مقام معظم رهبری

[کبوتر حرم]

سلام

این شبهه فقط در مورد آقای رفسنجانی نیست،و در خیلی از موارد مطرح میشه،باید یک اصولی رو بدونیم تا موارد متشابه برامون شبهه انگیز نشه،به طور کلی در جواب این سوال که:

چرا رهبر معظم انقلاب اسلامی ، افرادی را که واقعاً سوء نیت و دشمنی آنها با نظام جمهوری اسلامی ایران مشخص است ( عوامل خارجی ) و پیوسته در پی اخلال هستند ، به مردم معرفی نمی کند و آن قدر این افراد را آزاد گذاشته که هرکاری دلشان می خواهد انجام دهند ؟

باید گفت:
آموزه های دینی و سیره حکومتی بزرگان اسلام در برخورد با مخالفان ، بیانگر این حقیقت است که در نظام اسلامی ، برای تک تک افراد جامعه( صرف نظر از گرایش سیاسی ، طبقه اجتماعی ، نژاد و ...) جایگاه ارزشی و حقوق خاص در نظر گرفته شده است . مهیا نمودن زمینه های هدایت و فرصت های بازگشت و حفظ آبروی افراد، از جایگاهی بالا برخوردار است. یکی دیگر از اصول مهم نظام مدیریتی اسلامی ، سعه صدر و مدارا و تسامح با دشمنان و مخالفان است :
قرآن کریم به صورت متعدد ، نه تنها پیروان خود را به مدارا نسبت به مخالفان می خواند ،گاه نیکوکاری در حق مشرکان را نیز توصیه می کند ؛ چنان که می فرماید :
(لا ینهاکم الله عن الذین لم یقاتلوکم فی الدین و لم یخرجوکم من دیارکم ان تبورهم و تقسطوا الیهم ان الله یحب المقسطین )1 « ] ما[ خدا شما را از کسانی که در ]کار[ دین با شما نجنگید ، و شما را از دیارتان بیرون نکرده اند، باز نمی دارد که با آنان نیکی کنید و با ایشان عدالت ورزید ؛زیرا خداوند دیگران را دوست دارد.»
سیره پیامبر گرامی اسلام و اما علی (ع) نشان دهنده موارد متعددی است که به خوبی افراد مناطق و مخالف حکومت خود را می شناختند؛ ولی تا آنجا که این افراد به امنیت و وحدت جامعه اسلامی آسیب نمی رساندن و یا دست به قیام مسلحانه نمی زدند، با کمال مدارا و سعه صدر با آنان برخورد و از معرفی آنان خودداری می کردند.
به عنوان نمونه : منافقان در غزوه تبوک توطئه قتل و ترور پیامبر گرامی اسلام را طراحی کردند. سرانجام این توطئه با درایت آن حضرت (ص) ناکام ماند.
حذیفه (یکی از اصحاب پیامبر(ص)) می گوید : من آنها را از نشانه های شترانشان شناختم وبه پیامبر (ص) گفتم : من آنان را به شما معرفی می کنم تا آنان را به سزای خویش برسانی .
پیامبر (ص) با لحن عطوفت آمیزی به من دستور داد که از افشای راز آنها خودداری کنم . شاید آنان راه توبه در پیش گیرند و نیز افزود : اگر من آنها را مجازات کنم ، بیگانگان می گویند : محمد پس از آنکه به اوج قدرت رسید ،شمشیر برگردن یاران خود نهاد.
امام علی (ع) در برخورد با مخالفان خویش سه راهبرد اساسی داشت : گفت و گو، مدارا و برخورد قاطع. تلاش اولیه امیرالمومنین (ع) پاسخ گویی به شبهات مخالفان و پایان بخشیدن مسالمت آمیز به نزاع و دشمنی ها بود. اگر از این راه نتیجه دلخواه به دست نمی آمد، با مخالفان خود ( تا جایی که به امنیت و وحدت جامعه اسلامی آسیبی نمی رسید) مدارا نموده ، از شدت و خشونت پرهیز می کرد. سرانجام اگر مخالفان دست به توطئه چینی و یا قیام مسلحانه می زدند و امنیت شهرها و راه ها را به خطر می انداختند، نوبت به برخورد قاطعانه می رسید. البته امام در این مرحله نیز هیچ گاه از ارشاد و راهنمایی دشمنان غفلت نمی کردن و در عمل نیز نشان می داد که همواره این سخن پیامبر اکرم (ص) را پیش رو دارد که فرمود : « اگر خداوند یک تن را به دست تو هدایت کند ،بهتر از هر چیزی است که خورشید بر آن می تابد.»
نتیجه آنکه براساس آموزه های دینی و سیره پیامبران اسلام ، اصل اولی مدارا با مخالفان است؛ البته تا جایی که خطری از ناحیه آنان احساس نشود و به وحدت و امنیت جامعه اسلامی خدشه ای وارد نگردد.
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز ( که نشات گرفته از آموزه های حیات بخش دین مبین اسلام و سیره معصومین (ع) است ) تمامی حقوق شهروندی را برای مخالفان نظام به رسمیت شناخته و حدود آن را « عدم اخلال به مبانی نظام ، حفظ امنیت ، منافع و وحدت ملی و مصالح نظام اسلامی» دانسته است.
اما درمواردی که مخالفان ،حدود قانونی را رعایت نکنند، حکومت اسلامی جهت حفظ مبانی نظام اسلامی و امنیت و وحدت جامعه ، موظف به برخورد با مخالفان اخلال گر است. شیوه برخورد نیز باید بر اساس راه کارهای دینی و قانونی باشد که طبق قانون اساسی، این وظیفه بر عهده دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی همچون قوه قضائیه و ... است. در اینجا مقام معظم رهبری بر اساس اصل رافت و رحمت اسلامی، ابتدا به چنین افرادی تذکر می دهد و راه بازگشت و هدایت را به روی آنان باز می گذارد. در مرحله بعد با ارائه معیارهایی به مردم ، زمینه های شناخت حقیقی این قبیل افراد و پرهیز از آنانن را فراهم می سازد. درصورتی که باز هم دست از اخلال گری خود برندارند، برخورد قانونی از طریق دستگاه های مربوط به عمل می آید .
بنابراین چنین نیست که با افراد اخلال گر هیچ گونه برخوردی نشود و آنانن در جامعه آزاد باشند. در مواردی که نیاز به برخورد قاطع باشد دستگاه های مربوط چون قوه قضائیه باید اقدامات لازم را انجام دهند. علت عدم معرفی چنین افرادی از سوی مقام معظم رهبری ، مهر و عطوفت اسلامی ، مدارا با مخالفان برای هدایت آنان و محول شدن وظیفه شناسایی اعلان متخلفان در موارد لزوم به دستگاه های مربوط است.

