راه وصال

[safirashgh]

بسم الله الرّحمن الرّحیم


تکلیف چهل و یکم عصر غیبت



تکلیف چهل و یکم





یکی دیگر از تکالیف، گریه کردن در فراق آن حضرت و یا بر آن چه از مصیبت ها و گرفتاری ها و ناملایمات به ایشان رسیده است، می باشد. حتی اگر برای شخص گریه میسّر نباشد، باید خود را به گریه بزند که به آن، تباکی گویند.




((قالَ الصادقُ علیه السّلام: مَن ذَکَرنا اَوذُکِرنا عِندَهُ فَخَرَجَ مِن عَینِهِ دَمعٌ مِثلُ جَناحِ بَعُوضَةٍ غَفَرَ اللهُ لَهُ ذُنُوبَهُ، وَ لَو کانَت مِثلَ زَبَدِ البَحرِ.1))

(امام صادق علیه السّلام می فرمایند: هر کس ما را یاد کند یا نزد او یاد شویم، پس از چشم او به اندازۀ بال پشته ای اشک بیرون آید، خداوند گناهان او را می آمرزد، هرچند به اندازۀ کف دریا باشد.)





((قالَ الصادقُ علیه السّلام: اِیّاکُم وَ التَّنوِیَه، اَما وَاللهِ لَیَغیبَنَّ اِمامُکُم سِنیناً (سُبتاً) مِن دَهرِکُم، وَ لَتُمَحَّصُنَّ (لَیَخمِلَنَّ) حتّی یُقالَ: ماتَ، (قُتِلَ) هَلَکَ، بِاَیِّ وادٍ سَلَکَ؟ وَ لَتدمَعَنَّ عَلَیهِ عُیُونُ المُؤمِنینَ.2))

(امام صادق علیه السّلام می فرمایند: مبادا دم برآورید. به خدا سوگند! هر آینه امام شما سالیانی از دوران تان غایب خواهد شد و هر آینه آزمایش خواهید شد تا آن جا که گفته می شود: از دنیا رفته است، کشته شده است، هلاک گردیده است، به کدام وادی رهسپار شده است؟ و هر آینه دیدگان مؤمنان بر او اشک می ریزد.)






امام صادق علیه السّلام بر او و بر قراق او می گرید.



سُدیر صِیرَفی می گوید: با بعضی از اصحاب بر مولایمان حضرت اباعبدالله، امام صادق علیه السّلام وارد شدیم؛ پس دیدیم او را که بر روی خاک نشسته است...، او هم چون کسی که فرزند خود را از دست داده و جگرش سوخته باشد، می گریست و اندوه و حزن چهرۀ او را فرا گرفته و صورت او تغییر کرده و اشک، چشمان او را پر کرده بود. در حالی که می گفت: ای آقای من! غیبت تو خواب را از من گرفته و زمین را بر من تنگ نموده و راحتی دلم را برده است. ای آقای من! غیبت تو مصیبت مرا به اندوه های ابدی پیوند داده است و یکی بعد از دیگری می روند و جمعیت و افراد به سوی فنا می روند، و از جهت مصیبت های گذشته و بلاهای پیشین، اشکی از چشمم جاری نشود و ناله ای از سینه ام سرنکشد، مگر این که در برابر چشمم مجسم می گردد محنت هایی که از آن ها بزرگ تر و هولناک تر و سخت تراست و حوادثی که با خشم تو در هم آمیخته و حوادثی که نازل شده اند و با سخط تو عجین گشته اند.

سُدیر می گوید: از آن مصیبت سخت و پدیدۀ بسیار بزرگ، عقل های ما پرید و دل های ما چاک چاک گردید و چنین پنداشتیم که آن حالت، نشانۀ واقعه ای کوبنده و یا مصیبتی از مصایب زمان است که بر آن جناب روی آورده است.

سُدیر می گوید: عرض کردیم: خداوند دیدگانت را نگریاند ای زادۀ بهترین مردم! از کدامین پیش آمد، اشکت روان و گریه ات هم چو باران است و چه حالتی سبب شده است که چنین در ماتم و سوگ بنشینید؟

امام صادق علیه السّلام در پاسخ، آهی بر کشید که بر اثر آن درونش برآمد و پریشانی او بیشتر شد. آن گاه علّت و موجب حال خود را غیبت امام زمان علیه السّلام خواند و حال خویش را شرح و تفصیل داد.3






المستغاث بک یا صاحب الزمان علیه السّلام




--------------------------------------------------------------------------------




1- بحار ج44 ص278 باب34 ح3.

2- الغیبة النعمانی ص152 باب مدح زمان الغیبية؛ کمال الدین ج2 ص347 باب23 ح35.

3- کمال الدین ج2 ص352 باب33 ح50؛ بحار ج51 ص219 ح9.