مسابقه مهدویت

[کبوتر حرم]

بابى انت و امى يا آل المصطفى انى مؤمن بولايتکم معتقد لامامتکم مقر بخلافتکم

ديشب به سيل اشک ره خواب مى‏زدم
نقشى به ياد خط تو بر آب مى‏زدم

مولاى من!
از گذشتگان هر که خبر دار مى‏شد که امت آخرالزمان يگانه امام و راهنماى خود را فراموش مى‏کنند دلش به حالمان سوخت؛ چرا که باورشان نمى‏آمد که مى‏توان بدون خورشيد هم زندگى کرد و باورشان نيامد که مگر مى‏شود بدون گرماى محبوب، سرد و يخزده روزگار را گذراند.

حبيب من!
قصه پر غصه فراق و جدايى تو را هر اهل دلى که بشنيد از درد جانش به خزان نشست .
اهل دل که نه، داستان غيبت تو را بر هر سنگ و گياه و حيوانى که خواندند پژمرده گشت...
کبوتران آسمان به حال ما بيچارگان رقت کردند، ماهيان آب ها، مدام عوض ما ظهور تو را طلب کردند
امّا
اين درد را به کجا برم
اى حبيب همه جان‏هاى پاک
اى حبيب هر سنگ و درخت

من، من که بايد مدام به انتظار تو باشم
من که بايد چشمانم هميشه اشک آلود نيامدنت باشد
من که بايد بغض بزرگى همواره راه نفسم را بگيرد
به دور از تو به خود مشغول شدم

آرى همه ما به خود مشغول شديم
رفتيم به نماز ايستاديم و نفهميديم که او شرط نماز؛
يعنى قبله ما
در کجا مانده است .
نفهميديم که او در کجا تنها مانده است .
نفهميديم که نماز بدون امام عشق معنا ندارد.
نفهميديم نماز بدون تکبير پيشواى محبت نماز نيست و از اين رو همه نمازهايمان رنگ عادت به خود گرفت .
آرى رفتيم به طواف حرم و نفهميديم که خورشيد و ماه و ستاره، همه مخلوقات طواف وجود او مى‏کنند به پرده کعبه چنگ زديم و هيچ نفهميديم که پرده کعبه حرمت لباس او را نيز ندارد. نفهميديم که اين همه حاجيان راه صفا گم کرده‏اند .

و اينک که اين همه را مى‏نگرى
گريه‏اى غريب بر دلت سنگينى مى‏کند .

چه مدت‏ها که در هنگام اشک او ما بى‏خبر بوده‏ايم !
چه ساعت‏ها که در هنگام حزن او ما بى‏خيال بوده‏ايم.

مولاى من!
آنقدر روزها و شب‏ها آمد که ما به خود نيامديم و نپرسيديم چرا تو در صحراها خيمه نشين شده‏اى. چرا که دور از مردمان زندگى مى‏کنى ؟

ما به خود نيامديم و تو هر روز اميدوارى که ما به سويت برگرديم .
تو هر روز چشم انتظارى که ما براى نيکبختى خودمان ،
براى سعادت خودمان به سوى تو برگرديم .

مولاى من!
اى خسته سال‏هاى طولانى غيبت ،
اى رنجور نامردمى ما ،
اينک ما ،
در دل تار شب ،
در خلوت بى‏کسى روز ،
آرام بر مى‏خيزم ،
دو رکعتى نماز حاجت مى‏خوانم که مرا ببخشى .
دو رکعتى نماز نياز مى‏خوانم که بدى‏ها و غفلت هايم را ناديده بگيرى ،
و تو چقدر مهربان
همه گذشته‏هايم را ، همه بدى‏هايم را ، مى‏بخشى ، ناديده مى‏گيرى
مهربان و پر نور.
مرا مى‏پذيرى . آرى صداى شکستن دلم را اول از همه تو شنيده‏اى.
دل نگران من قبل از همه تو بوده‏اى.
مهربان و پر نور ، مرا مى‏پذيرى ، و نواى گرم و صميمى‏ات در بند بند وجودم شنيده مى‏شود که مى‏فرمايى:

خدايا خداوندا! از درگاهت مى‏خواهم که از ثواب‏هاى من مهدى بردار و در نامه اعمال شيعيانى قرار ده که اينک دل شکسته و خجلت زده برگشته‏اند؟
اللهم احى به القلوب الميته


سعيد بيان الحق