در فضای نفس خود به پرواز در می آیند و در تمام این سیاحت ها، فقط تو را می جویند.

خدایا!آنها که برتو توکل دارند،در بین بندگان تو بی کس و غریب اند و جهانیان از عشق آنان به تو و خود پرستان از سوز و گداز این عشق بی خبرند.اینان هر زمان که از تنهایی دلشان می گیرد،تورا به یاد می آورند و با یاد تو دلشان آرام می گیرد و به امید وصال تو شاد می شوند اینان گذران زندگی را همچون نابودی ظلمت شب و روز های دوری از تو می پندارند و هر لحظه که از عمرشان می گذرد،زمان رسیدن به تو را کوتاه تر می بینند.این بندگان نیک سرشت،خود را همچون قطره ای در اقیانوس بی کران تو محو می کنند و سرانجام با امید وصال تو،در آغوش ابدیت فرو می روند.

خدایا!بندگان پاک و مخلص تو هر گاه از حوادث روزگار رنجور می شوند، به تو پناه می برند و سختی زندگی را با عشق تو آسان می کنند،چون آنها یقین دارند که فرمانروای جاودانه ی کرسی عالم،فقط تو هستی.

ترجمه روان ازکتاب شریف و پر عظمت نهج البلاغه از دکتر مسعود هاشمی استاد دانشگاه