1 – ممتحنه (60 ) ، آیه 8



جناب سفیر شما دو بحث مجزا رو مطرح کردید:
اینکه کسی حضرت امام (ره) رو قبول نداره،باید راجع بهش ریشه ای بحث بشه...
باید دید ایشون فقاهت و درجه ی علمی و تقوای ایشون رو منکر میشن؟؟؟
یا رهبریت و ولی فقیه بودن ایشون رو؟؟
و در مباحث پایه ای تر نظرشون در ارتباط با ولایت فقیه به طور عام چیست؟؟

اما اگر بحث صرف احترام گذاشتن به اولیاء خدا و یا ولی فقیه است، باید گفت نمیشود کسی را مجبور کرد که به شخص دیگر احترام گذارد.
ارتش که نیست!!
احترام جبری هم ارزش نیست...
به طور کل این درجه از احترام و خضوع در برابر بزرگان هنگامی حاصل میشود که فرد علم و درک نسبت به مقام و منزلت طرف مقابل داشته باشد.
به طور مثال کسی از یک طفل نابالغ یا دیوانه انتظار رعایت احترام نسبت به بزرگان را ندارد،چراکه مخیله ی او ظرفیت درک مقام و منزلت بزرگان را ندارد.

در اینجا اگر شخص مقابل جهل نسبت به شأن علما و یا امام راحل (ره) دارد و حقیقت جوست، میشود با دادن اطلاعات و استناد به منابع او را آگاه کرد و قطعاً به دنبال آگاهی احترام و تکریم هم خواهد آمد.
اما اگر کسی قصد عناد و لجاجت داشته باشد، وحی منزل هم نمی تواند او را مومن کند.